Έλλη Πετρίδη Στο Top 10 της λίστας με τα must-watch αυτών των ημερών δεν μπορεί παρά να είναι η σειρά 8 επεισοδίων «Gaslit», με την Τζούλια Ρόμπερτς με τον Σον Πεν. Οχι μόνο για τους δύο πρωταγωνιστές που δίνουν ένα ρεσιτάλ ερμηνείας αλλά και για την επικαιρότητα του θέματος των παρακολουθήσεων που συντάραξαν τις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’70 και οδήγησαν στην παραίτηση του Ρίτσαρντ Νίξον, του περίφημου «Γουότεργκεϊτ».
Η ταινία διαπραγματεύεται την υπόθεση από μία νέα, άγνωστη οπτική γωνία, αυτή των άμεσα εμπλεκομένων και όχι από τη δημοσιογραφική πλευρά όπως την γνωρίζουμε όλοι κυρίως μέσα από την ταινία «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» (αγγλ. All the President’s Men) του 1976 σε σκηνοθεσία Άλαν Τζέι Πακούλα βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο των δημοσιογράφων Καρλ Μπέρνσταϊν και Μπομπ Γούντγουορντ με πρωταγωνιστές τον Ντάστιν Χόφμαν και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
Το «Gaslit» κεντρικό πρόσωπο είναι η Μάρθα Μίτσελ, σύζυγο του Τζον Μίτσελ, Γενικού Εισαγγελέα των ΗΠΑ προσωπικό νομικό σύμβουλο του Προέδρου Νίξον. Η Μάρθα ήταν η πρώτη που μίλησε δημόσια για τις παρανομίες του Προέδρου κάτι που της στοίχισε σε προσωπικό επίπεδο, καθώς ενέπλεκε τον σύζυγό της στην υπόθεση.
Η Μίτσελ στιγματίσθηκε από εκείνους που ήθελαν να συγκαλύψουν το σκάνδαλο ως παρανοϊκή -εξ ου και η αναφορά στο gaslighting-, με το σενάριο να τη δικαιώνει χωρίς όμως να έχει ποτέ δικαιωθεί από την ίδια την Ιστορία, για την καθοριστική συμβολή της στα γεγονότα της εποχής και στην πρώτη -και τελευταία- παραίτηση Αμερικανού Προέδρου.
Αυτή η δραματική και μοναδική στα χρονικά των ΗΠΑ κατάληξη της υπόθεσης μας κάνει να ξεχνάμε το τι πραγματικά είχε συμβεί στις 28 Μαΐου του 1972 στο συγκρότημα γραφείων Γουότεργκεϊτ όπου είχε την έδρα του το προεκλογικό επιτελείο του Δημοκρατικού Κόμματος. Κι αυτό είναι κάτι που μας θυμίζει η σειρά: το Γουότεργκεϊτ ήταν μία αποτυχημένη απόπειρα παρακολούθησης των δραστηριοτήτων των Δημοκρατικών με εντολή του Λευκού Οίκου.
Επρόκειτο για ένα σχέδιο το οποίο περιλάμβανε εκτεταμένες παράνομες δραστηριότητες κατά του Δημοκρατικού Κόμματος. το οποίο είχε εμπνευστεί ο Γκόρντον Λίντι, Οικονομικός Σύμβουλος της Επιτροπής για την Επανεκλογή του Προέδρου (CRP) και το είχε παρουσιάσει, τον Ιανουάριο του 1972, στον αναπληρωτή πρόεδρο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Τζεμπ Μακρούντερ, στον Γενικό Εισαγγελέα Τζον Μίτσελ και τον Προεδρικό Σύμβουλο Τζον Ντιν, «δεξί χέρι» του Προέδρου.
Ο Μίτσελ είχε αξιολογήσει το σχέδιο ως μη ρεαλιστικό. Δύο μήνες αργότερα, εξαναγκάστηκε να εγκρίνει μια περιορισμένη έκδοση του σχεδίου, συμπεριλαμβανομένης της διάρρηξης των κεντρικών γραφείων της Δημοκρατικής Εθνικής Επιτροπής (Δημοκρατικού Κόμματος) στο συγκρότημα Γουότεργκεϊτ στην Ουάσινγκτον, για να φωτογραφηθούν απόρρητα έγγραφα εκστρατείας και να εγκατασταθούν «κοριοί» σε τηλέφωνα.
Το σχέδιο ανέλαβε να εκτελέσει μία «Ομάδα Υδραυλικών», όπως ονομάστηκαν οι πράκτορες της CIA και οι Κουβανοί συνεργάτες τους που μπούκαραν τη νύχτα της 28ης Μαΐου στο συγκρότημα γραφείων. Για να πιαστούν «στα πράσα» από έναν νυχτοφύλακα που κάλεσε την αστυνομία η οποία και τους συλλαμβάνει πριν καταφέρουν να κάνουν οτιδήποτε σχεδίαζαν…
Με άλλα λόγια, το όλο σχέδιο παρακολουθήσεων του Γουότεργκεϊτ αποδείχθηκε τζίφος. Οι παρακολουθήσεις δεν έγιναν ποτέ και κανένα έγγραφο των Δημοκρατικών δεν έπεσε στα χέρια του… επιτελικού κράτους του Νίξον.
Ο Νίξον παραιτήθηκε από την προεδρία όχι γιατί παρακολουθούσε πολιτικούς αντιπάλους, υπουργούς του, δημοσιογράφους ή αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ. Παραιτήθηκε διότι επιχείρησε να συγκαλύψει με νύχια και με δόντια μια αποτυχημένη διάρρηξη από μία ομάδα ηλιθίων πρακτόρων.
Αυτό ήταν το Γουότεργκεϊτ: Η ιστορία μία αποτυχημένης διάρρηξης και μία θηριώδης -επίσης αποτυχημένη!- επιχείρηση συγκάλυψης η οποία δημιούργησε συνταγματικό ζήτημα και θα οδηγούσε στην πρώτη, ιστορικά, παραπομπή Προέδρου των ΗΠΑ εάν αυτός δεν αποφάσιζε να παραιτηθεί.
Αυτά τα πραγματικά γεγονότα εξιστορεί και το «Gaslit» μέσα από την περιγραφή του καθοριστικού ρόλου της Μάρθα Μίτσελ. Τα υπόλοιπα μπορείτε να τα δείτε στην οθόνη…
Σε κάθε περίπτωση, η σειρά -αλλά και η ίδια η Ιστορία – αποδεικνύει ότι η σύγκριση του Γουότεργκεϊτ με το ελληνικό Predatorgate αδικεί κατάφορα το… δεύτερο.
Ως προς τις παρακολουθήσεις. Διότι η επιχείρηση συγκάλυψης είναι σε πλήρη εξέλιξη!