ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Δύο εικόνες, δύο κόσμοι. Στη μία η κατάρρευση της Μαρινέλλας στη σκηνή του Ηρώδειου. Στη δεύτερη η κατάρρευση του Κρίστιαν Έρικσεν στη διάρκεια του αγώνα Δανία – Φινλανδία του Euro 2020.
Δύο άνθρωποι στην πιο τραγική στιγμή τους και μάλιστα υπό το βλέμμα χιλιάδων θεατών. Εκείνη τη στιγμή που το αυτονόητο θα ήταν το θέαμα να δίνει τη θέση του στην ανθρωπιά. Αυτονόητο; Οχι στη χώρα μας, όχι στα ΜΜΕ μας ούτε βέβαια στον όχλο των Social Media. Εδώ το θέαμα δίνει τη θέση του στον κανιβαλισμό, στην ανθρωποφαγία, στον αναίσχυντο σχολιασμό, στον διασυρμό του πάσχοντα για λίγα περισσότερα “κλικ”, για λίγα περισσότερα “Like”.
Όμως ας μην βιαστούμε να ρίξουμε, δικαίως ή αδίκως, στα βέλη μας στα Μέσα. Ούτε τα Social που οι χρήστες τους αναπαράγουν ως εξαιρετικοί μαθητές τα όσα τους έχουν “διδάξει” τόσα χρόνια τώρα τα τηλεοπτικά “πρωινάδικα” και “μεσημεριανάδικα”. Τα πρώτα τροφοδοτούν τα δεύτερα και τούμπαλιν σε ένα αέναο γαϊτανάκι χυδαιότητας, σε ένα εφιαλτικό δωμάτιο με καθρέφτες που το πρόσωπο του θηρίου πολλαπλασιάζεται επ άπειρον χωρίς κάτι να μπορεί να το σταματήσει…
Αυτό το “κάτι” είναι που έχει χαθεί. Αυτό το “κάτι” που θα μπορούσε να λειτουργήσει παιδαγωγικά ως θετικό αντι-παράδειγμα. Αυτό το “κάτι” που έκανε παίκτες, παράγοντες και βοηθούς της ομάδας της Δανίας να σχηματίσουν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από τον πεσμένο Έρικσεν. Μία ανθρώπινη ασπίδα για να τον προφυλλάξουν από τα βλέμματα -και τις κάμερες των κινητών- τη στιγμή της πτώσης του.
Είναι αυτό το “κάτι” που λέγεται αλληλεγγύη, που λέγεται σεβασμός, που λέγεται ανθρωπιά. Το άλλο υπόδειγμα αυτό που απευθύνεται στο πλήθος και το δαμάζει δείχνοντάς του με πράξεις το απαράβατο όριο όπου σταματάει το θέαμα.
Δεν συμβαίνει το ίδιο εδώ. Εδώ όταν συμβεί ένα τροχαίο θα κόψουμε ταχύτητα, όχι για να βοηθήσουμε αλλά για να χαζέψουμε το αίμα που ρέει. Εδώ όταν πάρει ένα δέντρο φωτιά δεν θα πάρουμε έναν κουβά νερό αλλά θα σηκώσουμε το κινητό να φωτογραφίσουμε. Εδώ, όταν έπεσε η μεγάλη τραγουδίστρια στη σκηνή δεν θα σκεφτεί κανείς να την προστατεύσει από τα φλας. Ούτε τα ανακλαστικά υπάρχουν ούτε το ένστικτο ούτε η παιδεία για να το κάνουμε. Κι αυτό αποδεικνύει, μαζί με τα σχόλια επί της εικόνας, ένα και μόνο πράγμα: την παρακμή και τον δίχως φρένο ηθικό μας κατήφορο. Την κατάρρευσή μας, συνολικά ως κοινωνία, στη σκηνή της Ιστορίας.
ΥΓ: Με βάση το ρεπορτάζ στο Ηρώδειο, όπου σε κάθε συναυλία μαζεύονται 4.000 άνθρωποι, δεν υπήρχε ούτε γιατρός ούτε ασθενοφόρο. Επίσης, το ασθενοφόρο που ήλθε εγκαίρως δεν μπορούσε να προσεγγίσει το χώρο του θεάτρου. Αυτά!!!