Παρακολούθησα μέσω δικτύου σχεδόν όλες τις ομιλίες της ημερίδας «Ο ελληνικός Πολιτισμός ως οικουμενική πρόταση» που έγινε σήμερα, 9 Σεπτεμβρίου, στην αρχαία Ολυμπία.
(Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ανοίξουν αυτό το σύνδεσμο:
https://ardin-rixi.gr/archives/251793)
Παρόλο που τα χρόνια έχουν περάσει και για αυτούς, οι περισσότεροι ομιλητές παραμένουν συναρπαστικοί στις παρουσιάσεις τους. Κανένας όμως δεν μπόρεσε να σκιαγραφήσει πειστικά πώς μπορεί να γίνει ο ελληνικός πολιτισμός οικουμενική πρόταση. Κάτι πολύ φυσικό, γιατί αυτό κινείται αυστηρά στα επίπεδα του απίθανου.
Πριν δυο ή τρεις δεκαετίες ομολογώ ότι το ενδιαφέρον μου θα ήταν πιο έντονο. Τώρα όμως αναδύονται άλλα θέματα, πολύ πιο σημαντικά από τις ευγενείς φαντασιώσεις που ακούστηκαν στην αρχαία Ολυμπία. Αυτά είναι η διαφαινόμενη καταστροφή του πλανήτη και η δυστοπία (πνευματική, πολιτική, οικονομική, διατροφική, κλιματική κλπ) μέσα στην οποία θα διαβιώσουν οι επόμενες γενιές.
Όθεν, το πραγματικό διακύβευμα είναι η διάψευση (η ματαίωση) της καταστροφής. Κάτι που απαιτεί συνέργειες σε πλανητικό επίπεδο. Και σπουδαίες θεωρητικές επεξεργασίες – ο πολιτικός εμπειρισμός είναι απολύτως ανεπαρκής. Όπως και τα «ιδεολογικά όπλα» των προηγούμενων αιώνων.
Μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο, αυτοί οι προβληματισμοί ειδικά για το ευγενές έθνος ή γένος των Ελλήνων, θυμίζουν αυτό που έλεγε ένας φίλος Σερραίος, που έφυγε πριν λίγα χρόνια: «Τι κάνουμε; Καθόμαστε και ξύνουμε το σπυρί μας…»
(Πανσέληνος, Πρωτάτο, Άγιον Όρος. Λεπτομέρεια από τα Εισόδια της Θεοτόκου)
by
ΠΑΝΟΣ ΖΕΡΒΑΣ
