ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Είναι πρόωρο και είναι άδικο το ότι έχει ανοίξει από διάφορες πλευρές η συζήτηση σχετικά με το εάν θα παραμείνει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας μετά την εκλογική συντριβή της 21ης Μαϊου. Πρόωρο γιατί η κάλπη της 25ης Ιουνίου ίσως δώσει, λιγότερο ή περισσότερο, νέο συσχετισμό μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, και άδικο διότι πρέπει κανείς να αναγνωρίσει το δικαίωμα στον ίδιο θα περιγράψει και να εγγυηθεί το “μετά”. Τι ήταν, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ πριν τον Τσίπρα και τι είναι σήμερα, ακόμα και μετά αυτό το 20% και τις 20 μονάδες διαφορά από τη Ν.Δ;
Το θέμα, όμως, συζητείται. Και δεν το αρνήθηκε ούτε ο ίδιος που και την αυτοκριτική του έκανε (“φταίω πρωτίστως εγώ”, είπε στο Star και την Μάρα Ζαχαρέα) και συμπλήρωσε πως “δεν θα λιποτακτήσει, ούτε τώρα, ούτε αύριο”. Η αλήθεια είναι πως οιαδήποτε ανάκαμψη, με ένα, δύο, τρία τοις εκατό, συνθέτει άλλη εικόνα από το να υποστεί ο ΣΥΡΙΖΑ περαιτέρω, έστω και μικρή, εκλογική συρρίκνωση που θα επιτρέψει στο ΠΑΣΟΚ να θεωρηθεί διεκδικητής της πρωτοκαθεδρίας στην κεντροαριστερά σε ορατό πολιτικό χρόνο.
Σε όλα αυτά, δε, εμφιλοχωρεί ο ανίκητος και ανυπέρβλητος ανθρώπινος παράγοντας. Έχει πολύ μεγάλη σημασία τι αντέχει κάθε άνθρωπος και οι πολιτικοί δεν είναι μηχανές. Ιδιαίτερα όσοι έλαμψαν στο πολιτικό στερέωμα, γεύτηκαν μεγάλες νίκες και υπέγραψαν κοσμογονικές αλλαγές. Η διαδρομή από το 4% στο 35% (με δύο ιστορικές νίκες και δύο πρωθυπουργικές θητείες) εξασφαλίζει την υστεροφημία, εκείνο, όμως, που προσδιορίζει την θέση στην Ιστορία είναι το πώς και πότε θα κλείσει την αυλαία ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Όλα αυτά θα βασανίσουν τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα από το βράδυ της 25ης Ιουνίου και μετά.
Στο καλό σενάριο, της συγκράτησης αυτής της μικρότερης εκλογικής απήχησης -που, όμως, δημιουργεί μία νέα βάση-, ή της αύξησης του ποσοστού, ο Αλέξης Τσίπρας θα λάβει “εντολή επανεκκίνησης”. Αυτό ακριβώς θα είναι ένα τέτοιο εκλογικό αποτέλεσμα. Εάν παραγνωρίσει το περιεχόμενο της εντολής και βυθιστεί στον βάλτο της κομματικής νιρβάνας και στις προτροπές όσων (ακόμα και πάρα πολύ κοντά του) αντλούν πολιτική ύπαρξη από τον δικό του “αναπνευστήρα”, το τέλος δεν θα αργήσει και θα είναι ακόμα περισσότερο επώδυνο. Εάν τα αφήσει όλα πίσω του (και όλους) και επιλέξει να χαράξει νέα πορεία προς την άγνωστη γη της κεντροαριστεράς -που είδε μεν με τα κυάλια,έβαλε τις συντεταγμένες, και μετά άλλαξε πορεία προς τους παγετώνες της εσωστρέφειας και των ισορροπιών-, τότε υπάρχει μέλλον. Αλλιώς η σύγκρουση με το πρώτο παγόβουνο είναι δεδομένη.
Διότι, εν τέλει, το ερώτημα είναι διπλό: μπορεί να υπάρξει ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα, αλλά και μπορεί να συνεχίσει ο Τσίπρας χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ; Και η απάντηση, διττή πρέπει να είναι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα για να υπάρξει θα απαιτηθεί πολύς χρόνος και πριν απ΄ αυτό πρέπει να ορίσει τι θέλει να είναι. Λαμβάνοντας υπόψιν την ανθρωπογεωγραφία, αρκετά δύσκολο. Ακόμα κι αν έχει έναν αρκετά δημοφιλή νέο αρχηγό. Ο Τσίπρας χωρίς τον μακάριο και εσωστρεφή ΣΥΡΙΖΑ μάλλον μπορεί να υπάρξει ευκολότερα. Δύσκολη εξίσωση, αλλά και πάλι ο ίδιος μπορεί αν βρει την λύση. Ή να μην την βρει…