Newsroom «Στα ανώτατα κλιμάκια της ευρωπαϊκής ελίτ, όπου υπάρχουν ηγέτες που πηγαίνουν σε συνόδους με γυαλιστερά γερμανικά αυτοκίνητα και δείχνουν σοβαροί και αυτάρεσκοι μπροστά στις κάμερες, εκεί όπου οι διπλωμάτες ξέρουν ότι ο τρόπος για να κάνουν τη δουλειά τους είναι να το κάνουν διακριτικά με τους άλλους αξιωματούχος, δεν υπάρχει ασφαλέστερη ένδειξη ότι ένας ομόλογος έχει τρελαθεί απόλυτα από το να ανακοινώσει ότι πρόκειται να κάνει δημοψήφισμα για ευρωπαϊκά ζητήματα», γράφει ο Βρετανός αρθρογράφος.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον αποφάσισε να βάλει το μέλλον της Βρετανίας στην ΕΕ στα χέρια των ψηφοφόρων αλλά υπήρχαν ενδείξεις ότι θα έκανε κάτι τέτοιο, σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα.
Για την ευρωπαϊκής ελίτ, γράφει ο Μάρτιν, αυτή η βαρυσήμαντη απόφαση έκανε τον Τσίπρα αυτόματα νικητή του διαγωνισμού «τρελός Ευρωπαίος της χρονιάς». «Πριν αρκετά χρόνια, όταν ο ξεχασμένος τώρα προκάτοχός του επιχείρησε έναν παρόμοιο ελιγμό, απαιτώντας δημοψήφισμα, οι Γερμανοί ζήτησαν από τον Γιώργο Παπανδρέου να μην είναι ανόητος. Στην πραγματικότητα, ο τότε Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είπε στον Μπαράκ Ομπάμα ότι ο Ελληνας ηγέτης ήταν ένας ”τρελός”».
«Τώρα, ο κ. Τσίπρας θέλει το δικό του δημοψήφισμα. Τι νομίζει ότι κάνει; Συνειδητοποιεί ότι δεν λειτουργεί έτσι η ευρωζώνη και η ΕΕ; Ποιος ξέρει τι θα γίνει αν οι Ελληνες ψηφοφόροι κληθούν να απαντήσουν αν εγκρίνουν την τελευταία πρόταση των δανειστών. Θεέ μου, οι ψηφοφόροι μπορεί να πουν όχι».
«Σίγουρα όμως δεν είναι τρελός ο Τσίπρας. Παρά τις μαρξιστικές πεποιθήσεις του και τα δημαγωγικά κόλπα εκπαιδευόμενου, υπάρχει κάτι μάλλον συναρπαστικό στον πονηρό τρόπο με τον οποίο έχει χειριστεί αυτή την κρίση και αρνήθηκε να τον καθοδηγήσουν οι συντεχνιακές δυνάμεις της ΕΕ, ακόμη κι αν έχει φάει χαστούκι (κυριολεκτικά την προηγούμενη εβδομάδα) από τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Για να μην πούμε για την αναποτελεσματική συμπεριφορά της υπερτιμημένης Ανγκελα Μέρκελ, που δεν έχει να επιδείξει ούτε ένα σημαντικό επίτευγμα ή μία πειστική πράξη ηγεσίας στην καριέρα της, πέρα από το «μαχαίρωμα» του μέντορά της, Χέλμουτ Κολ».
Αλλά σίγουρα οι πραγματικοί τρελοί δεν είναι οι Ελληνες μαρξιστές, γράφει ο Μάρτιν. Είναι εκείνοι που δημιούργησαν το ευρώ, που νόμιζαν ότι τα πολιτικά τους όνειρα και η ματαιοδοξία θα μπορούσε να αλλάξει την οικονομική λογική και τις πολιτιστικές και εθνικές διαφορές, δημιουργώντας μία νομισματική ένωση σε μία μεγάλη ήπειρο χωρίς τις απαραίτητες διασφαλίσεις.
«Αυτή την εβδομάδα, με τις αγορές να αγκαλιάζουν την πιθανότητα ενός Grexit και μίας χρεοκοπίας- μαμούθ, φαίνεται πιθανό ότι ο Τσίπρας ήθελε την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης από την αρχή, προσποιούμενος κατά τις διαπραγματεύσεις ότι προσπαθεί για ελάφρυνση χρέους, όταν στην πραγματικότητα ήθελε να φύγει. Αυτό πιστεύουν οι παρατηρητές του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά ο κ. Τσίπρας είχε ένα πρόβλημα όταν ήρθε στην εξουσία. Αν και το στιλ του αρέσει σε αρκετούς Ελληνες ψηφοφόρους, επίσης τους αρέσει το ευρώ γιατί σημαίνει παρουσία σε ένα υποτιθέμενο δημοκρατικό κλαμπ που προσδίδει κύρος. Για αυτό έπρεπε να φαίνεται πως προσπαθεί για μία συμφωνία, να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της καλής πίστης, οπότε να μπορεί να πει στους Ελληνες ψηφοφόρους ότι παρότι έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, οι κακοί αρχιτέκτονες της λιτότητας- οι κεντρικοί τραπεζίτες και οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ- δεν έβλεπαν νόημα».