ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Αρθρο
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
H Ισπανία τελεί, από χθες, επισήμως υπό το καθεστώς ενός μνημονίου με σημαντικές ομοιότητες με αυτό που εφαρμόζεται στην Ελλάδα από τον Μάϊο του 2010. Η κυβέρνηση Ραχόϊ οφείλει -για να λάβει 65 δισ για την ανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών- να περικόψει άμεσα τον 13ο μισθό,…
να επιβάλλει έκτακτη έμμεση φορολογία στην κατανάλωση ενέργειας, να περικόψει δημόσιες δαπάνες και να να λάβει μία σειρά άλλων επώδυνων μέτρων.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΟΟΣΑ, που παρουσιάστηκαν χθες, η Ισπανία είναι δεύτερη στην κατάταξη των χωρών με την μεγαλύτερη ανεργία στους νέους. Το 51% των νέων ισπανών δεν εργάζονται. Περιττό να αναφέρουμε ότι πρώτη χώρα στην ίδια κατάταση (με 53%) είναι η Ελλάδα!
Ο ισπανικός κατώτατος μισθός είναι από τους χαμηλότερους στον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης και μόλις πρόσφατα η Κριστίν Λανγκάρντ, ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε και άλλοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι την ανέφεραν ως παράδειγμα, απαιτώντας από την ελληνική κυβέρνηση να περικόψει κι άλλο την βασικό μισθό στη χώρα μας.
Η Ισπανία έχει επίσημα δείκτη ανεργίας στο 23%, ενώ η Ελλάδα αναμένεται να φθάσει, φέτος, σε μέσο όρο 24,6%.
Αυτή είναι η πρώτη δέσμη μνημονιακών μέτρων (αν και ακόμα χωρίς την παρουσία τρόϊκας στη Μαδρίτη) που λαμβάνει η κυβέρνηση Ραχόϊ επειδή το επιβάλλουν οι Βρυξέλλες. Είναι βέβαιο πως θα ακολουθήσουν κι άλλα και πολλοί ισπανοί αναλυτές θεωρούν βέβαιη την κοινωνική έκρηξη. ΄Αλλωστε οι κινητοποιήσεις των ανθρακωρύχων -αλλά και χιλιάδων νέων- και η σύγκρουση με την αστυνομία έδειξαν πως ο ισπανικός κοινωνικός ιστός έχει -όπως και στην Ελλάδα- διαρραγεί.
Η Ιταλία είναι το επόμενο πεδίο δοκιμών της ίδιας μνημονιακής πολιτικής. Η κυβέρνηση Μόντι κλυδωνίζεται και αυξάνουν ολοένα και περισσότερο οι φωνές που μιλούν ακόμα και για επιστροφή της ιταλικής οικονομίας στη λιρέτα.
Τα σημάδια είναι ολοφάνερα. Ήταν εδω και καιρό αλλά αρκετοί δεν είχαν πεισθεί. Πλέον, όλα είναι προφανή. Το σκληρό μοντέλο δημοσιονομικού προτεσταντισμού που εφαρμόζει η Μέρκελ σε όλη την Ευρώπη, κυρίως στον ευρωπαϊκό νότο που πάντοτε ήταν ευάλωτος στην ανισομέρεια της ευρωζώνης, οδηγεί τις κοινωνίες σε εξαθλίωση.
Αρκετοί εκτιμούν πως αυτή η στρατηγική των Γερμανών αποβλέπει σε μία Ευρώπη δύο ταχυτήτων: σε ένα κλειστό κλαμπ των βορείων και σε μία ανοικτή, χαλαρή ομάδα των νοτίων.
‘Οπως και να χει ένα είναι βέβαιο. Η πολιτική των μνημονίων αποκαλύπτεται. Εύκολα μπορεί να προβλέψει, πλέον, κανείς ποιά θα είναι η εξέλιξη και ποιοί οφελούνται από την περιθωριοποίηση των νοτιοευρωπαϊκών οικονομιών (με τις εσωτερικές διαφορές που έχουν, βεβαίως αυτές, δεδομένου ότι δεν είναι το ίδιο η Ισπανία και η Ελλάδα).
Βλέποντας κανείς τις φωτογραφίες με τους ματωμένους -από τα χτυπήματα των γκλομπς της αστυνομίας- ανθρακωρύχους στο κέντρο της Μαδρίτης καταλαβαίνει ότι η εσωτερική συζήτηση περί “επαναδιαπραγμάτευσης” δεν έχει πλέον μεγάλη αξία.
Εχει ξεπεραστεί από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Είναι σαν να συζητάμε εάν θα αλλάξουμε τις φθαρμένες ζάντες σε ένα αυτοκίνητο 25ετίας με σαπισμένη μηχανή…