ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Ο Μακρόν δεν κατέρρευσε αλλά έχασε την αυτοδυναμία, η αριστερά ενισχύθηκε αλλά δεν θριάμβευσε, και η ακροδεξιά της Λεπέν γιγαντώθηκε αλλά παραμένει απομονωμένη και ανάδελφη.
Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Γαλλία δεν έβγαλε ανατροπή, έβγαλε όμως βαριά πολιτική αστάθεια. Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από εκείνο που ζητούσε ο γάλλος πρόεδρος.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν έκανε προεκλογική εκστρατεία με βασικό δίλημμα «σταθερότητα ή περιπέτεια». Είπε «Μακρόν ή χάος» και οι Γάλλοι ψήφισαν περιπέτεια και χάος. Ή, απλώς, δεν ψήφισαν καθόλου.
Δεν είναι βέβαιο πως η γαλλική περιπέτεια έχει, ή θα έχει, συνέχεια και στις εν Ελλάδι πολιτικές εξελίξεις. Είναι όμως βέβαιο πως μέχρι τώρα ο πρωθυπουργός πορεύεται σε προεκλογική γραμμή Μακρόν. Βάζει μπροστά το δίλημμα της σταθερότητας, βάζει απέναντι τα «άκρα», τον «αντισυστημισμό» και τον «λαϊκισμό», και ζητά αυτοδύναμη ΝΔ για «αυτοδύναμη Ελλάδα». Καθ΄ότι όμως επί αυτοδύναμης ΝΔ και αυτοδύναμης Ελλάδας η μία κρίση γεννά την άλλη – με έσχατη και καταλυτική την κρίση ακρίβειας και διαβίωσης – το δίλημμα δείχνει ήδη λιποβαρές. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσκρούει σε τείχη αμφισημίας και σε κενό στρατηγικής.
Δηλώνει εγγυητής της σταθερότητας και ζητά αυτοδυναμία, αλλά την ίδια ώρα ομολογεί αδυναμία να εξαντλήσει την τετραετία όπως θα ήθελε. Λέει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι θα πάει σε πρόωρες εκλογές επειδή τον αναγκάζει η αντιπολίτευση.
Προβάλλεται ως αδιαμφισβήτητος και κυρίαρχος ηγέτης, αλλά τον αγνοούν οι ίδιοι οι βουλευτές του. Κάθε φορά που λέει ότι δεν θα κάνει πρόωρες εκλογές διότι είναι συνεπής και θεσμικός, βγαίνει κι ένας γαλάζιος βουλευτής και δίνει «κλειδωμένη» ημερομηνία για τις κάλπες. Στις 2 Οκτωβρίου, είναι σίγουρο λέει ο Γιόγιακας, στις 2 Οκτωβρίου κατά 70%, με 30% πιθανότητες για μια εδομάδα νωρίτερα λέει ο Γιάννης Λοβέρδος. Δεν είναι σίγουρα η επιτομή της πολιτικής σοβαρότητας . Και στιβαρότητας.
Στοχεύει στην αυτοδυναμία αλλά ταυτόχρονα λέει ότι οι πολιτικοί λογαριασμοί θα λυθούν όχι στις πρώτες αλλά στις δεύτερες κάλπες. Πριμοδοτεί δηλαδή την χαλαρή ψήφο στην πρώτη κάλπη, την κάλπη της απλής αναλογικής που ουδείς γνωρίζει τι μπορεί να φέρει και ποιες δυναμικές μπορεί να απελευθερώσει εν όψει του δεύτερου γύρου.
Δηλώνει αντι-λαϊκιστής και προοδευτικός αλλά κάνει προεκλογική εκστρατεία με παλαιοκομματικού τύπου επιδοματική πολιτική.
Το 2019 κατήγγειλε τον ΣΥΡΙΖΑ για την προεκλογική παροχή της 13ης σύνταξης και σήμερα μοιράζει 80ευρα σε fuel pass, μαζί με κίνητρα για απόσυρση ηλεκτρικών συσκευών
Πίσω από την αμφισημία Μητσοτάκτη βρίσκεται η επιχείρηση αναστροφής του Macron effect. Η κυβέρνηση δεν θέλει και δεν μπορεί να πει ότι η αστάθεια μπορεί να είναι και προϊόν αποτυχίας της σταθερότητας – εν προκειμένω, της σταθερότητας που εξέφρασε ο «μακρονισμός». Οι άνεργοι, οι υποαμειβόμενοι και οι περιθωριοποιημένοι της φιλελεύθερης αυτοδυναμίας ελάχιστα έχουν να φοβηθούν από την αστάθεια ενός κατακερματισμένου πολιτικού σκηνικού. Στην τελική, εάν δεν νοιώθουν άνετα να ψηφίσουν Λεπέν, μπορούν απλά να απέχουν. Και γαία πυρί μιχθήτω.
Για την κυβέρνηση είναι προτιμότερο το αφήγημα του «τοξικού λαϊκισμού». Εάν οι άνεργοι στραφούν στην ακροδεξιά θα φταίει ο λαϊκισμός του Τσίπρα, ή του Μελανσόν, που απενοχοποίησε τα άκρα. Εάν οι νέοι δεν πάνε να ψηφίσουν θα φταίει η αντιπολίτευση που τους ξεσήκωσε κόντρα στον νόμο Κεραμέως. Κι εάν η ΝΔ δεν είναι αυτοδύναμη και δεν μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση θα φταίει ο Ανδρουλάκης που δεν δείχνει εθνικά υπεύθυνη στάση.
Είναι προφανώς ένα βολικό αφήγημα, μπορεί να συσπειρώνει τους κομματικούς πυρήνες, αλλά δεν διαπερνά μια κοινωνία σε κρίση διαβίωσης. Και, επιπλέον, είναι στρατηγικά επικίνδυνο. Παίζει με την πολιτική φωτιά και με την κάλπη της απλής αναλογικής…