anilikos Στη χώρα μας ισχύει ένα ιδιαιτέρως περίεργο, πρωτότυπο και εντελώς τρομακτικό, για τη Δημοκρατία και τις αξίες της, φαινόμενο. Υπάρχει μια πληθώρα από κήρυκες και ευαγγελιστές νόμων, διατάξεων, αποφάσεων δικαστηρίων και Ευρωπαϊκών οδηγιών.
Ό,τι και να συμβεί, όποιο θέμα και να ενσκήψει στην επικαιρότητα που να αφορά στην παρανομία, την καταπάτηση δικαιωμάτων – κυρίως των πολιτών – θα βρεθεί σίγουρα κάποιος συνταγματολόγος, δικηγόρος, εργατολόγος, υπάλληλος κτηματικής υπηρεσίας, γενικότερα ειδικός, για να σχολιάσει το κατά πόσο νόμιμο ή παράνομο είναι το θέμα και η παρανομία που παρατηρείται.
Κατά τα φαινόμενα, το φιλοθεάμον κοινό της ενημέρωσης, τέρπεται και ικανοποιείται όταν την αγανάκτησή του την εκφράζει κάποιος δημόσια σε κάποιο ΜΜΕ. Σε τέτοιο βαθμό που ορισμένες φορές θεωρεί πως η εκφρασθείσα αγανάκτηση είναι συνώνυμο της απονομής δικαιοσύνης.
Ή μήπως όχι;
Η εφαρμογή των νόμων έχει περάσει στη διακριτική ευχέρεια των εκάστοτε ιθυνόντων. Τοπικών πολιτικών αρχόντων, τοπικής λιμενικής αρχής, εισαγγελέων που ολιγωρούν, αστυνομικών αρχών που από τα “στραβά μάτια” καταλήγουν να γίνουν “Σπανοβαγγελοδημήτρηδες Νικόλαοι του Νικόλα” και πάει λέγοντας. Το κίνημα της πετσέτας για το οποίο έφτασε να κάνει αναφορά και η Daily Mail, παρόλο που άργησε να ξεκινήσει, έκανε θόρυβο τόσο ώστε να τρομοκρατηθούν οι πιο εύθικτοι, τουλάχιστον, επενδυτές ξαπλώστρας στις παραλίες της Πάρου.
“Η παραλία και ο αιγιαλός αποτελούν κατ’ απόλυτο τρόπο κοινόχρηστα, είναι κοινά αγαθά, που ανήκουν στους πάντες” αναφέρει ο ο νομικός ειδικός σε θέματα περιβάλλοντος κ. Γιώργος Μπάλιας στην Καθημερινή. Οι παραλίες σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν ιδιωτικές, ούτε η θάλασσα, ούτε να παρεμποδιστεί η απρόσκοπτη πρόσβασή του πολίτη σε αυτές. Ελάχιστες εξαιρέσεις αποτελούν πλαζ του ΕΟΤ.
Η βούληση να εφαρμοστούν οι επιταγές του νόμου και του συντάγματος όμως είναι απούσα. Η χώρα του “Θα” και του “πρέπει” δεν εφαρμόζει στην πράξη και ουσία τις διατάξεις και τους νόμους που η ίδια έχει ψηφίσει.
Γιατί;
Λίγο πολύ ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί πως η ομπρελικώς ευκατάστατη παραλία στο Πευκοχώρι Χαλκιδικής όπου η ήδη στενή της μορφή κυριεύεται εμετικά από ξαπλώστρες που φτάνουν μέχρι τις πρώτες τσιπούρες κολυμβήτριες, σίγουρα δεν είναι προς όφελος του κάθε πολίτη. Δεν υπάρχει χώρος όχι για να απλώσεις πετσέτα, αλλά ούτε για να περπατήσει επί στεγνής άμμου.
50 ευρώ το σετ η ξαπλώστρα με ομπρέλα και με προκράτηση. Αν έχεις, βρίσκεις, έστω και στασιδι, την παραλία. Αν όχι δεν έχεις δικαίωμα, όχι επειδή κάποιος νόμος το επιβάλει αλλά επειδή κάποιος ιθύνων δεν εφαρμόζει τον προστατευτικό, για τα δικαιώματα όλων, νόμο.
Γνωστή η ασυδοσίας και στη Ρόδο με τις πλατφόρμες μέσα στην θάλασσα που πλέον θεωρείται δεδομένο πως δεν θα φύγουν, κι ας είχε υποχρέωση έως 21 Ιουλίου για να τις αφαιρέσει η επιχείρηση.
Είναι η επιχείρηση, η κάθε επιχείρηση που φοροδιαφεύγει, δεν δηλώνει ένσημα, υποχρεώνει σε απλήρωτες υπερωρίες πιο ισχυρή από τον πολίτη;
Η Πάρος έδειξε το δρόμο.
Ποιος θα εφαρμόσει το νόμο;
Θα συνεχίσουμε να ικανοποιούμαστε με το κήρυγμα;