Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Μολονότι ποτέ δεν το διεκδίκησε, ο Πέτρος Μολυβιάτης υπήρξε καθοριστική μορφή για την διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της Μεταπολίτευσης. Μια άλλη διάσταση από το πέρασμά του στον δημόσιο βίο – εκείνη της εξομάλυνσης των όχι-πάντα-ομαλών σχέσεων μεταξύ των «δυο μεγάλων» (Κωνστ. Καραμανλή – Ανδρέα Παπανδρέου) της Μεταπολίτευσης: του το αναγνώριζε άλλωστε και ο (τόσο διαφορετικός ομόλογός του) Αντώνης Λιβάνης. Το θυμικό Καραμανλή «χρειαζόταν» μετάφραση αν ήταν να ενταχθεί στην πιο βυζαντινή διαχείριση Παπανδρέου.
Όμως στο άλλο πεδίο, εκείνο της εξωτερικής πολιτικής, λειτούργησε ως κεντρικός – καιτοι πάντα διακριτικός – πυρήνας διαμόρφωσης του ρεύματος της απώθησης πρωτοβουλιών στο μέλλον, στο αύριο, της αποφυγής της διακινδύνευσης. Θα ήταν ίσως άδικο να πει κανείς «της ακινησίας», αλλά ακούστηκε κι αυτό φορές-φορές. Ιδιαίτερα στα Ελληνοτουρκικά/Κυπριακό.
Ακολούθησε την διαδρομή του Κωνσταντίνου Καραμανλή από την πρώτη στιγμή που ο μεταβαπτισμένος στην Γαλλική/Ευρωπαϊκή πραγματικότητα πολιτικός της ΕΡΕ επέστρεψε στην Ελλάδα εισάγοντας την περίοδο της Μεταπολίτευσης – και την Ν.Δ. Διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου του, τον ακολούθησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας ως Γ.Γ. Με δισταγμούς δέχθηκε θέση βουλευτή Επικρατείας της Ν.Δ.(θητεία που «παρακολούθησε» την πρωθυπουργία Κώστα Σημίτη). Πιστός στην Καραμανλική προσέγγιση του Μακεδονικού, στήριξε μεν σκληρή γραμμή (που άλλωστε διέθετε βαθύτερες ρίζες στο ΥΠΕΞ), ήταν εκεί όταν δάκρυσε ο Μακεδόνας πολιτικός, πλην δεν δίστασε να συμπαραταχθεί με τον Κώστα (πλέον) Καραμανλή στην προσπάθεια αναζήτησης λύσης διπλής ονομασίας την δεκαετία του 2000.
Στην πιο ουσιαστική υπόθεση των ΕλληνοΤουρκικών, μολονότι έζησε εκ του σύνεγγυς τους χειρισμούς της δεκαετίας του ΄70, το Πρωτόκολλο της Βέρνης (1976) και την (ανεπιτυχή) προσπάθεια παραπομπής της διαφοράς για την υφαλοκρηπίδα στην Χάγη (1978), διαδραμάτισε ρόλο ανάσχεσης ή πάντως συγκράτησης των προσπαθειών οικοδόμησης κάτι περισσότερο-από-εμπιστοσύνης. Κορύφωση αυτής της διάστασης ο ρόλος του παρά το πλευρό του Κώστα Καραμανλή, ως Πρωθυπουργού, στην διάσκεψη του Μπούργκενστοκ όταν κρινόταν (στην ουσία) η τύχη του Σχεδίου Ανάν για επίλυση του Κυπριακού που (σ’ εκείνη την φάση) εθεωρείτο εφικτό να οδηγήσει σε συνολική ομαλοποίηση των ΕλληνοΤουρκικών.
Με εμβέλεια ευρύτερη στον κοινωνικό χώρο γύρω από την συντηρητική παράταξη – κλασική η εικόνα οι εβδομαδιαίες συναντήσεις της ομάδας προεστών στην Αθηναϊκή Λέσχη, με σύνθεση που περιλάμβανε Προκόπη Παυλόπουλο, Γιώργο Αλογοσκούφη, Παύλο Ιωαννίδη (του Ιδρύματος Ωνάση), Σταύρο Ψυχάρη, Πέτρο Μολυβιάτη – είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μολυβιάτης μπορεί να είχε εναντίωση ως προς την γραμμή προσέγγισης της εξωτερικής πολιτικής που πρέσβευε, αλλά δεν συνάντησε αμφισβήτηση των προθέσεών του και της διαφάνειας των (Καραμανλικών μέχρι τέλους) χειρισμών του. Είναι πολύ πιθανόν η «σχολή Μολυβιάτη» στο ΥΠΕΞ να συνεχίζεται επί πολύ, τώρα, στα ταραγμένα χρόνια που βρίσκονται μπροστά μας.
(Πάντως, ο εκλιπών στα 97 του Μολυβιάτης, όταν κάποτε είχε κεντριστεί σχετικά με το ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν είχε την επιτυχία του Ανδρέα στο να αποκτά την στήριξη της κοινής γνώμης στην εξωτερική πολιτική που ευαγγελιζόταν – ήταν η εποχή του «ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ» – είχε πει για την επικοινωνιακή διαχείριση και την λειτουργία της το ευθύτατο «Έτσι, δουλειά δεν γίνεται»).
[φιλοξενήθηκε στο www.ekdoseiskerkyra.gr]
