ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Είναι ο Εμανουέλ Μακρόν ένας καταρρακωμένος πρίγκιπας ή, μήπως, πλέον, ένας “κανονικός” πρόεδρος; Στην Σύνοδο Κορυφής της 30ης Μαϊου, όπως αναφέρει ευστόχως η Liberation, ο Γάλλος πρόεδρος έγινε δεκτός από τους Ευρωπαίους ομολόγους του ως ένας θριαμβευτής. Περίπου ένα μήνα πριν είχε εκλεγεί στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών απέναντι στην ακροδεξιά και ευρωφοβική Μαρίν Λε Πεν- η Ευρώπη είχε γλυτώσει τα χειρότερα.
Στην προσεχή Σύνοδο θα εισέλθει ως ένας ηττημένος αρχηγός κράτους που αναζητά συμμαχίες της στιγμής (“πλειοψηφίες δράσης” τις αποκάλεσε η πρωθυπουργός Μπορν) για να ελαχιστοποιήσει τις αναταράξεις στα Ηλύσια Πεδία. “Πρέπει να μάθουμε να κυβερνάμε συλλογικά και να νομοθετούμε διαφορετικά”, είπε στο διάγγελμά του. Το ερώτημα είναι εάν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο ένας πολιτικός που έστησε επί 5 χρόνια ένα εγωκεντρικό σύστημα εξουσίας, ενίοτε με σκληρά καθεστωτικά χαρακτηριστικά, όπως τον κατηγορούσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Αυτό που οι γαλλικές εφημερίδες αποκάλεσαν “μακρονισμός’(macronisme).
Η λαϊκή παροιμία θέλει τον απελπισμένο να πιάνεται από τα μαλλιά του. Ταιριάζει γάντι στον Εμανουέλ Μακρόν που μόλις εξάντλησε τις πιθανότητες να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αρκετοί θεωρούν πως δεν το ήθελε πραγματικά, όμως η διαδικασία απέδειξε δύο πράγματα: πρώτον, ότι ούτε οι όμοροι LR (Ρεπουμπλικανοί) δεν θέλουν να συνεργαστούν μαζί του, δεύτερον, πως ζώντας πιά μέσα στο αδιέξοδο ο Γάλλος πρόεδρος συζήτησε το ενδεχόμενο σύμπραξης ακόμα και με την Μαρίν Λε Πέν.
Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως θεσμικά θα έπρεπε να απευθυνθεί σε όλες και όλους.
Το RN διαθέτει πια 89 έδρες στην Εθνοσυνέλευση, μία νίκη σχεδόν απίστευτη μέχρι πρόσφατα που προκάλεσε πάταγο. Όμως, ένα πολύ μεγάλο μέρος του γαλλικού πολιτικού συστήματος που καταγγέλλουν τον “μακρονισμό” συνέπραξε στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών για να μην επιτρέψουν στην ακροδεξιά Λε Πεν να περάσει το κατώφλι των Ηλυσίων. Με την πρόταση συνεργασίας σε αυτό το πρόσωπο ο Μακρόν πρόδωσε την στήριξη που έλαβε πριν περίπου τρεις μήνες και εμμέσως νομιμοποίησε πολιτικά αυτό που η πλειονότητα των γαλλικών πολιτικών δυνάμεων θεωρεί (και είναι) ακραίο, ομοφοβικό, ισλαμοφοβικό, φιλορωσικό, ευρωφοβικό και πολλά άλλα.
Η κίνηση αυτή -που απορρίφθηκε από την Λε Πεν- αποκάλυψε τον πολιτικό κυνισμό του Μακρόν και επιβεβαίωσε πως δεν ήταν τυχαίο αυτό που συνέβη σε πολλές εκλογικές περιφέρεις της Γαλλίας στον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών. Δεκάδες, από τις 89, έδρες που κέρδισε το RN, τις κέρδισε έχοντας απέναντί του υποψήφιο του NUPES (Μελανσόν). Κι αυτό συνέβη επειδή οι ψηφοφόροι του Ensemble απείχαν στην μεγάλη τους πλειονότητα, ενώ ένα μέρος τους προτίμησε αντί του Μελανσόν την Λε Πεν!
Το ζήτημα, πλέον, δεν είναι μόνο το πως θα κυβερνηθεί η δεύτερη ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης, με έναν καταρρακωμένο πρίγκιπα που παλεύει να γίνει κανονικός, πως θα υιοθετηθεί η αναθεώρηση του νέου Συμφώνου Σταθερότητας, ή το συνταξιοδοτικό, από τη νέα κατακερματισμένη Εθνοσυνέλευση. Για εκείνους που βλέπουν προς το μέλλον, θεωρούν πως ο Μακρόν κινδυνεύει σοβαρά να αφήσει μία μεγάλη αρνητική κληρονομιά.
Με τις πολιτικές του φούντωσε την ακροδεξιά της Λε Πεν, με την δημαγωγία του σχετικά με τα “δύο άκρα” (την εξομοίωση Μελανσόν με την ηγέτη του RN) δημιούργησε απόθεμα ανοχής στο εκλογικό του σώμα για την Λε Πεν, με την στάση των ψηφοφόρων του -έμμεσα ή άμεσα- υπέρ των υποψηφίων του RN έναντι εκείνων του NUPES, επέτεινε αυτό το κλίμα, και, τελικά, με την αναζήτηση μοντέλου κυβερνητικής σύμπραξης ( υπό την σημαία της “εθνικής ενότητας”) κατέστησε την ακροδεξιά Λε Πεν έναν “κανονικοποιημένο” συνομιλητή εντός του πλαισίου των θεσμών. Στις προεδρικές εκλογές του 2027, ουδείς θα μπορέσει να επιχειρηματολογήσει υπέρ ενός δημοκρατικού μετώπου κατά της Λε Πεν. Θα την έχει πλήρως νομιμοποιήσει ο Εμανουέλ Μακρόν.
Y.Γ Οι οξυδερκείς μπορούν να αντιληφθούν τις αναλογίες και τους κινδύνους στα καθ’ ημάς...