NewsEdit Το Συμβούλιο των Φρουρών της Επανάστασης δεν έχει χάσει τον έλεγχο – Η εξωτερική πολιτική του Ιράν προκύπτει από συλλογική δράση με συγκροτημένους μηχανισμούς
Για το πώς τοποθετείται το γεγονός της φονικής συντριβής του ελικοπτέρου που μετέφερε τον πρόεδρο του Ιράν Εμπραχίμ Ραϊσί, τον υπουργό Εξωτερικών Χοσείν Αμίρ Αμπντολαχιάν και άλλους αξιωματούχους, στην ευρύτερη γεωπολιτική κατάσταση και ανάλυση της περιοχής, μίλησε στον 105,5 Στο Κόκκινο και τον Σπύρο Σουρμελίδη ο καθηγητής στο τμήμα Βαλκανικών Σλαβικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Δημήτρης Σταματόπουλος.
«Είναι από τα γεγονότα που παρότι χαρακτηρίζονται από μεγάλο βαθμό τυχαιότητας και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τα αίτια της πτώσης … έγινε σε μία στιγμή τέτοια που κανείς δεν μπορεί να μην μετρά τις πολιτικές συνέπειες … παράλληλα με τη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα από τον ισραηλινό στρατό … πρέπει να την συνδέσουμε και με το Ουκρανικό όπου οι Ρώσοι φαίνεται να επανακτούν μεγάλα τμήματα περιοχών που είχαν εγκαταλείψει πριν 1,5 χρόνο … είναι ένα γεγονός που πρέπει να εκτιμηθούν οι πολιτικές του συνέπειες, όχι τόσο τα πραγματικά του αίτια».
«Σε μακροσκοπική διάσταση, η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ δεν μπόρεσε ακόμη να ανακάμψει από το χτύπημα του 1979 στη Μέση Ανατολή. Η “απώλεια” του Ιράν είναι ένα από τα σταθερά ερμηνευτικά μοτίβα για να καταλάβει κάποιος την δράση της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή … Το Ιράν συνδέει την Μεσόγειο και τη Μικρά Ασία με την Κεντρική Ασία, είναι το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας και των χωρών του Καυκάσου, ήταν πολύ σημαντικό ότι έχασε τον έλεγχό του η μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου. Άρα, μπορούμε να βάλουμε αυτό το γεγονός σε μία μεγάλη σειρά πιέσεων που έχουν ασκήσει οι Αμερικανοί για να επαναφέρουν το Ιράν υπό τον έλεγχό τους όλα αυτά τα χρόνια … μικρή σημασία έχει ένας πιθανός εκδικητικός χαρακτήρας, επειδή δεν μπόρεσαν να πετύχουν αυτό που ήθελαν στην Ουκρανία ή τους ξεφεύγει ο έλεγχος στο Παλαιστινιακό».
Για την επόμενη ημέρα στα πολιτικά πράγματα του Ιράν, θύμισε ότι «και στο παρελθόν είχαμε εναλλαγή στον προεδρικό θώκο, αλλά όχι στην κορυφή της ισλαμικής ιεραρχίας (με τον Χομεϊνί και μετά τον Χαμενεΐ) … είχαμε και μετριοπαθείς και σκληροπυρηνικούς προέδρους … το Συμβούλιο των Φρουρών της Επανάστασης δεν έχει χάσει τον έλεγχο, λειτουργεί ως “Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας” (όπως στις ΗΠΑ, την Τουρκία κτλ.) … η εξωτερική πολιτική του Ιράν είναι συλλογική δράση με συγκροτημένους μηχανισμούς ειδικά όσον αφορά στήριξη σιιτικών ομάδων όπως οι Αλαουΐτες της Συρίας και η Χεζμπολάχ στο Λίβανο με πολύ σταθερό και συνεπή τρόπο. Αυτά δεν νομίζω ότι μπορούν να αλλάξουν».
«Το Ιράν έχει “ξεφύγει” από την άποψη του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, γνωρίζουμε τα περιστατικά δολοφονιών και διώξεων γυναικών ακτιβιστριών τα τελευταία χρόνια … πρέπει να έχουμε υπόψιν επίσης ότι δεν έχει συμπαγή εθνοτικά πληθυσμό … περιέχει πολλές εθνικές ομάδες … με κάποιο τρόπο αποτελούν την “χαρά” της δράσης εξωτερικών παραγόντων αν θέλουν να διαλύσουν μια χώρα … ο βαθμός της σκληρότητας του καθεστώτος δεν εξηγείται τόσο από τον υπαρκτό κοινωνικό ριζοσπαστισμό που έχει να αντιμετωπίσει όσο με την εθνοτική πολυμορφία στην περιοχή … στο Κουρδικό π.χ., 45 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν “πατρίδα”, είναι μοιρασμένοι σε 4 χώρες (Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, Συρία) … νομίζω ότι ο σκληρός συγκεντρωτισμός του καθεστώτος έχει να κάνει κυρίως με αυτό».