ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η κυβέρνηση και, δυστυχώς, η μεγαλύτερη μερίδα του πολιτικού συστήματος κινούνται εδώ και καιρό στο πλαίσιο μιας micro διαχείρισης του τυπικού τέλους της εποχής των μνημονίων. Τυπικού, ως προς το ότι οδηγούμαστε στο τέλος της εποχής δανεισμού μέσω του μηχανισμού βοήθειας όπως προβλέπει η δανειακή σύμβαση. Το “τυπικό”, όμως, δεν είναι και ακριβές, υπό την έννοια ότι η ολοκλήρωση αυτού του κύκλου δεν σημαίνει και το τέλος των σκληρών πολιτικών λιτότητας που προκάλεσαν την καθίζηση της πραγματικής οικονομίας και επέφεραν μια πρωτοφανή απομείωση του εγχώριου προϊόντος και την πτωχοποίηση του πληθυσμού.
Οι δύο κυβερνητικοί εταίροι διαχειρίζονται, πλέον, την διακοπή της χρηματοδότησης και την αντικατάστασή της από ένα συνδυασμό (μάλλον) υψηλότοκου δανεισμού από τις αγορές μαζί με την περίφημη προληπτική γραμμή πίστωσης, όπως προβλέπουν οι κανονισμοί του ESM. Προαπαιτούμενο γι αυτό είναι η αναγνώριση του ελληνικού χρέους ως βιώσιμο, κάτι το οποίο έχει ήδη προεξοφληθεί και από την κυβέρνηση και από τα δύο τρίτα των δανειστών (πλην ΔΝΤ). Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβεί κάτι διαφορετικό αφού η αναγνώριση της μη βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου για τα χρέη και άλλων οικονομιών της ευρωζώνης και θα αποτελούσε ομολογία αποτυχίας για την ασκούμενη γερμανικής εμπνεύσεως πολιτική.
Αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση αναλώνει, προσώρας, την δημοσκοπική δυναμική της σε μια συζήτηση για την έξοδο από το μνημόνιο, τη διαγραφή μέρους του χρέους και την αντιμετώπιση των συνεπειών της ανθρωπιστικής κρίσης. Σωστό αλλά όχι επαρκές.
Η χώρα οφείλει να ανακαλύψει την Αλήθεια. Και η αλήθεια αυτή πάει πολύ πιο πέρα από την πολιτική διαχείριση της εξόδου από το μνημόνιο. Φυσικά, ο απεγκλωβισμός από τον βραχνά του χρέους (που δεν μπορεί να πληρωθεί ως έχει), είναι σημαντικό θέμα. Σημαντικότερο, όμως, είναι η αύξηση του εγχώριου προϊόντος, η διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας, η αύξηση των εισοδημάτων του ελληνικού νοικοκυριού, η αναθέρμανση της καθημερινής οικονομίας και η απόκτηση στερεής βάσης παραγωγής πλούτου.
Με απλά λόγια, η χώρα χρειάζεται ένα νέο Οικονομικό Μοντέλο. Θα στηριχθούμε μόνο στον ασταθή κύκλο του τουρισμού; Θα συνεχίσουμε να αντλούμε έσοδα μόνο από την υπερφορολόγηση των Ελλήνων; Θα ξαναβυθιστούμε στη φούσκα της οικοδομής;Ή θα αναζητήσουμε ένα νέο μηχανισμό ανάπτυξης που θα περιέχει και την πρωτογενή παραγωγή στον αγροτικό τομέα αλλά και την ελαφρά βιομηχανία;
Ειδικός δεν είμαι, η ανάγκη, όμως, για μια τέτοια συζήτηση είναι πασίδηλη. Και απογοητεύομαι όταν το πολιτικό σύστημα συνεχίζει αδυσώπητα την διαχείριση του φόβου και το εμπόριο των προσδοκιών…