panos_drivas «Όταν υπερπροβάλλονται «επιτεύγματά» ως διαπιστευτήρια, γράμμα κενό»… Δικό μου μουστάκια… που έλεγε και ο μακαρίτης ο Σταυρίδης. Μέσα από το εντυπωσιακά θελκτικό να κατακρημνίζονται είδωλα της ιστορίας του μακρινού παρελθόντος, επιβεβαιώνεται ότι η υπερβολική προβολή (και αυτοπροβολή) ενός προσώπου, κρύβει πλάνη. Και είναι ένα ωραίο μήνυμα για το παρόν και το μέλλον.
Του Παναγιώτη Ι. Δρίβα
Είναι κάτι σαν την υπεροπλία των μίντια για μια κυβέρνηση. Θα χρειαστούν βέβαια κάποια χρόνια για να αποκαλυφθεί ο ρόλος και η αρνητική επίδραση «καλοντυμένων» ειδήσεων στην κοινωνική πραγματικότητα.
Κάπως όπως ο ρόλος του MEGA και των υπολοίπων μεγάλων καναλιών την εποχή των μνημονίων. Η φούσκα έσκασε με πάταγο…
Πρέπει όμως να έρθει η κατάλληλη στιγμή, να ωριμάσουν οι συνθήκες ώσπου να βρεθεί κάποιος όχι μόνο να πει τα πράγματα με το όνομα τους αλλά η ανατροπή να αποτυπωθεί με αστραπιαία δύναμη στη συνείδηση της κοινωνίας που εισέπραττε την πλάνη, όχι αμάσητη, αλλά με τρόπο μηρυκάζων, για να βγει ξερατό στα μούτρα κάθε δημοσιολάγνου, εξουσιολάγνου πολιτικάντη υπανθρώπου.
Ο στρατηγός Μακρυγιάννης, φερ’ ειπείν δεν ήταν τελικά και τόσο στρατηγός. Ο Θόδωρος Δ. Παναγόπουλος γράφει:
- «Χάρη σ’ αυτήν την προβολή και κυρίως εξαιτίας της ιδιομορφίας της γραφής του, βγήκε από την αφάνεια. Σχεδόν όλοι όσοι καταπιάστηκαν με το έργο του, περιορίστηκαν στον Μακρυγιάννη «γραφιά», στο είδος, στο ύφος, στην ιδιομορφία της γλώσσας του. Και ελάχιστοι και περιορισμένα, με τον άνθρωπο Μακρυγιάννη, με τον χαρακτήρα του, το ήθος του, τη συμπεριφορά του, την πολιτική του δράση, με τις αρετές του (αν διέθετε…), τα ελαττώματά του, τη συμμετοχή του γενικότερα και την προσφορά του στον Αγώνα της Ανεξαρτησίας. Όλοι κοίταζαν το δέντρο και δεν πρόσεξαν το δάσος».
- Ο Καρπος Παπαδόπουλος, συναγωνιστής του Μακρυγιάννη στα πεδία των μαχών, γράφει ότι ήταν «ο κυριότερος μοχλός του Εμφυλίου Πολέμου που προκάλεσε τον αφανισμό του Μοριά»!
- Ο Μακρυγιάννης ήταν ένας ασήμαντος μικρός καπετάνιος της Ρούμελης, δορυφόρος του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Γιάννη Γκούρα, από τον Εμφύλιο και μετά βρίσκεται συνεχώς στο πλευρό του Κωλέττη στη συνέχεια του Μαυροκορδάτου και του Κουντουριώτη, τις πολιτικές επιλογές των οποίων στηρίζει ανεπιφύλακτα και, από ό,τι φαίνεται, όχι αφιλοκερδώς.
- Πάντοτε στην πλευρά του δυνατού και σε αυτόν που πληρώνει καλύτερα. Πολεμούσε για το πουγκί του, το «κεμέρι» του όπως έλεγε ο ίδιος. Τις στρατιωτικές του υπηρεσίες τις έβγαζε σε πλειστηριασμό. Της έπαιρνε, όποιος έδινε τα περισσότερα, για αυτό είχε πάντοτε χρήματα και πλήρωνε ο ίδιος στους άνδρες του, όπως ο ίδιος κατ’ επανάληψη έχει δηλώσει.
- Υποκριτής και φιλοχρήματος. Οπαδός του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δεν δίσταζε να πει οποιοδήποτε ψέμα αρκεί αυτό να εξυπηρετούσε τα συμφέροντά του και τους σκοπούς του. Χωρίς μπέσα πρόδιδε και πουλούσε τους συντρόφους του, χωρίς κανένα δισταγμό. Φιλοκατήγορος, ραδιούργος και ένας από τους πρώτους νταήδες – ψευτοπαλληκαράδες δηλαδή – του ’21.
- Μακρύ χέρι της εκάστοτε εξουσίας, έκανε τις βρόμικες δουλειές γιατί αυτές είχαν το μεγαλύτερο κέρδος.
- Διορίστηκε από τον Καποδίστρια «Γενικός αρχηγός της εκτελεστικής δύναμης σε Πελοπόννησο και Σπάρτη», παρίστανε τον φίλο του Κυβερνήτη και ορκιζόταν στο όνομα του, ενώ παράλληλα του έσκαβε το λάκκο κρυφά. Δικαιολογεί και δικαιώνει τους δολοφόνους του Καποδίστρια: «… πολύ τους καταφρόνεσε… που δεν είχαν ούτε ψωμί να φάνε… Και αποφάσισαν να τον σκοτώσουν και να πεθάνουν»!
- Ο Γιάννης Κορδάτος στη «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας» γράφει: Εγωκεντρικός τύπος, πίστευε, πως μόνο αυτός ήταν πατριώτης και μυαλωμένος. Του περνούσε η ιδέα ότι μπορούσε να κυβερνήσει την Ελλάδα.
- Μέσω των απομνημονευμάτων του, ο Μακρυγιάννης αυτοπαρουσιάζεται ή πιο σωστά αυτοδιαφημίζεται, ως ειλικρινής προστάτης των αδυνάτων και ανήμπορων, γενναίος, αδιάφθορος, ακέραιος, φερέγγυος, έντιμος, ανιδιοτελής, αντικειμενικός, αξιόπιστος κήρυκας της αλήθειας, μοναδικός ευαγγελιστής της αρετής και του πατριωτισμού και πάντα αδικημένος.
Συνταρακτικές ανατροπές αν σκεφτεί κάποιος ότι στους μετέπειτα διαφημιστές του Μακρυγιάννη υπήρξαν ιερά τέρατα της ελληνικής διανόησης, όπως ο Παλαμάς, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Βενέζης, ο Θεοτοκάς, ο Λορεντζάτος, ο Περάνθης.
- «Μπλεγμένη» η μεγάλη διανόηση στην Ελλάδα και μετέπειτα, σε σκοτεινές εποχές, όπως η επταετία των Συνταγματαρχών, με μια περίεργη ενοχική σιωπή…
Και είναι όλα αυτά σαν να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά…. φθάνοντας στο σήμερα. Αλαζονεία, ξεπούλημα ιδεών, ιδανικών, ανθρώπων…. για εξουσία, και καρέκλα.
Μια διαρκής παρακμή, απλώνεται στην Ευρώπη και ποτίζει κοινωνικά βάθη αγγίζοντας ακόμη και τα άλλοτε αυθόρμητα και γνήσια λαϊκά στρώματα, με τη συναλλαγή ως δήθεν κανονικότητα να διαμορφώνει μια εναλλακτική αλλά επίπλαστη πραγματικότητα.
Ειδικά στις τοπικές κοινωνίες μια συνωμοσιολογική υποκουλτούρα διέπει συναναστροφές και συμπεριφορές. Ομάδες και ομαδούλες, παρέες και παρεούλες… στείρος και αδιάκοπος παραγοντισμός…
Κάτι σαν τον… «στρατηγό» Μακρυγιάννη να πούμε… αλλά σε κλίμακα με νεόπλουτα χαρακτηριστικά.