ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Για τη δίκη του Ντεπ και της Χερντ έχω άποψη, έχω παρακολουθήσει και τα τεκταινόμενα εξάλλου και έχω γράψει τη γνώμη μου γι αυτό, όχι εδώ, επαγγελματικά.
Θέλω να σταθώ σε κάτι άλλο, όμως, και αυτό είναι τα απόνερα, οι αντιδράσεις και οι κουβέντες που κάνω και παρακολουθώ από προχθές, μετά την απόφαση του δικαστηρίου.
* Αρχικά οι περισσότεροι δεν έχουν καταλάβει ΚΑΝ περί τίνος επρόκειτο η υπόθεση, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι εάν δικαιώθηκε η μία η η άλλη πλευρά. Είτε αυτές οι πλευρές είναι τα δύο άτομα, είτε -συνηθέστερα- τα δύο φύλα, της προβολής και της ταύτισης το κάγκελο έγινε και γίνεται.
Διότι από κανενός το μυαλό δεν περνάει ότι αν δεν ήταν ο Τζόνι Ντεπ και ήταν ο μπατίρης ο Μήτσος των 700 γιούρος το μήνα που αντί για κόκες πίνει τσίπουρα (τα φτηνά) και μετά πάει σπίτι και ξεφτιλίζει τη Σούλα και η Σούλα του πετάει πιάτα, ούτε στα δικαστήρια θα είχαν πάει, ούτε κανείς θα νοιαζόταν ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.
Επίσης από κανενός το μυαλό δεν περνάει ότι ο ίδιος είναι ο Μήτσος και η Σούλα, όχι ο Τζόνι και η Άμπερ.
* Κατά δεύτερον, οι περισσότεροι είδαν μια εξαιρετικά σύνθετη δικαστική υπόθεση με τον ίδιον τρόπο που βλέπουν όλα τα πράγματα στη ζωή· άσπρο ή μαύρο:
Δικαιώθηκε ο Ντεπ, άρα εκείνη τον κακοποιούσε, εκείνος ήταν ένας άγγελος, αυτή είπε ψέματα, τελεία. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει, στοιχειωδώς εάν έχεις παρακολουθήσει την υπόθεση το ξέρεις.
* Μετά είναι ένα άλλο θέμα, πολύ σημαντικό, που το σκέφτομαι καιρό τώρα, αλλά τις δύο τελευταίες μέρες ήρθε και έκατσε:
Οι άντρες, πέρα απ’ όλα τα άλλα τα όμορφα, θέλουν να μας υπαγορεύσουν και πώς ακριβώς να κάνουμε φεμινισμό:
Πόσα μικρογραμμάρια θυμό δικαιούμαστε να έχουμε.
Πόση διεκδικητικότητα.
Πόσα εκατοστά ακριβώς πρέπει να ανοίγουμε το στόμα μας και τι να λέμε, μέχρι και στα σημεία στίξης. Μέχρι εκεί που οι ίδιοι δεν απειλούνται, δηλαδή.
Πόσο και πώς ΑΚΡΙΒΩΣ πρέπει να φωνάζουμε για να σταματήσουν οι γυναικοκτονίες, η έμφυλη βία, οι καθημερινές και θεσμικές αδικίες, οι νόμοι που θέλουν να πάνε τον κόσμο πίσω στις πλάτες μας και στις μήτρες μας, πόσο ΑΚΡΙΒΩΣ πρέπει να γινόμαστε έξαλλες όταν πάμε ξυλοκοπημένες στα τμήματα και δεν μας δίνει σημασία κανείς, που ΑΚΡΙΒΩΣ είναι η κόκκινη γραμμή που δεν πρέπει να περνάμε, διότι όταν την περνάμε γινόμαστε «σεξίστριες» και τους αδικούμε τους καημένους, διότι #νοτολμεν, ξέρετε.
Μια κόκκινη γραμμή που τη βάζουν οι ίδιοι, Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει. Όπως πάντα δηλαδή.
Κι άμα του πεις «βούλωστο λίγο κι άκου», παρεξηγείται: «Πρέπει να έχω μήτρα για να έχω άποψη για τις μήτρες;»
Απαντάται αυτήν τη στιγμή που μιλάμε στις ΗΠΑ αυτό, όπου ένα μάτσο αρσενικά γηριατρικά κνώδαλα αποφασίζουν για το αν οι γυναίκες θα κάνουν εκτρώσεις ή όχι. Όπως αποφάσισαν κάποιοι αντίστοιχοι στην Πολωνία και οσονούπω σε μια βαλκανική χώρα κοντά σας.
Οι πλέον καλής προθέσεως από αυτούς αρνούνται να δουν τι γίνεται γύρω τους: Δεν βλέπουν όσους έχουν ανέβει στα κάγκελα και γιορτάζουν από προχθές.
«Κανείς μόνος» διάβασα σε ένα ποστ και ανατρίχιασα. Αυτός που το ‘γραψε δεν ντρέπεται τα μούτρα του; Δεν ντρέπεται τη μια νεκρή ΤΟ ΜΗΝΑ που έχουμε μόνο στην Ελλάδα; Την κάθε Καρολάιν και την κάθε Τοπαλούδη; Όχι, δεν ντρέπεται.
«Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε», έγραψε κάποιος άλλος κι ανατρίχιασα επίσης.
Εσείς οι «ψύχραιμοι» δεν τα βλέπετε αυτά; Δεν βλέπετε την τάση; Δεν βλέπετε τίποτα; Δεν καταλαβαίνετε που οδηγεί αυτό; Την ανάγκη να το ανακόψουμε; Το γεγονός ότι θα φέρει και τις γυναίκες ακόμη πιο στα άκρα και δικαίως; Κι αυτήν τη φορά πιο δυνατές ως «αντιπάλους»;
* Κατάλαβα και κάτι ακόμη όμως τις τελευταίες μέρες.
Υπάρχουν άντρες που φοβούνται. Δικαίως.
Κι αν πάει, σου λέει, η άλλη και με κατηγορήσει άδικα;
Και βρεθώ δακτυλοδεικτούμενος, κατηγορούμενος ή και καταδικασμένος;
Χμ…
Άσχημο πράγμα να φοβάσαι, ε;
Θα μπορούσα να σου δώσω τις απαντήσεις που άκουσα εγώ (που ακούμε όλες) σε ΚΑΘΕ ΜΙΑ από τις περιπτώσεις που εντελώς ατιμωρητί άντρες με έδειραν, με εκμεταλλεύτηκαν, με κακοποίησαν σωματικά ή συναισθηματικά, ή οικονομικά, ή ψυχολογικά:
«Ας πρόσεχες», «ας έκανες καλύτερες επιλογές», «κάτι θα έκανες κι εσύ», «συμβαίνουν αυτά, ξεπέρνα το».
Πολλοί και τώρα αυτό σκέφτεστε: Ουφ, πάλι θύμα το παίζει.
Δεν θα σου δώσω αυτήν την απάντηση όμως, επειδή εγώ είμαι καλύτερη από εκείνους που μου την έδωσαν, από τους περισσότερους δηλαδή.
Καταλαβαίνω την απειλή που αισθάνεσαι.
Και όχι, οι ψευδείς καταγγελίες δεν είναι η απάντηση στην έμφυλη βία, αυτονόητο.
Μια ψευδής καταγγελία, όμως, μπορεί να καταπέσει στο δικαστήριο.
Μια δολοφονία σε ποιο ακριβώς δικαστήριο αναστρέφεται;
Δεν σε νοιάζει, επειδή σε νοιάζει ο ένας που μπορεί να κατηγορηθεί ή να καταδικαστεί άδικα.
Εμένα με νοιάζουν οι πολλές που θα πεθάνουν άδικα αν δεν τις ακούμε με πολλή προσοχή όλες όταν φωνάζουν «βοήθεια».
Διαφωνούμε σ’ αυτό και δεν πειράζει. Υπάρχει λύση εξάλλου:
Να σταματήσει η έμφυλη βία και να εξομαλυνθούν οι αδικίες, ώστε να έρθει η ισορροπία που θα επιτρέψει να αντιμετωπίζουμε τα πάντα από απόσταση και δίκαια.
Με την άρνηση της πραγματικότητας απλώς χειροτερεύει το πρόβλημα, δεν λύνεται.
Μέχρι τότε, σόρι, αλλά «βούλωστο και άκου».
Και κυρίως, άσε τον Τζόνι και την Άμπερ στην ησυχία τους και τα εκατομμύριά τους, άνοιξε τα μάτια και δες.
Κι ας φοβάσαι, κάθε φορά που βρίσκεσαι με μια γυναίκα, μην πας φυλακή.
Κι εγώ φοβάμαι, κάθε φορά που γνωρίζω κάποιον φαινομενικά «νορμάλ» άντρα.
Για τη ζωή μου.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook