Το πανεπιστήμιο είναι ένας από τους τελευταίους δημόσιους χώρους με πολύ μεγάλη οικονομική και συμβολική δύναμη, παρά τα προβλήματα του.
Του Αντώνη Λιάκου
Δεν μπορούν να το μετοχοποιήσουν και να το πουλήσουν, δεν μπορούν να το ιδιωτικοποιήσουν. Πρέπει να το ελέγξουν και να το ιδιοποιηθούν. Πρέπει να το καταλάβουν. Γι αυτό όλες οι μεταρρυθμίσεις δεν αφορούν τα υπαρκτά προβλήματα, ούτε βελτιώνουν και επαυξάνουν τη μάθηση.Ούτε δημιουργούν νέες επιστημονικές κατευθύνσεις. Οχι.
Το μόνο που ενδιέφερε και ενδιαφέρει τους μεταρρυθμιστές υπουργούς είναι ποιος θα διοικήσει το πανεπιστήμιο. Όχι εκλογές για Πρύτανη, αλλά ένας στενός κύκλος, λίγων προσώπων, χωρίς νομιμοποίηση, που δεν δεν λογοδοτεί. Μια θηλιά στο λαιμό του Πανεπιστημίου, όπως δείχνει και η ανάλυση του Δ.Χριστόπουλου.
Εδώ και πάνω από 12 χρόνια το πανεπιστήμιο πολιορκείται. Με όλα τα μέσα. Με αλλεπάλληλους νόμους, με αστυνομίες και ΜΑΤ, με συκοφαντίες ότι πρόκειται για άντρα τεμπελιάς ανομίας και βίας. Με ρόλους πέμπτης φάλαγγας από μέσα. Κυριολεκτικά πολιορκείται. Και η εικόνα αυτή είναι εμβληματική. Τα ΜΑΤ έξω από τη βιβλιοθήκη.
Χωρίς δημόσιο χώρο η δημοκρατία δεν μπορεί να αναπνεύσει. Ένας από τους τελευταίους είναι το δημόσιο πανεπιστήμιο. Η μάχη του δημόσιου και δημοκρατικού πανεπιστημίου είναι μάχη για τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Απλά και καθαρά, με διαχωριστικές γραμμές, χωρίς μισόλογα και αμφισημίες.
