anilikos Να εμπιστευτείς ποιον; Να πιστέψεις τι; Να αφεθείς πού; Να νιώσεις ασφάλεια πώς;
Τα λαϊκά δικαστήρια είναι κακός σύμμαχος της Δημοκρατίας. Όμως όταν υπάρχουν τόσο σοβαρές καταγγελίες που, όση αμφισβήτηση και να επιδέχονται, ο καπνός που εκπέμπουν είναι δυσώδης, μαύρος και πνιγηρός. Και καπνός δίχως φωτιά, σπανίως υπάρχει.
Είναι επιλογή πολλών κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και ενίοτε οποτεδήποτε μέσα στη χρονιά να κάνουν κάποια μικρή ή μεγάλη δωρεά σε κάποιο από τα “φιλανθρωπικά” ιδρύματα που υπάρχουν στη χώρα. Επέλεξα κι εγώ λοιπόν την Κιβωτό του Κόσμου. Όχι για το προβεβλημένο πρόσωπο-brand του ιερέα Αντωνίου, αλλά για το έργο που διάβαζα και παρακολουθούσα πως επιτελεί η ΜΚΟ. Ειδικά πλησιάζοντας στις γιορτές, το έργο τους πάντα είχε περίοπτη θέση στην τηλεόραση.
Ένα έργο με πρωταγωνιστή και πρώτο όνομα στη “μαρκίζα” τον ιερέα Αντώνιο. Χαμόγελα παντού, πράες κινήσεις και μια “γεροντική” και ήπια προσέγγιση που μόνο ένας “υπεράνω πάσας υποψίας” πρωταγωνιστής μπορεί να διαφημίσει. Η Κιβωτός του Κόσμου για πολλούς ήταν ο Αντώνιος και ο Αντώνιος η Κιβωτός. Όπως και ο Νώε έτσι και αυτός περιέθαλπτε κάθε παιδί σε ανάγκη, κάθε ατίθασο ή “παιδί που θέλει να παραβατεί” κατά τα λεγόμενα του ιερέα. Ο Νώε βέβαια στην επιλογή των ζώων μέσα στην Κιβωτό, δεν συμπεριέλαβε ανθρώπους, πέραν της οικογενείας του. Αλλά και αυτός επιλέχθηκε από τον Θεό, κατά τας γραφάς.
Ίσως το πιο επικίνδυνο ζώο μέσα στην Κιβωτό, την κάθε Κιβωτό όπου φωλιάζουν μικρές και απροστάτευτες ψυχές, να είναι ο Άνθρωπος…
Η ιστορία είναι πολύ νωπή για να κριθεί από τον οποιονδήποτε. Ας εμπιστευτούμε για άλλη μια φορά τις αρχές, τη Δικαιοσύνη και τη δίκαιη απονομή αυτής από τους λειτουργούς της. Έστω κι αν βιαστές κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Έστω κι αν κακοποιητές συνεχίζουν να κακοποιούν εν αγνοία της ή όχι. Έστω κι αν πάμπολες υποθέσεις κακοποίησης ή βιασμού παραμένουν ελλιπώς ή πλήρως αδιερεύνητες.
Ο Πλούταρχος σε μια περικοπή αναφέρει πως “απολείπειν ο Θεός Αντώνιον” ως προοίμιο της ήττας του από τον Οκταβιανό, κάπου περί το 31 π.Χ. Ο Κ.Π. Καβάφης στο ομώνυμο ποίημά του καταλήγει στη φράση “αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις”.
Αντώνιε, αποχαιρέτα την την Κιβωτό που βύθισες.