Δεν χρειάζεται η δημοσιογραφική επίκληση της «θεωρίας της καταστροφής» (collapsologie) ώς και για τα «φώτα» της Βασιλίσσης Σοφίας παρ’ ότι η «καταστροφή» και όχι πλέον η «αλλαγή», φροντίζει «για όλα» – όχι σπάζοντάς τα όλα, αλλά σπάζοντας το κεφάλι της για να σκεφτεί η ίδια τι στο διάολο μπορεί να έρθει «μετά» από το αντιφατικό όσο και συκοφαντημένο της έργο, γράφει ο Γιώργος Βέλτσος στην “Εφ.Συν”.
Γιατί η «καταστροφή» (όπως τουλάχιστον την εννοεί ο Μπλανσό) δεν περιέχει τη διάσταση του αρνητικού, αλλά τη σχέση της με το «όριο» ενός «απαγορεύεται» και ενός «δεν πάει άλλο». Και προφανώς δεν πρόκειται για το αφελές μπάχαλο, αλλά για μια θεμελιώδη δοκιμασία της Ιστορίας.
Κυρίως «εκείνης της σκέψης που θα στοχαζόταν την περατότητα και το “είναι”» (Μισέλ Φουκό), μια που εμείς φλυαρούμε για την Κασιμάτη και τον Χρυσοχοΐδη.
Τα «φώτα» της «χαμένης» μας «λεωφόρου» είναι νομίζω μια τέτοια «δοκιμή» -ακόμη κι αν τα ίδια δεν το ξέρουν- και δεν το θέλουν… Και επειδή ο Λιντς αλλά και «η έρημος συνεχίζεται» (Νίτσε) είναι επόμενο να συνεχίζεται (εικονικά) και η «καταστροφή».
Αναδημοσίευση από την “Εφημερίδα των Συντακτών”
