Γράφει ο @anilikos
Πυρκαγιές.
Μια σταθερά που κάθε καλοκαίρι, σαν το θερισμό, σαν τον δεκαπενταύγουστο, σαν την μαζική έξοδο, σαν το άδειασμα των πόλεων, μας συντροφεύει χρόνια τώρα.
Άλλοτε μεγαλύτερες, άλλοτε μικρότερες, άλλοτε καταστροφικές, άλλοτε δήμιοι που παίρνουν ζωές, περιουσίες, κόπους μιας ολόκληρης ζωής. Και για να λέμε του λόγου το αληθές, δεν είναι και εύκολες οι ζωές μας. Ποτέ δεν ήταν. Σε καμία εποχή και επί καμίας κυβέρνησης. Η πεποίθηση όμως που προσπαθεί να εμφυσηθεί είναι πως με ένα 112, καθαρίσαμε. Με μια εκκένωση πραγματοποιήθηκε το χρέος της εκάστοτε κυβέρνησης.
Όχι, δεν είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης. Μετά από την τόσο διαφημισμένη ευμάρεια τα τελευταία 6 χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ, μετά από τόσες προσλήψεις αστυνομικών και ουχί πυροσβεστών, δεν είναι αποτέλεσμα καμίας κρίσης, παρό μόνο μιας τρικυμίας εν κρανίω και της, αποδεδειγμένα, παραλειπτικής πολιτικής που ασύδοτα, ακολουθείται από την κυβέρνηση.
Κάθε ευλογημένο καλοκαίρι, μόλις αρχίσουν τα μελτέμια του Αυγούστου – ενίοτε και νωρίτερα, παρακολουθούμε στις τηλεοράσεις, ωσάν άλλοι Νέρωνες, πύρινες φλόγες, μάχες με τη φωτιά με κλαδιά και φτυάρια, ενίοτε σκούπες, μερικές ρίψεις από εναέρια μέσα και τα βράδια οι ουρανοί ματώνουν από δέντρα και περιουσίες που καίγονται.
Μόνο που υπάρχει μια παρανόηση που τεχνηέντως πλασάρεται μέσα από την επαναληπτικότητα, την προβολή και την μηδενική ουσιαστική αντίδραση της πολιτείας. Οι Νέρωνες δεν είμαστε εμείς. Ειδικά όταν οι πυρκαγιές προκαλούνται από πυλώνες της ΔΕΗ ή εξαπλώνονται επειδή οι πυροσβέστες και τα μέσα στο πεδίο είναι ακραία λιγότερα από τους αστυνομικούς και τα περιπολικά.
Ορδές προσλήψεων στην αστυνομία ανά τα χρόνια. Πακτωλός εξοπλισμού με περιπολικά. Το φαιδρό είναι πως μόνο ασφάλεια δεν νιώθουμε. Πεθαίνουμε μπροστά στα αστυνομικά τμήματα σφαγμένοι. Εύλογη απορία είναι αν θα πεθάνουμε και καμμένοι, εφόσον είχαμε εξοπλιστεί και ενάντια στις πυρκαγιές. Καθώς η αδιαφορία για εξοπλισμό, αλλά ακόμα κι όταν αυτός είναι παρών και μη λειτουργικός, καταδεικνύει γενικευμένη έλλειψη συντονισμού.
Η σοβαροφάνεια στις κάμερες και στις ανακοινώσεις, τα μούσια ημερών στα υποτιθέμενα καταπονημένα πρόσωπα, εκτός από επικοινωνιακά τρικ, δεν παράγουν κανένα ουσιαστικό έργο.
Ναι, να καθαρίσουμε τα οικόπεδα, ναι, να μην κάνουμε βόλτες στον Εθνικό κήπο ή στα δάση να πάρουμε μια ανάσα δροσιάς, ναι, να αποφύγουμε το μπάρμπεκιου – άλλωστε η τιμή του κρέατος δεν είναι για πολλούς. Σε όλα πλάτη ο πολίτης. Το κράτος άραγε, έχει κάποιου είδους ευθύνη; Υπάρχει κάποιος που λογοδοτεί;
Η βέβαιη απάντηση είναι πως όχι.
Δεν είμαστε Νέρωνες όταν μένουμε πίσω για να προστατέψουμε τις περιουσίες μας. Δεν είμαστε Νέρωνες όταν γνωρίζουμε πως αν δεν δράσουμε εμείς, το κράτος – με τα πενιχρά μέσα, με την αδιαφορία για στελέχωση έμψυχου και τεχνικού δυναμικού, δεν πρόκειται να κάνει τίποτε άλλο παρά να πατήσει ένα κουμπί και να μας ειδοποιήσει να εκκενώσουμε μέσω του 112.
Το Ελληνικό καλοκαίρι, της ξαπλώστρας με χρονοχρέωση, έχει αποκτήσει πλέον άλλο ένα κακόφημο χαρακτηριστικό. Όχι μόνο του κινδύνου της πυρκαγιάς, αλλά της νοοτροπίας του ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
