Η πολιορκία μιας πόλης είναι πρακτική πολέμου “παλαιού” τύπου. Πολέμου χωρίς κανόνες. Πολέμου αδιάφορου ως προς το ανθρωπιστικό δίκαιο. Προ δηλαδή της καθιέρωσης εγκλημάτων πολέμου.
Και αυτό γιατί η πολιορκία σε συνδυασμό με στρατιωτικές επιχειρήσεις στην πολιορκούμενη πόλη, δεν γίνεται να πραγματοποιηθεί χωρίς βέβαιες απώλειες αμάχων. Στη Μαριούπολη (και όχι μόνο, αλλά κυρίως εκεί) χτυπήθηκαν και χτυπιούνται άμαχοι.
Αυτόν τον πόλεμο, ωστόσο, δεν τον διεξάγει ομάδα ατάκτων, πολιτοφύλακες, πολέμαρχοι, παραστρατιωτικοί ή αντάρτες. Τον διεξάγει ένα κράτος. Η ηγεσία του κράτους, όπως και να αξιολογούνται τα κίνητρά του, εγκληματεί.
Για το μεν πρώτο, τη στρατιωτική επιχείρηση, αρμόδιος είναι ο διεθνής ποινικός δικαστής, για το δεύτερο, τις αιτίες της, αρμόδιος ειναι ο ιστορικός ή ο πολιτικός αναλυτής.
Η Μαριούπολη περικυκλώθηκε και πολιορκείται από το Ρωσικό στρατό προκειμένου να κατακτηθεί ώστε οι Ρώσοι να έχουν απευθείας πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα σε όλο το γεωγραφικό πλάτος από το ρωσοκρατούμενο Ντονεσκ ως την Κριμαία.
Αυτό πλήρωσαν οι κάτοικοι της Μαριούπολης. Τη θέση της πόλης τους. Αυτό είναι έγκλημα πολέμου. Χωρίς υποσημειώσεις και “ναι μεν αλλά”.
Σε αυτό νομίζω ότι ο κάθε σώφρων ανθρώπος μπορεί να συμφωνήσει. Και μετά, καθείς να ψάξει τις βαθύτερες ιστορικές αιτίες του πολέμου και εκεί να διαφωνήσουμε ή να συμφωνήσουμε.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook
