Αμέτρητα bit πληροφορίας έχουν γραφτεί για το δημοψήφισμα του 2015. Για το δημοψήφισμα “κωλοτούμπα” όπως καθιερώθηκε με πικρία να λέγεται. Υπήρξε δε, ένας από τους δύο πυλώνες, μαζί με αυτόν στο Μάτι, πάνω στους οποίους βασίστηκε η αντιπολιτευτική γραμμή και εν τέλη η επικράτηση της ΝΔ στις μετέπειτα εκλογικές αναμετρήσεις.
Αν εξαιρέσουμε τις ιστορικές ανακρίβειες περί Ναι ή Όχι στο προ του δημοψηφίσματος σχεδίου για δημοσιονομική αναδιάρθρωση, το πλασάρισμά του ως Ναι ή Όχι στα μνημόνια και το μνημειώδες Όχι που έγινε Ναι, μπορούμε να εξετάσουμε μακροσκοπικά και σε απόσταση ετών πλέον, πιο ρεαλιστικά και χωρίς όρους “μάρκετινγκ” περί Όχι και σκισίματος των μνημονίων την ιστορική στιγμή.
Ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής, Γιούνκερ, είχε εύγλωττα τοποθετήσει την επιλογή ως παραμονή στο Ευρώ ή επιστροφή στη Δραχμή. Χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία συμμερίστηκαν αυτήν την τοποθέτηση. Παρά τις φωνές πως το δημοψήφισμα δεν τηρούσε τα Ευρωπαϊκά πρότυπα χρόνου ώστε να υπάρξει ικανή και αρκετή συζήτηση επ’ αυτού (κανείς δεν εκπλήσσεται γιατί έως και σήμερα αν ερωτηθεί κανείς ποιο ήταν το ερώτημα του δημοψηφίσματος στο ψηφοδέλτιο, δε θα υπάρξει απάντηση).
Ακόμα και οι ΗΠΑ, τάχθηκαν σαφώς υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη πάση θυσία. Αυτό βέβαια δε σήμαινε ακριβώς πως τάσσονταν υπέρ ενός Ναι, αλλά με βάση την άποψη των βραβευμένων με Νόμπελ Οικονομίας Κρούγκμαν και Στίγκλιτς, ένα Ναι θα ήταν η χειρότερη επιλογή ενώ ο Ρουμπινί υποστήριζε πως ένα Ναι θα μετέθετε το βάρος της απόφασης (παραμονής στην Ευρωζώνη) στην πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ήταν έκδηλο πως η Ελλάδα έπρεπε να παραμείνει στην Ευρωζώνη, αλλά την καυτή πατάτα έπρεπε να την κρατήσει, να την ξεφλουδίσει και να τη φάει ο Ελληνικός λαός. Το παρασκήνιο ίσως ποτέ δεν έρθει πλήρως στο φως. Λίγες ημέρες μετά το δημοψήφισμα, το τρίτο μνημόνιο αλλαγμένο ελάχιστα από αυτό που ήρθε προς ψήφιση στο δημοψήφισμα, επικυρωνόταν.
Οι ημέρες του δημοψηφίσματος υπήρξαν ο επιθανάτιος ρόγχος ενός λαού που νόμιζε πως είχε λόγο. Πίστευε πως αν τον ρωτούσαν, γεμάτος κόπωση, πανικό, χιλιάδες αυτοκτονίες για οικονομικά αίτια – ακόμα και τη λάθος ερώτηση – οι ιθύνοντες στο τιμόνι του τόπου θα τον άκουγαν. Όταν όμως ένα πλοίο βρίσκεται σε κατάσταση πειρατείας και το πλήρωμα είναι πισθάγκωνα δεμένο επάνω στο φλόκο, ό,τι και να ακουστεί, η πορεία είναι χαραγμένη.
Έκτοτε, η Ελλάδα μοιάζει να μην έχει φωνή. Ο Έλληνας πολίτης έχει διαμαρτυρηθεί ελάχιστα, είτε μέσω ψήφου είτε μέσω δρώμενων. Ένα φαινόμενο που σε πολλούς κινεί την περιέργεια και διερωτώνται “πώς κανείς δε λέει τίποτα” για τα εργασιακά, για την υγεία που καταστρέφεται, για την παιδεία, για τη δημόσια ασφάλεια και την κοινωνική πρόνοια που έχει κατακερματιστεί.
Εφόσον το ύψιστο εργαλείο ενός Δημοψηφίσματος, απαξιώθηκε με αυτόν τον αναγκαστικά πειρατικό τρόπο, το Δόγμα του Σοκ, η εκμετάλλευση δηλαδή εθνικών κρίσεων για την εγκαθίδρυση πολιτικών εκ των έξω, όσο οι πολίτες βρίσκονται μεγάλη σε συναισθηματική και φυσική κόπωση ώστε να αντιδράσουν επαρκώς, κυριαρχεί. Και η κυριαρχία του ίσως – αν είναι πλεόν εφικτό – μπορεί να εκπέσει μόνο με ένα άλλο, ειλικρινές και γνήσιο δημοψήφισμα που θα αφουγκραστεί τον λαό. Θέματα υπάρχουν πολλά.
Το ερώτημα του εκατομμυρίου είναι: Ποιον συμφέρει να το πραγματοποιήσει;
The Shock Doctrine
Anilikos
by
anilikos
