ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Η χώρα μας βρίσκεται σε πόλεμο. Δέχεται ασύμμετρες επιθέσεις από τη μία άκρη της έως την άλλη με αποτέλεσμα να καταστρέφονται εκατομμύρια στρέμματα από τα δάση και τις καλλιεργημένες εκτάσεις της, να εξαφανίζεται αγροτικό και κτηνοτροφικό κεφάλαιο, να καίγονται χωριά και προάστια πόλεων, να καταρρέουν υποδομές, να καίγονται ή να πνίγονται δεκάδες άνθρωποι και πολλοί περισσότεροι να έχουν τεράστιες ίσως και θανατηφόρες συνέπειες στην υγεία τους.
Αυτό είναι η κλιματική κρίση, ένας πόλεμος που στις ημέρες μας κορυφώνεται αλλά που έχει ξεκινήσει εδώ και πολλές δεκαετίες χωρίς ουσιαστικά να έχουμε κάνει το παραμικρό για να οχυρωθούμε, να οργανώσουμε τις άμυνές μας, να τον αντιμετωπίσουμε. Και αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο την Ελλάδα αλλά και όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου. Η ιδιαιτερότητά μας έγκειται στο ότι οι υποδομές μας, οι δρόμοι, οι πόλεις, τα γεφύρια, τα δίκτυα και τα λιμάνια μας ήταν ήδη ξεπερασμένα, φθαρμένα, εγκαταλελειμμένα εδώ και δεκαετίες ενώ οι ανεξέλεγκτη αυθαιρεσία, όπως το μπάζωμα των ρεμάτων και τα πολεοδομικά εγκλήματα πήραν εφιαλτικές διαστάσεις. Γι’ αυτό η φωτιά και η πλημμύρα μας αποδεκατίζουν σε κάθε τους επίθεση.
Απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο για τον οποίο είχαν υπάρξει πλήθος προειδοποιήσεων ήδη από τα τέλη του περασμένου αιώνα, ογκωδέστατη βιβλιογραφία και αρθρογραφία, οι κυβερνήσεις μας δεν έκαναν απολύτως τίποτα ώστε να οργανώσουμε τις άμυνές μας. Κι αυτό είτε επειδή ο ορίζοντάς τους είναι η τρέχουσα τετραετής θητεία τους είτε επειδή το αντιμετώπιζαν και συνεχίζουν να το αντιμετωπίζουν ως κόστος, ως άλλη μία δημόσια δαπάνη η οποία πρέπει να περιοριστεί αντί να ενταχθεί στις αμυντικές μας δαπάνες που επιβάλλονται ωστε να υπάρξει μία ισορροπία δυνάμεων σε σχέση με την Τουρκία. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε. Στην Ηλεία, στο Μάτι, στη Μάνδρα, στην Εύβοια, στη Σάμο, στην Κεφαλονιά, στη Χαλκιδική, στη Βαρυμπόμπη, στην Πάρνηθα, στον Ασπρόπυργο, στην Αγχίαλο όπου ο “εχθρός” εισέβαλε και ανατίναξε μέρος της 111ης Πτέρυγας μάχης, στην εθνική καταστροφή του Έβρου και της Δαδιάς, τώρα με τις πλημμύρες στη Μαγνησία.
Ναι, όλες οι παραπάνω καταστροφές είτε οφείλονται άμεσα είτε επιτείνονται από την κλιματική κρίση και ναι, όλα αυτά συμβαίνουν λιγότερο ή περισσότερο και σε άλλες χώρες από τον Καναδά μέχρι τη Ισπανία και από την Τουρκία μέχρι τη Χαβάη. Ομως αυτό ούτε δικαιολογία μπορεί να είναι ούτε και αποδοχή μίας παγκόσμιας “μοίρας”. Είναι πόλεμος. Και σε έναν πόλεμο πολεμάς.
Σε έναν πόλεμο δεν αρκεί να στέλνεις μηνύματα του 112 για εκκενώσεις στις φωτιές και για παραμονή στα σπίτια όταν σημειώνονται πλημμύρες. Σε έναν πόλεμο οργανώνεις άμυνα και σχεδιάζεις αντεπίθεση. Σε έναν πόλεμο επιστρατεύεις τον κρατικό μηχανισμό αλλά και ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, χιλιάδες ανθρώπους που θα πρέπει να ασχολούνται μέρα και νύχτα, όλο το χρόνο με την προετοιμασία και αντιμετώπιση του “εχθρού” πριν εκδηλώσει την επίθεσή του. Και βέβαια γίνεσαι όλο πιο ενεργός και απαιτητικός απέναντι στις διεθνείς συμμαχίες σου και στους οργανισμούς που συμμετέχεις. Όπως θα έκανες σε κάθε πόλεμο.
Σε έναν πόλεμο δεν στήνεις απλώς ένα υπουργείο Πολιτικής Προστασίας αλλά φτιάχνεις ένα δεύτερο “Πεντάγωνο”. Κι όταν από αυτό τον πόλεμο κινδυνεύει η ίδια σου η υπόσταση, η οικονομία σου, οι άνθρωποι, η φύση, τότε δαπανάς ακριβώς όπως δαπανάς για φρεγάτες, για Ραφάλ, για F-16, για στρατό στα σύνορα. Ίσως και περισσότερα. Δεν μετράς σαν “γερολαδάς” το κόστος, “τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, τρεις οι μισθοί των πυροσβεστών και δέκα των καναντέρ”. Ούτε βέβαια επιτρέπεις την εκμετάλλευση της καταστροφής από τους “γύπες” και τους μαυραγορίτες.
Εχουμε πόλεμο οι συνέπειες του οποίου φέτος ήταν τραγικές και του χρόνου όπως και κάθε χρόνο που περνάει, όπως όλοι λένε, θα είναι ίδιες και χειρότερες. Και μόνο ως πόλεμο θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κλιματική κρίση. Σίγουρα πάντως όχι ως δικαιολογία.
Σε κάθε άλλη περίπτωση τα χρόνια μας, ίσως και οι μέρες μας, είναι μετρημένες.