NewsEdit Σε όλα τα σενάρια μετεκλογικών συνεργασιών το ΠΑΣΟΚ έχει πάντα κάτι να χάσει ή να ρισκάρει. Η όποια συγκυβέρνηση ενέχει ρίσκο για τα εσωκομματικά του και πιθανό πολιτικό κόστος σε βάθος τετραετίας.
Του Χάρη Χεϊζάνογλου
Σενάριο 1: Γίνονται εκλογές με απλή αναλογική, πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ ή ο Σύριζα και το ΠΑΣΟΚ αποφασίζει να σχηματίσει συγκυβέρνηση με τη ΝΔ ή τον Σύριζα => Το ΠΑΣΟΚ, ανάλογα με το με ποιον θα συγκυβερνήσει, θα έχει εσωτερικές αντιδράσεις και σοβαρή πιθανότατα να χάσει μέρος είτε της σοσιαλδημοκρατικής του Πτέρυγας είτε της δεξιάς τους πτέρυγας.
Σενάριο 2: Γίνονται εκλογές με απλή αναλογική, πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ ή ο Σύριζα και το ΠΑΣΟΚ αποφασίζει να μη σχηματίσει συγκυβέρνηση ούτε με τη ΝΔ ούτε με τον Σύριζα => Πηγαίνουμε σε δεύτερες εκλογές με μπόνους εδρών στο πρώτο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ πιθανότατα χάνει μέρος του ποσοστού του σε σχέση με τις πρώτες εκλογές λόγω πόλωσης, αλλά ακόμα κι αν δεν συμβεί αυτό, λόγω του εκλογικού συστήματος στη νέα Βουλή θα έχει μικρότερο αριθμό βουλευτών και άρα μικρότερη διαπραγματευτική δυνατότητα για τον σχηματισμό της όποιας συγκυβέρνησης, είτε με ΝΔ είτε με Σύριζα, καθώς σε όλα τα σενάρια το πρώτο κόμμα θα χρειάζεται μικρότερο αριθμό εδρών (σε σχέση με τις πρώτες εκλογές) για να φτάσει τις 151 και να σχηματίσει συγκυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ και πάλι, ανάλογα με το ποιον θα επιλέξει να συγκυβερνήσει, θα έχει τις ίδιες εσωτερικές αντιδράσεις και την ίδια πιθανότητα να χάσει είτε μέρος είτε της σοσιαλδημοκρατικής του Πτέρυγας είτε της δεξιάς του πτέρυγας.
Σενάριο 3: Το ΠΑΣΟΚ απέχει από όλα τα σενάρια συγκυβέρνησης, και στις πρώτες και στις δεύτερες εκλογές => Μένει για άλλα 4 χρόνια εκτός εξουσίας και κρατά έναν αντιπολιτευτικό ρόλο με τα θετικά αλλά και τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται για ένα κόμμα που κάποτε διεκδικούσε την εξουσία και το οποίο συρρικνώθηκε.
Συμπέρασμα – Εκτίμηση: Σε όλα τα σενάρια το ΠΑΣΟΚ έχει πάντα κάτι να χάσει ή να ρισκάρει. Η όποια συγκυβέρνηση ενέχει ρίσκο για τα εσωκομματικά του και πιθανό πολιτικό κόστος σε βάθος τετραετίας. Τα σενάρια και εδώ είναι δύο και έχουν να κάνουν με το τί προτεραιότητες θα βάλει το ΠΑΣΟΚ:
Αν και εφόσον το ΠΑΣΟΚ επιλέξει να διαφυλάξει την εσωτερική του ενότητα μοιάζει το πιο βολικό σενάριο για το ίδιο να είναι η ανάδειξη μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης, ή μιας κυβέρνησης συνεργασίας (αριστερής η δεξιάς) που δεν θα έχει ανάγκη το ΠΑΣΟΚ, την οποία το ΠΑΣΟΚ θα μπορεί επί μια τετραετία να καταγγέλλει.
Αν και εφόσον το ΠΑΣΟΚ επιλέξει να ρισκάρει την εσωτερική του ενότητα και να συγκυβερνήσει με οποιοδήποτε από τα δύο κόμματα, το συμφέρει να το κάνει στις πρώτες εκλογές με απλή αναλογική που θα έχει μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών και να μην πάει σε δεύτερες.
Αν βγαίνουν τα κουκιά για κάτι τέτοιο, και τί τελικά βολεύει το ΠΑΣΟΚ (ή πιο σωστά τί είναι λιγότερο κακό για το ίδιο) θα διαφανεί από τα ποσοστά των κομμάτων στις πρώτες εκλογές, και τότε το ΠΑΣΟΚ θα επιλέξει ρόλο.
Σε όλες τις περιπτώσεις και σε όλα τα σενάρια, το ΠΑΣΟΚ δεν θα έχει ποτέ πραγματικά την διαπραγματευτική ισχύ, και άρα τη δυνατότητα, να προτείνει άλλο πρωθυπουργό από τον αρχηγό του πρώτου κόμματος και αυτό να γίνει δεκτό. Ο μόνος λόγος να επιμείνει σε κάτι τέτοιο είναι αυτό που λέω πιο πάνω, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ να κοιτάξει την εσωτερική του ενότητα και να μην επιθυμεί να συγκυβερνήσει με κανένα κόμμα.
Αυτοί είναι οι τρέχοντες συσχετισμοί κατά τη γνώμη μου. Δεν θα κάνω καμία εκτίμηση για το τί θα κάνει το ΠΑΣΟΚ και οι λόγοι είναι δύο:
1) Το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να μην λειτουργεί ούτε με ιδεολογικά κριτήρια ούτε με πολιτικό ορθολογισμό, με μεγαλύτερη απόδειξη ότι όταν ήρθε η απλή αναλογική στη Βουλή προς ψήφιση, η οποία το συνέφερε, κατάφερε να μην την ψηφίσει.
2) Δεν νομίζω ότι πρέπει να ενδιαφέρει κανέναν τί θα κάνει αυτό το ΠΑΣΟΚ μετεκλογικά. Δεν είναι καλός κυβερνητικός εταίρος για κανέναν κάποιος που είναι στο “it’s complicated” και δεν φαίνεται να θέλει να βγει από αυτή την κατάσταση.
Πρώτη δημοσίευση (και η σχετική συζήτηση στα σχόλια) στο Facebook