NewsEdit «… Ας προσέξουν λίγο. Γιατί αν το «αν ο Τσίπρας…» πάρει καμιά μέρα απάντηση από τον ίδιο τον Τσίπρα, αυτή μπορεί να μην τους φανεί και τόσο νόστιμη…». Ετσι κλείνει το άρθρο του στην ΑΥΓΗ ο Θανάσης Καρτερός σχολιάζοντας τις επιθέσεις που δέχεται ο πρώην πρωθυπουργός από διαφορετικές πλευρές για τη “σιωπή” του.
Ολόκληρο το άρθρο του Θανάση Καρτερού:
Αν ο Τσίπρας… Αυτό το «αν» φαίνεται πως προσδίδει νοστιμιά στα άνοστα της πολιτικής κουζίνας. Εξού και το χρησιμοποιούν διάφοροι σεφ. Και το σερβίρουν με βλίτα, πατάτες ή και κολοκύθια με τη ρίγανη. Αν…, αναλόγως με τη συνταγή και τις ανάλογες ορέξεις καθενός. Όποιον μιντιακό ή διαδικτυακό φούρνο κι αν ανοίξεις το βρίσκεις να ψήνεται.
Τελευταίο είναι το ζεστό-ζεστό του Κασσελάκη στον Χατζηνικολάου. Αν ο Τσίπρας «επιθυμεί να επιστρέψει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής, το πιο έντιμο πράγμα θα ήταν να κατέβαινε απέναντί μου ως υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ». Νόστιμο, ε; Συμβουλές εντιμότητας στον Τσίπρα! Και η απαραίτητη δοξαστική δάφνη, που απαντάται σε όλες τις συνταγές του Κασσελάκη: «απέναντί ΜΟΥ».
Πολύ μαγειρεύτηκε και καταναλώθηκε επίσης το άλλο: Αν ο Τσίπρας μιλούσε στις εκλογές που ανέδειξαν τον Κασσελάκη πρόεδρο του κόμματος, τότε δεν θα είχαμε τον τραγέλαφο της τελευταίας χρονιάς. Αλλά δεν μίλησε και συνεπώς αυτός με τη σιωπή του «έφερε» τον μετέπειτα έκπτωτο. Έπρεπε να διατάξει δηλαδή σαν αυστηρός μπαμπάς τα παιδιά του τι να φάνε και τι όχι.
Καταναλώθηκε όμως και το εντελώς αντίθετο έδεσμα: Αν ο Τσίπρας σώπαινε -στο Συνέδριο-, τότε θα πορευόταν ο Κασσελάκης προς το πεπρωμένο της κολυμπήθρας του χωρίς την «υπονόμευση της νομενκλατούρας», που τελικά κατέληξε στη μομφή και στην έκπτωσή του. Μίλησε όμως και άρα είναι υπονομευτής και ένοχος για τα θλιβερά μετέπειτα. Όπερ έδει δείξαι.
Αυτά στο πρόσφατο παρελθόν. Τώρα οι σεφ της σχολής Κασσελάκη απαιτούν πάλι να μιλήσει για την αποκατάσταση της εσωκομματικής δημοκρατίας. Και προειδοποιούν ότι η σιωπή του μεταφράζεται σε διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο δε αρχιμάγειράς τους τον προκαλεί όχι απλώς να μιλήσει, αλλά, αν είναι έντιμος, να αναμετρηθεί μαζί του. Έλα, αν σου βαστάει, να δούμε ποιος μαγειρεύει καλύτερα.
Εδώ η γαστριμαργία σηκώνει τα χέρια. Τι διάολο να φάμε, κύριοι; Και πώς θα το χωνέψουμε; Ο Τσίπρας έφερε τον Κασσελάκη, ο Τσίπρας υπονομεύει τον Κασσελάκη, οι ίδιοι που καταχάρηκαν όταν δεν μίλησε αργότερα εξοργίστηκαν όταν μίλησε και οι ίδιοι που τον κατάγγειλαν όταν μίλησε σήμερα τον καλούν να μιλήσει. Ακόμα και το τουρλού έχει μια λογική, αυτό όμως είναι πολύ μπερδεμένο.
Τρικυμία στην κουζίνα εν ολίγοις. Μαγειρική της συμφοράς, που ανακατεύει ιδιοτέλεια, πονηριά και μνημειώδη ανοησία. Φαντασιώνονται τον Τσίπρα σε ρόλο άβουλου υπηρέτη: Μίλα, βρε, όταν τους συμφέρει. Σώπα, βρε, όταν δεν τους συμφέρει. Και δεν υπάρχει κανένα μυστικό εδώ. Τον Τσίπρα ονειρεύονται σερβιρισμένο στο πιάτο. Αυτή είναι η αλήθεια της κουζίνας τους.
Καλώς, αλλά ας προσέξουν λίγο. Γιατί αν το «αν ο Τσίπρας…» πάρει καμιά μέρα απάντηση από τον ίδιο τον Τσίπρα, αυτή μπορεί να μην τους φανεί και τόσο νόστιμη…