ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Η πρώτη αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια «κόμμα του 3%». Και δεν μπορεί να ξαναγίνει. Μετά τις κάλπες της Κυριακής ο ΣΥΡΙΖΑ αριθμεί πια 170.000 μέλη, έχει σχεδόν εξαπλασιάσει την δύναμή του σε σχέση με την κομματική βάση του 2019 και αποτελεί, όντως, έναν από τους πιο μαζικούς φορείς της Αριστεράς στην Ευρώπη.
Το εάν αυτά τα μέλη θα είναι ενεργά, εάν θα σηματοδοτήσουν και τον πραγματικό μετασχηματισμό του κόμματος , και το εάν θα δώσουν πραγματική υπόσταση στο άνοιγμα και την γείωση του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία εξαρτάται από τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Είναι το ένα από τα επόμενα (δύο) μεγάλα στοιχήματα για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
Προσώρας όμως ο Τσίπρας κέρδισε – έστω με καθυστέρηση, κέρδισε το προσωπικό του στοίχημα απέναντι στην κοινωνία. Γύρισε πίσω τα «δανεικά» της 7ης Ιουλίου του 2019. Εκείνο το βράδυ, το βράδυ των εκλογών, είχε ομολογήσει πως το 32% ήταν «ψήφος δανεική» από τον προοδευτικό κόσμο. Και είχε δεσμευτεί ότι θα τιμήσει την εντολή της διεύρυνσης και του μετασχηματισμού ανοίγοντας το κόμμα στις κοινωνικές δυνάμεις που τον στήριξαν. Για να συμβεί αυτό, για να αντιστοιχηθεί δηλαδή η κομματική με την εκλογική βάση, ο πήχης που είχαν βάλει στην Κουμουνδούρου ήταν να πάει να ψηφίσει για πρόεδρο το 10% των εκλογέων του 2019. Με δεδομένο ότι στις εθνικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 1.781.000 ψήφους, ήθελαν να ψηφίσουν 178.000 μέλη – παλιά και νέα. Δεν έφθασαν έως εκεί, αλλά πήγαν κοντά. Κι ο Αλέξης Τσίπρας τήρησε την δέσμευσή του.
H δεύτερη αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε – ξανά με καθυστέρηση – ότι θέλει να είναι κόμμα διακυβέρνησης. Θέλει να ξανακυβερνήσει και δεν ντρέπεται γι αυτό. Η παλαιά «πεφωτισμένη πρωτοπορία», που προτάσσει την ιδεολογική καθαρότητα έναντι της διαβρωτικής εξουσίας και που φοβάται την «πασοκοποίηση» , βρίσκεται πλέον στις πίσω θέσεις του οχήματος. Η σταυροδοσία για την Κεντρική Επιτροπή έδειξε νέο τοπίο και εντός κόμματος. Η καταμέτρηση έως το απόγευμα της Δευτέρας στην Αττική και στο 55% των τμημάτων έδινε στην πρώτη δεκάδα (με αυτή την σειρά) τους Εφη Αχτισόγλου, Διονύση Τεμπονέρα, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Ρένα Δούρου, Χρήστο Σπίρτζη, Νίκο Παππά, Νάσο Ηλιόπουλο, Γιάννη Ραγκούση, Κώστα Ζαχαριάδη και Δημήτρη Τζανακόπουλο. Από τα στελέχη της «Ομπρέλας» ακολουθούσαν ο Νίκος Βούτσης και ο Νίκος Φίλης και, πιο χαμηλά, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Μια τρίτη αλήθεια είναι πως το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Για την ακρίβεια, το ΠΑΣΟΚ είναι και στον ΣΥΡΙΖΑ, Σε όρους κομματικών μηχανισμών οι πασοκογενείς του κόμματος έκαναν επίδειξη ισχύος, με βάση και πάλι την σταυροδοσία για την Κεντρική Επιτροπή τόσο στην Αθήνα όσο και στην περιφέρεια.
Σε όρους πολιτικούς, ο βετεράνος των εκλογικών αναμετρήσεων Αντώνης Κοτσακάς έλεγε ότι η –συγκριτικά – υψηλή συμμετοχή στις κάλπες ήταν το προϊόν της κινητοποίησης των λαϊκών στρωμάτων. Και τα πρώτα στοιχεία που επεξεργάζεται η εκλογική επιτροπή υπό τον Ηλία Νικολακόπουλο λένε πως η μεγαλύτερη συμμετοχή στις προεδρικές κάλπες καταγράφηκε στις λαϊκές συνοικίες της Αττικής, τις συνοικίες-προπύργια του παλαιού ΠΑΣΟΚ.
Μένει να φανεί εάν η νέα συνάντηση του λαϊκού ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει, αυτή την φορά, χωρίς ενοχές και άγχη συστημικής μετάλλαξης. Κι εάν κομίζει, όντως, μήνυμα τις βάσης προς τις ηγεσίες του προοδευτικού χώρου υπέρ της προοδευτικής διακυβέρνησης, όπως θα ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας.
Μια ακόμη αλήθεια λέει ότι οι «ταχυδρόμοι» αυξήθηκαν αλλά ο «λογαριασμός» στον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν εστάλη. Οι κάλπες της Κυριακής μπορεί να έστειλαν μήνυμα «νέας αρχής» για τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έστειλαν όμως το μήνυμα της «πολιτικής αλλαγής». Για να συμβεί αυτό χρειάζεται νέα πρόταση, νέα όραμα και νέα πρόσωπα. Το κοινωνικό αίτημα μπορεί να ζυμώνεται, δεν είναι όμως δεδομένο πως ο εκφραστής του και ο βασικός πολιτικός φορέας του θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό είναι το δεύτερο, επόμενο μεγάλο στοίχημα του Αλέξη Τσίπρα…