ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ O Διονύσης Σαββόπουλος δήλωσε ότι πρέπει να βγει αυτοδύναμος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Πολλοί εξεπλάγησαν και πέσανε να τον φάνε: πώς τόλμησε το σύμβολο του ελληνικού ριζοσπαστισμού της δεκαετίας του ’70 να δηλώνει κάτι τέτοιο!
Ομολογώ πως δεν μπορώ να το κατανοήσω. Ο Σαββόπουλος εδώ και 40 χρόνια – από το 1983 που έβγαλε τα “Τραπεζάκια έξω” που είναι και ο τελευταίος του εμπνευσμένος δίσκος – ξεκίνησε μια στροφή στον κοινωνικό και ιδεολογικό συντηρητισμό αφουγκραζόμενος παθιασμένα “των Ελλήνων τις κοινότητες” και την νεορθοδοξία που ήταν η μόδα της εποχής.
Εδώ και πολλά χρόνια ο Διονύσης Σαββόπουλος μιλάει ως συνώνυμο του ελληνικού πουριτανισμού και της αντιδραστικής σκέψης του λόγιου καλλιτέχνη που ξέρει τα αριστερά πάθη μαζί με τα δεξιά διδάγματα της ταξικής ανόδου και καθιέρωσης στο βαθύ κατεστημένο.
Το 2011, ο άνθρωπος πρότεινε να κηρυχθεί η Αθήνα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τον “καθαρισμό” των κτιρίων της Αθήνας από τοξικομανείς και μετανάστες και τη μεταφορά τους σε αραιοκατοικημένα νησιά, με χαμηλό πληθυσμό και μάλιστα υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ. Όταν ο συνομιλητής του του είπε ότι τα ξερονήσια έχουν φορτισμένο παρελθόν στην Ελλάδα είπε κατά λέξη ότι “ήρθε η ώρα να αποφασίσεις αν θα πεθάνεις ή θα ζήσεις”.
Γιατί να μην ψηφίσει ο Νιόνιος λοιπόν Μητσοτάκη δαγκωτό; Επειδή στο “Φορτηγό” τραγούδησε “Βιετνάμ γιε γιε” και στην Ρεζέρβα “Το μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο”; Επειδή τραγούδησε πριν 50 χρόνια με τη Μπέλλου και τη Σαμίου;
Αυτό είναι λάθος να το σκεφτόμαστε και είναι διπλά λάθος να θυμόμαστε τη νιότη του από τη στιγμή που η στροφή αυτή ήδη διαρκεί το ήμισυ της ζωής του.
Δεν ήταν απότομη. Δε μας ζάλιζε ο Σαββόπουλος. Ήδη το 1983, πριν τα 40 του, είχε δώσει δείγματα του τι έπεται.
Αλλά τι σημασία έχει; Αν σου αρέσει ο άνθρωπος ως μουσικός, σου αρέσει πάρα ταύτα. Τα ίδια δεν ίσχυαν και με το Θεοδωράκη;
Προσωπικά θεωρώ τον συνθέτη και τραγουδοποιό Σαββόπουλο από το “Φορτηγό” του 1966 ως τα “Τραπεζάκια έξω” του 1983 κορυφαίο Έλληνα δημιουργό και κρατώ συνάμα δικαίωμα να τον θεωρώ έναν αντιδραστικό άνθρωπο που έχει κάθε ελευθερία να εκφράζει τον βαθύτατο και ελιτίστικο συντηρητισμό του. Μου φαίνεται αστείο να νοσταλγούμε μισό αιώνα πίσω για να το ψέξουμε! Άλλο 2023, άλλο το 1973.
Μην το ταλαιπωρούμε όμως. Ελεύθερη χώρα είμαστε: καθείς λέει ό,τι νομίζει αλλά και κρίνεται αυστηρά για αυτό.
Κυρίως οι επώνυμοι.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook