Είναι συνυφασμένος με τη φωνή, που, για πολλά χρόνια, άνθρωποι κι άνθρωποι περίμεναν να ακούσουν κάθε απόγευμα, στο ραδιόφωνο. Η βαθιά, ψύχραιμη φωνή, αυτή που περιείχε έναν εντελώς δικό της ρομαντισμό. Η φωνή που περιείχε τη ζωή, που μπορούσαμε να αγγίξουμε.
Αναφέρομαι στον Οδυσσέα Ιωάννου, που από τις αρχές τις δεκαετίας του ’90, υπάρχει στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού, με τρόπο καταλυτικό. Κυρίως γιατί γύρω του συγκέντρωνε και συγκεντρώνει ανθρώπους «ικανούς να θέλουν και να παράγουν ομορφιά».
Τον Νοέμβριο, οι δικοί του άνθρωποι θα είναι στο Christmas Theater για μια μοναδική συναυλία – γιορτή, γι’ αυτά τα γεμάτα τριάντα χρόνια, που ο ίδιος γράφει λόγια για τραγούδια. Όμορφο να θυμάται κανείς, να τιμά και να ελπίζει στα επόμενα που θα έρθουν.
Συνέντευξη: Χρόνης Διαμαντόπουλος
-Κύριε Ιωάννου, μετράτε τριάντα χρόνια διαρκούς παρουσίας στο χώρο της τέχνης, γενικότερα. Δίπλα στο όνομά σας υπάρχουν οι εξής προσδιορισμοί: Ποιητής, συγγραφέας, χρονογράφος, στιχουργός, ραδιοφωνικός παραγωγός. Ποιον αισθάνεστε γενεσιουργό σας τόπο; Και σε ποιαν ιδιότητα είστε πιο κοντά;
H μήτρα ήταν το ελληνικό τραγούδι, που το αγάπησα από μικρός, κολλημένος σε ένα ραδιόφωνο κι αργότερα σε κασέτες. Στο τραγούδι, βρήκα ένα σπίτι, κάτι να αισθάνομαι ασφαλής. Χαίρομαι που κατάφερα να το συνδυάσω με το γράψιμο, που το αγάπησα επίσης από μικρός. Δεν υπάρχει κάποια ιδιότητα, που αισθάνομαι μονίμως πιο κοντά.
Eίναι πάντα ανάλογα με την εποχή και με το τι καταπιάνομαι κάθε φορά. Όταν πρέπει να γράψω έναν δίσκο, στιχουργός, όταν πρέπει να γράψω κείμενα, κειμενογράφος, όταν είμαι σε ένα ραδιοφωνικό στούντιο, ραδιοφωνικός παραγωγός.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ Libre.gr
by
NewsEdit
