Η ιδεολογία της διάσωσης και η λάσπη στον ανεμιστήρα (η επιστήμη του κοινωνικού αυτοματισμού)

του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου

Στον πυρήνα αυτής της τακτικής υπάρχει η “εκ Θεού” νουθεσία της κοινωνίας για όσα ΠΡΕΠΕΙ να επισυμβούν με σκοπό να διασωθεί η Ελλάδα.
Μεσσιανισμός και προκλητικότητα πάνε παρέα. Οι άνθρωποι που βύθισαν τη χώρα στην ύφεση και τη χρεοκοπία έρχονται από την άλλη είσοδο του θεάτρου, ως από μηχανής σωτήρες, κραδαίνοντας σταυρό και φραγγέλιο…

Οι Τρεις, για παράδειγμα, δεν βρήκαν το θάρρος να διατυπώσουν ίχνη, έστω, αυτοκριτικής για όσα έπραξαν ή δεν έπραξαν επί 10,20 ή και 30 χρόνια παρουσίας στην κεντρική κομματική και πολιτική σκηνή. Δεν είπαν ποτέ πόσους διόρισαν, πόσες “διευκολύνσεις” έκαναν και που, με ποιά κέντρα της διαπλοκής και των προμηθευτών του Δημοσίου συνομιλούσαν και άλλα πολλά.
Επικαλούμενοι την αδιαμφισβήτητη πολιτική και τεχνοκρατική τους επάρκεια καλύπτουν τις μεταδοτικές ασθένειες του παρελθόντος. “Ξεχνούν” να πουν ότι και οι ίδιοι είναι ξενιστές του ιού της κομματοκρατίας και των πελατειακών σχέσεων, των καρκινωμάτων του διεφθαρμένου πελατειακού κράτους.
Αντιθέτως. Η κρατούσα αντίληψη που αναπαράγεται από μεγάλα μέσα ενημέρωσης (τα οποία επιβιώνουν λάθρα με τραπεζικό υπερδανεισμό, μέρος του οποίου εξασφαλίστηκε χάρη στις προαναφερθείσες σχέσεις της μιντιακής και επιχειρηματικής ελίτ με το κομματικό κράτος) είναι ότι οι “σωτήρες” έχουν και καλές προθέσεις και τη μοναδική συνταγή που θα μπορούσε να πετύχει- το μότο, γνωστό: “δεν υπάρχει εναλλακτική λύση”.
Οιοσδήποτε έχει αμφιβολίες ή αντίθετη άποψη καταχωρείται στους “βολεμένους με τα κεκτημένα του παρελθόντος”, στους “ουτοπιστές”, στους “εθνικιστές”, στους οπαδούς των συντεχνιών.
Ουδείς υπουργός ρωτήθηκε, έως σήμερα, ποιές ήταν οι σχέσεις των Φωτόπουλων και των Μπαλασόπουλων -όπως παλαιότερα των Κολλάδων, των Πολυζωγόπουλων, των Κουτσούκων κ.ά- με το πράσινο γκουβέρνο. Και ουδείς θα ερωτηθεί.
Όσο κι αν προσπαθούν να την ενδύσουν με περίτεχνα ιδεολογήματα, η επιχείρηση είναι προφανής: θα ταυτίσουν τους εργαζόμενους που αντιδρούν με τους κομματικά απαξιωμένους συνδικαλισ΄τικούς εκπροσώπους τους. Και θα ενοχοποιήσουν κάθε δημοσιογράφο που διαφωνεί.
Αν το σκεφτεί κανείς δεν είναι δύσκολο. Η λάσπη κολλάει εύκολα στον ανεμιστήρα…