ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο Θεοδωράκης έκανε κόμμα και -σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- “καβάλησε” το Ποτάμι, ο Κύρτσος συζητά προσκηνιακώς και παρασκηνιακώς για μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ, η Μαρία Σπυράκη την εξασφάλισε ήδη και ετοιμάζεται, όπως διαβάζω, για περιοδείες, ο Μανόλης Κοττάκης επίσης το συζήτησε αλλά προτίμησε να μείνει -προσώρας- “εκτός συναγωνισμού”, άλλη γνωστή πολιτική συντάκτρια της Καθημερινής φλερτάρισε επί μακρόν με θέση υποψήφιου περιφερειάρχη και πάει λέγοντας.
Τι συμβαίνει; Βουλιάζει η δημοσιογραφία και οι έχοντες σωσίβιο ή, ακόμα καλύτερα, πολυτελή σωσίβια λέμβο, πηδούν στη θάλασσα ή μήπως, αίφνης, οι δημοσιογράφοι ανέλαβαν να σώσουν τη χώρα;
Το φαινόμενο δεν είναι νέο. Από την εποχή του μακαρίτη του Βούλτεψη, του Γιάννη Καψή και του Γιώργου Ρωμαίου τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα τροφοδοτούσαν τα κόμματα εξουσίας. “Η δημοσιογραφία μπορεί να σε οδηγήσει παντού αρκεί να την εγκαταλείψεις νωρίς”, έλεγαν με κυνισμό οι παλαιότεροι. ‘Εκτοτε, η κοινοβουλευτική “κλαδική” των δημοσιογράφων έχει γίνει ισχυρότερη εκείνης των δικηγόρων. Από τον Μιχελάκη και τον Κεδίκογλου μέχρι τον Γκιουλέκα και τον Βαρεμένο, η προϋπηρεσία στις εφημερίδες και την τηλεόραση είναι αρκετή να σου ανοίξει τον δρόμο της Βουλής.
Πέρα απ΄ όλα αυτά τα ολίγον τετριμμένα υπάρχει, όμως, και κάτι που η συντεχνιακή ομερτά αποφεύγει να υπενθυμίσει και να επισημάνει.
Απ’ αυτή την όσμωση της δημοσιογραφίας με την πολιτική χάνουν και η δημοσιογραφία και η πολιτική. Απαξιωμένες γριές και οι δυο, προσπαθούν κάθε τόσο να εμφανισθούν ανανεωμένες και έτοιμες να ανανήψουν από τα ανομήματα του παρελθόντος. Αλλά, τελικά, τα πράγματα χειροτερεύουν.
Διότι, ας μην γελιόμαστε. Τα αρχηγικά επιτελεία δεν επιλέγουν από την μεγάλη δεξαμενή των προθύμων της δημοσιογραφίας εκείνους που φημίζονται για την ανεξαρτησία τους. Ενίοτε και την “τρέλα” τους. Επιλέγουν εκείνους που “τά’ χουν καλά” με τον αρχηγό, που “πέρασαν γραμμή” αγόγγυστα και αποτελεσματικά τον προηγούμενο καιρό, εκείνους που προσφέρθηκαν να λειτουργήσουν ως δίαυλοι χειραγώγησης της κοινής γνώμης.
Τι επιδιώκει το κόμμα από τον δημοσιογράφο; Φυσικά, την αναγνωρισιμότητά του. Αυτή και μόνο αυτή. Το ρεπορτάζ αναφέρει, για παράδειγμα, πως μεταξύ των συνεργατών του Αντώνη Σαμαρά γίνεται μάχη. Άπαντες επικροτούν για την υποψηφιότητα της Μαρίας Σπυράκη του Mega Channel, αρκετοί διαφωνούν με μία αντίστοιχη του Γιώργου Κύρτσου. Γιατί; Προφανώς διότι ο δεύτερος είναι ολίγον ανεξέλεγκτος…
Το απλοϊκό ερώτημα, ωστόσο, “πως είναι δυνατόν να ήσουν αμερόληπτος στις πληροφορίες και την άποψη που μετέδιδες για τον Σαμαρά ή όποιον άλλον αρχηγό, όταν “επιβραβεύεσαι” με μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος που κάλυπτες δημοσιογραφικά;”, αφήστε το. Δεν θα το απαντήσει κανείς.
Απλώς, αποδεικνύεται ότι δεν χρειάζεται -όπως αναφέρει η ρήση- να εγκαταλείψεις νωρίς τη δημοσιογραφία για να σε οδηγήσει παντού. Και αργά να το πράξεις, κανένα πρόβλημα. Αρκεί να έχεις φροντίσει να είσαι “αμερόληπτος”…
Υ.Γ Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι μεροληπτώ όταν δεν αναφέρομαι σε όλες τις περιπτώσεις δημοσιογράφων που μεταπήδησαν στην πολιτική. Προσέξτε, δεν είναι το ίδιο. Η Αγλαϊα Κυρίτση, για παράδειγμα, επέλεξε να είναι υποψήφια περιφερειάρχης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν επηρρέαζε, όμως, εδώ και πολλά χρόνια την κοινή γνώμη όταν εκφωνούσε, απλώς, δελτίο ειδήσεων από την ΕΡΤ. ‘Αλλοι, “βομβαρδίζουν” κάθε βράδυ στις 8 με …αποκλειστικές ειδήσεις και διαμορφώνουν πολιτικές εντυπώσεις.