ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ ΑΡΘΡΟ
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
O κ. Γιάννης Στουρνάρας υπήρξε πάντοτε οικονομικός παράγοντας νεοφιλελεύθερων καταβολών. Από το περιβάλλον Σημίτη, στα τέλη της δεκαετίας του’ 90, στη διοίκηση της Εμπορικής και από εκεί στο “ορμητήριο” του ΙΟΒΕ, δεν έκρυψε ποτέ πως΄είναι άνθρωπος της αγοράς και όχι της κοινωνίας…
Κατά την τελευταία διετία, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, γνώριζαν πως τα στελέχη της τρόϊκα άκουγαν με προσοχή τις απόψεις του κ. Στουρνάρα και διάβαζαν προσεκτικά τις εκθέσεις του ΙΟΒΕ.
Για την τρόϊκα, η τοποθέτηση Στουρνάρα στο υπ. Οικονομικών υπήρξε ευτυχής συγκυρία. Περίπου, όπως, τον περασμένο Νοέμβριο επέτυχαν να γίνει πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης ο “δικός τους άνθρωπος” κ. Λουκάς Παπαδήμος.
‘Ομως, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Έχουν προηγηθεί δύο εκλογικές αναμετρήσεις με σαφές αντιμνημονιακό μήνυμα. Και έχουν προηγηθεί οι προεκλογικές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού για άμεση έναρξη της επαναδιαπραγμάτευσης και άρση των συνεπειών συγκεκριμένων εφαρμοστικών- εκτελεστικών νόμων που αφορούν στις νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων καθώς και στα εργασιακά.
Ο νέος υπ. Οικονομικών υπερέβη, λοιπόν, τα εσκαμμένα και το πλαίσιο της εντολής που έχει λάβει από τους τρεις αρχηγούς (μην ξεχνάμε πως είναι διορισμένος και όχι αιρετός). Προσέβαλλε τη λαϊκή εντολή της 17ης Ιουνίου και αναίρεσε το σχέδιο σύγκλισης των τριών κομμάτων που μετέχουν στην κυβέρνηση, όταν είπε πως “οι δανειστές δεν θέλουν να διαπραγματευθούν, άρα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι…”.
Δεν μπορούμε να διεκδικούμε από τον κ. Στουρνάρα γνώσεις διπλωματικής ιστορίας και ικανότητες διαπραγματευτή. Δυστυχώς, όμως, αυτό ακριβώς καλείται να πράξει. Αυτός είναι ο ρόλος ενός υπουργού Οικονομικών μιας κυβέρνησης που θέλει να τροποποιήσει τους βασικούς όρους και τις πολιτικές ενός μνημονίου.
Όταν, λοιπόν, στην πρώτη δημόσια τοποθέτησή του σπεύδει να γίνει αρεστός στους δανειστές και υπονομεύει τη διαπραγμάτευση, αποδεικνύει ότι δεν γνωρίζει (ας μη του καταλογίσουμε σκοπιμότητες) πως ακριβώς πρέπει να κινηθεί.
Είναι γνωστό πως βασικός κανόνας μιας διαπραγμάτευσης είναι ο μαξιμαλισμός. Και από τις δύο πλευρές. Ώστε, σταδιακά να αφαιρούνται όροι και να φτάσουν οι διαπραγματευτές σε ένα κοινά αποδεκτό αποτέλεσμα.
Ενώ, λοιπόν, οι δανειστές μαξιμαλίζουν -και επαναφέρουν ακόμα και την απειλή εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη-, ο κ. Στουρνάρας αφαιρεί κάθε επιχείρημα της ελληνικής πλευράς και καθιστά τη χώρα έρμαιο των διαθέσεων της τρόϊκα.
Ελπίζω, αυτή η τακτική του να μην οδηγήσει σε μη αναστρέψιμο αποτέλεσμα. Διότι, τότε, θα αποδειχθεί αυτό που επισημαίνουν ορισμένοι: ότι, δηλαδή, λειτουργούν κάποιες δυνάμεις αδράνειας και κάποια κέντρα αποφάσεων, εκτός πολιτικής, που ορίζουν και κατευθύνουν τις αποφάσεις των πολιτικών.