anilikos “Η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που θα απαγορεύσει τις παράνομες παρακολουθήσεις.”
Επίσης πρόκειται για την πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε θανάτους εκτός ΜΕΘ από covid19. Κατά τα άλλα, δεν πρόκειται για μια ιδιαίτερη χώρα. Σε κάθε χώρα που κυριαρχεί η ολιγοκρατία, η ελίτ των εκλεκτών και όχι απαραιτήτως εκλεγμένων, η σαπίλα και η ρεμούλα, η κατασπατάληση, προς ίδιον όφελος, δημοσίου χρήματος και η επιδαψίλευση βίας και αυταρχισμού, αποτελώντας το σύνηθες, τη νόρμα για την καθεστωτική κανονικότητα, τίποτα δεν την κάνει να εξαιρείται και να επαίρεται.
Αλλά ακόμα και σε εκείνα, τα διεφθαρμένα κράτη που, κάποτε, βρίσκονταν σε μακρινές ηπείρους της Ασίας και της Νότιας Αμερικής – λες και το πεφωτισμένο Ελληνικό κράτος είχε κάποιο μαγικό συγχωροχάρτι – είχαν λαούς που εναντιώνονταν είτε χτυπώντας κατσαρόλες, είτε διαδηλώνοντας. Σε γενικές γραμμές εξέφραζαν την αντίθεσή τους απέναντι στο νεοφιλελεύθερο καθεστώς που τους κυρίευε, διαφθείροντας ακόμα περισσότερο το ήδη σάπιο σύστημα.
Στην Ελλάδα, παρόλη την ακρίβεια, τους μισθούς πείνας, την μείωση της αγοραστικής δυνατότητας – συνεπώς και του βιοτικού επιπέδου – τη διαφθορά, την ατιμωρησία, την κανονικοποίηση της ρεμούλας και της λαμογιάς, την ακατάσχετη εγκληματικότητα, την ασύδοτη και ανεξέλεγκτη παρανομία ξεκινώντας από την κεφαλή της κυβέρνησης προς τα κάτω, περιμένουμε από τον Μαρινάκη, έναν επιχειρηματία που, εικασίες αναφέρουν, πως υπήρξε ο ενορχηστρωτής της εκλογής Μητσοτάκη, να τον ρίξει, με την ίδια μαεστρία με την οποία δημιούργησε την “μελωδία της παρωδίας” του Κυριάκου.
Το “έχω μάθει να αλλάζω καταστάσεις όταν χρειάζεται να αλλάξουν” αποτελεί αυταπόδεικτη δήλωση πως η Ελλάδα κυβερνάται από συμφέροντα και η πολιτική της ορίζεται από αυτά. Και το βέβαιο είναι πως δεν μιλάμε για συμφέροντα των πολιτών, των μικρομεσαίων, των φτωχών και αυτών που δουλεύουν δεκαοκτώ ώρες την ημέρα – εφόσον είναι τυχεροί να βρουν δουλειά.
Όταν μιλά για “καθεστώς παρανομίας με έδρα το Μαξίμου”, αυτός που τοποθέτησε ουσιαστικά τον ένοικο του μεγάρου εντός, αντιλαμβανόμαστε πως κάθε εμπαιγμός περί ολιγαρχών της Ρωσίας, κάθε φλεγματικό σχόλιο περί ανελευθερίας στην Τουρκία, κάθε ειρωνεία περί κακών βαρβάρων και άριστων Ελλήνων, αποτελεί τραγέλαφο δίχως προηγούμενο.
Τον Ιησού τον υποδέχτηκαν με κλαδιά από φοίνικες την Κυριακή των Βαΐων και σε λίγες μέρες οι ίδιοι φώναζαν “σταύρωσον αυτόν”. Πλείστες φορές ο Μητσοτάκης έχει παρομοιαστεί με βιβλικά πρόσωπα, σίγουρα όμως απέχει από την αθωότητα του προσώπου του Ιησού παρασάγγας. Ωσαύτως οι ίδιοι που εκθείασαν τον Μητσοτάκη και από κνώδαλο τον εξύψωσαν σε σωτήρα, θα θυμηθούν – κατά το συμφέρον – πως παρέμεινε στην αρχική του μορφή. Και φωνάζοντας “σταύρωσον αυτόν” τελικά θα επέλθει κάποιος επιτάφιος θρήνος. Για τα χρόνια που χάθηκαν, για τις ζωές που απωλέσαμε, για το ξύλο στις πλατείες που φάγαμε, για τις τσέπες που τρύπησαν, για τον καπαμά που μασήσαμε.