NewsEdit Έχουμε πολλά να δούμε σε αυτές τις εκλογές. Από το ΕΥ του σανδαλοφορεμένου Ευμορφίδη, το ΕΑΝ του τέως εισαγγελέα, την ΠΑΤΡΙ.Δ.Α της Λατινοπούλου και ποιος ξέρει ακόμα πόσα νέα κόμματα θα ακούσουμε να ανακοινώνονται μέχρι να λήξει η προθεσμία στον Άρειο Πάγο.
Φωτεινή Τομαή
Ο χρόνος κυλά αργά και βασανιστικά, η αγωνία των μεγάλων πρωταγωνιστών κορυφώνεται καθώς μισό περίπου εκατομμύριο νέων και οργισμένων ψηφοφόρων αναμένεται να προσέλθει στις κάλπες κι είναι βέβαιο πως θα ψηφίσει ό,τι της κατέβει, άλλοι από άγνοια, άλλοι από απόγνωση κι άλλοι από χαβαλέ αφού η πολιτική κι οι εκπρόσωποί της έχουν πλέον χάσει στα μάτια τους κάθε αξιοπιστία.
Απόδειξη ; Οι νέες υποψηφιότητες των μικρών κυρίως κομμάτων, που αν δεν ήταν τα πράγματα σοβαρά, θα μπορούσαν ακόμα και γέλιο να προκαλέσουν. Μετά τον κατά φαντασία Μεγαλέξανδρο που δεν αφήνει κηδεία για κηδεία χωρίς να εμφανισθεί στη σκηνή, είχαμε την τραγουδίστρια Κεφαλά, που αποφάσισε να διεκδικήσει την ψήφο μας για να φέρει το ροκ, λίγο τούλι και την αρβύλα στη Βουλή, τη Βατίδου που κι αυτή κατεβαίνει κι απορεί μάλιστα γιατί μια γυναίκα όμορφη και δυναμική, όπως προφανώς η ίδια, πρέπει να θεωρείται απαραίτητα και χαζή, σπεύδοντας να επιβεβαιώσει το ρηθέν με την άποψή της ότι οι τρομοκράτες δεν μας χτυπούν γιατί έχουμε θάλασσα. Έτσι είναι, όταν η τρέλα δεν πάει θάλασσα, που σύνορα δεν έχει σύμφωνα με τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, τότε πάει στα βουνά!
Και να σκεφτεί κανείς ότι πριν πολλά χρόνια είχαμε εκπλαγεί με μια Τσιτσιολίνα στην ιταλική Βουλή.
Για να είμαστε δίκαιοι : το κακό παράδειγμα το έδωσαν τα μεγάλα κόμματα. Και πείτε μου, παρακαλώ, τι μπορούσαμε να περιμένουμε στην Ευρωβουλή από έναν Ζαγοράκη, έναν Γεωργούλη και μία Κούνεβα, και τώρα όπως ακούγεται στη δική μας τη Βουλή μία Μπεκατώρου, την άτυχη Ιωάννα Παλιοσπύρου και ποιος ξέρει ποιον άλλον κακοπαθημένο.
Το παραδέχομαι, σκληρό πράγμα η πολιτική κι όπως έγραψε ο Μαξ Βέμπερ στο σημαντικότερο ίσως πολιτικό κείμενο του 20ού αιώνα με τίτλο « Η πολιτική ως κάλεσμα και ως επάγγελμα», όποιος επιζητεί τη σωτηρία τη ψυχής του και τη σωτηρία της ψυχής των άλλων ας μην το κάνει με την πολιτική, γιατί απλούστατα η πολιτική δεν έχει ηθική.
Τη διάλεξή του εκείνη ο σπουδαίος κοινωνιολόγος την έκανε το 1919 σε συνθήκες ρευστές και πυρετώδεις, λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ, με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο να έχει μόλις λήξει, και τη Γερμανία να έχει ηττηθεί. Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι γνωστό πόσο τρομακτικά υπήρξαν για την ανθρωπότητα.
Με την έναρξη της νέας φάσης του Ψυχρού Πολέμου, τις τεκτονικές αλλαγές που έχουν μεσολαβήσει στα παγκόσμια κέντρα ισχύος, τις κοινωνίες ευρωπαϊκών χωρών με ισχυρές δημοκρατίες όπως εκείνη της Γαλλίας να βρίσκονται επί βδομάδες στους δρόμους χαρίζοντας πόντους στην ακροδεξιά, την Αμερική με 350 εκατομμύρια πληθυσμό να έχει ξεμείνει από προεδρικούς υποψηφίους, απορώ πώς εξακολουθούμε να ομφαλοσκοπούμε αντί να σοβαρευτούμε.
*Φωτεινή Τομαή– πρεσβευτής και ιστορικός