Ακόμα κι αν παγώσει ο χρόνος, εάν δεν επαληθευτεί το παραμικρό από τις πληροφορίες ότι, πλην των Θανάση Κουκάκη και Νίκου Ανδρουλάκη, παρακολουθήθηκαν και άλλα πολιτικά πρόσωπα από την “παραΕΥΠ”, ακόμα κι αν βαλτώσουν στην κυβερνητική πλειοψηφία οι διαδικασίες ελέγχου και απονομής ευθυνών μέσα από την Δικαιοσύνη, την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας και την Εξεταστική επιτροπή (που θα κάνει άσκοπη και αποπροσανατολιστική “βουτιά” στα πεπραγμένα μιας δεκαετίας…), το πολιτικό στίγμα για τον πρωθυπουργό θα μείνει ανεξίτηλο.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Επί των ημερών του, και έχοντας την πολιτική ευθύνη της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, υπεκλάπησαν συνομιλίες και άλλα προσωπικά δεδομένα από τον αρχηγό του τρίτου κοινοβουλευτικού κόμματος και ευρωβουλευτή. Όση αδράνεια κι αν υπάρχει στους θεσμούς, όσος ωχαδερφισμός κι αν υπάρχει στην κοινωνία, η σκιά των παρακολουθήσεων είναι βαριά και αξεπέραστη. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να είναι πια αξιόπιστος συνομιλητής στο πολιτικό σύστημα, η δε αμφιβολία θα αποτελεί εφεξής κυρίαρχο στοιχείο κάθε προσπάθειας να επικοινωνήσει και να διαπραγματευτεί με κάθε πόλο της κοινωνικής, παραγωγικής, οικονομικής και οποιασδήποτε άλλης έκφρασης του δημοσίου βίου.
Κυρίως, είναι δύσκολο να εγγυηθεί ο ίδιος την διάβαση του Ρουβίκωνα. Η αυτοδυναμία γίνεται όνειρο απατηλό, συνεργασία με τα “θύματα” των υποκλοπών ισοδυναμεί με επιστημονική φαντασία ακόμα κι αν ασκηθούν πιέσεις προς ιδανικές πολιτικές αυτοχειρίες.
Σωστά το περιγράφει ο Αλέξης Παπαχελάς, στο άρθρο του στην συντηρητική και υποστηρικτική της κυβερνώσας παράταξης “Καθημερινή”:
” Εδώ είμαστε, όμως, τώρα. Τα σενάρια για τις μελλοντικές εξελίξεις δεν είναι ρόδινα. Ας πούμε ότι ξεπερνάμε τον κίνδυνο ενός μεγάλου, ατέλειωτου τσίρκου, όπου η χώρα θα βιώσει τον κατήφορο ενός ξεκατινιάσματος χωρίς προηγούμενο. Πολιτικά η χώρα έχει μπροστά της μια απλή αναλογική και το σενάριο μη αυτοδυναμίας της Ν.Δ., χωρίς όμως να υπάρχει και πιθανότητα σχηματισμού κυβέρνησης με το ΚΙΝΑΛ. Από εκεί και πέρα, η πολιτική φαντασία του καθενός πλάθει σενάρια. Κανένα δεν μοιάζει ιδιαίτερα ελκυστικό.
Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να γίνει… Κλίντον, να πει μια συναισθηματικά φορτισμένη συγγνώμη και να πάει παρακάτω. Το προφίλ του κτίστηκε πάνω στο μοντέλο μιας πολύ συγκεντρωτικής, τεχνοκρατικής διαχείρισης. Οχι σε ένα συναισθηματικό – επικοινωνιακό δέσιμο με τον μέσο ψηφοφόρο.
Προφανώς έρχεται τώρα η ώρα των αποφάσεων, που μόνον ο ίδιος μπορεί να πάρει, αφού ακούσει όσους θα είναι γύρω του τις επόμενες ημέρες. Οι άμεσες εκλογές είναι μια λύση. Τα επιχειρήματα υπέρ και κατά πολλά. Η λύση που μάλλον θα προκρίνει, με βάση προηγούμενες αποφάσεις, είναι να εξαντλήσει την τετραετία. Ενα είναι όμως σαφές, ότι ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση μπορεί να ακολουθήσει η ρουτίνα. Δεν μπορεί να είναι, όπως θα έλεγαν οι Αγγλοσάξονες, business as usual.“
Οι έχοντες την αξίωση να καθοδηγούν τις πολιτικές εξελίξεις σε αυτόν τον τόπο βρίσκονται -είναι φανερό- σε δίλημμα. Αφενός, έχουν διαμορφώσει την άποψη πως τα τελευταία γεγονότα δεν κρύβονται κάτω από το χαλί και πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε τις κρίσεις αλλά ούτε και τις ευκαιρίες (Ταμείο Ανάκαμψης, μεγάλα επιχειρηματικά “πρότζεκτ” κ.ά), με μετέωρη και αναπάντητη την κατηγορία ότι επέτρεψε ή ανέχθηκε (διά πράξεων ή παραλλείψεων) την λειτουργία των σκοτεινών και αντιδημοκρατικών μηχανισμών.
Αφετέρου, είναι σαφές πως δεν επιθυμούν την παλινόστηση μιας κυβέρνησης υπό τον Αλέξη Τσίπρα. Παραμένει γι αυτούς “εξωτικός” και ανεξέλεγκτος.
Βεβαίως, στο τέλος είναι ο λαός που αποφασίζει με την ψήφο του. Όμως, ακριβώς επειδή “των φρονίμων τα παιδιά” θέλουν να περπατούν πάντοτε σε στέρεο έδαφος, κι επειδή, συνήθως, τα λάθη τους γίνονται μάθημα, είναι πιθανό να επιδιωχθεί το επόμενο διάστημα να διαμορφωθεί μια διαδικασία ομαλής (…) μετάβασης σε κάτι που θα απέχει από την “μεταβλητή Τσίπρας” και θα είναι πιο συμβατό με το κυρίαρχο αφήγημα των τελευταίων ετών.
Βεβαίως, ο Θεός βλέπει τους ανθρώπους να κάνουν σχέδια και γελά. Κάποιοι, όμως, πιστεύουν πως έχουν τη δύναμη να ξεγελάσουν και τον Θεό. Κρίσιμοι και άγριοι καιροί έρχονται…