panos_drivas Συγκλονιστική είναι η αναφορά του Θάνου Μικρούτσικου στο πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει.
Μιλώντας στο ΒΗΜΑmagazino, σε μία συγκλονιστική εξομολόγηση, ο μουσικοσυνθέτης ζητά να μη θεωρηθούν οι δύο τελευταίες συναυλίες του ως «αποχαιρετισμός», τονίζει ότι μάχεται και ότι έχει πιθανότητες να τα καταφέρει, ενώ μιλά για τη γενικότερη στάση του απέναντι στον θάνατο.
Το απόσπασμα της συνέντευξης:
Κύριε Μικρούτσικε, πώς αποφασίσατε να κάνετε αυτές τις δύο συναυλίες;
«Είναι γνωστό ότι αντιμετωπίζω ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Εμένα η ζωή μου ήταν πάντα η μουσική, και αυτό περιέχει, πέραν της σύνθεσης, τις χιλιάδες συναυλίες που έχω κάνει και τη σχέση που δημιουργήθηκε με τον κόσμο, γι’ αυτό και ο τίτλος των δύο εμφανίσεων είναι ‘Όσοι περπάτησαν μαζί μου’.
Ένας φίλος μου που δουλεύουμε μαζί στη διοργάνωση συναυλιών τα τελευταία χρόνια μού πρότεινε να καλέσουμε όλους αυτούς τους τραγουδιστές, οι οποίοι είπαν αμέσως ‘θα είμαστε εκεί’. Δεν θα ήθελα, ωστόσο, να θεωρηθεί αυτή η κίνηση σαν αποχαιρετισμός.
Μπορεί η εξέλιξη της υγείας μου να είναι τέτοια που να μη μου επιτρέψει να προχωρήσω σε αυτή τη δουλειά, αλλά δεδομένου ότι είμαι άνθρωπος που το παλεύω και μάχομαι, θεωρώ ότι έχω πιθανότητες να τα καταφέρω, οπότε το βλέπω σαν συνάντηση με ανθρώπους που αγαπάω, που με έχουν αγαπήσει, που έχουμε συνεργαστεί με εξαιρετικό τρόπο και αρκετοί από αυτούς συνέβαλαν στο να αποκτήσουν τα τραγούδια μου μεγάλη εμβέλεια. Με την προϋπόθεση πάντα να μη δημιουργηθεί κάποια μελό κατάσταση.
Από την άλλη μεριά, θα ακουστούν τραγούδια που, χωρίς να σημαίνει ότι είναι τα καλύτερα -γιατί υπάρχουν πολλές διαστάσεις στο τι καθιστά ένα τραγούδι σπουδαίο-, αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο […] Και τώρα ακόμη, σε αυτή την άσχημη περίοδο, ο τρόπος που έζησα μου δίνει δύναμη, πάθος και ένταση να ρουφήξω την κάθε στιγμή.
Το έλεγα πολύ πριν από την αρρώστια. Ρε παιδιά, 4.160 σαββατοκύριακα ζούμε κατά μέσο όρο, είναι λίγα, ζήστε κάθε στιγμή, ξεπεράστε τις δυνατότητές σας, το ρεαλιστικό είναι να ξεπεράσουμε το αδύνατο, αυτό πρέπει να κάνουμε, αυτό κάνω και τώρα.
Μου άρεσε πάρα πολύ κάτι που είπε ο Γούντι Άλεν πριν από λίγα χρόνια όταν τον ρώτησαν από τους ‘Times αν φοβάται τον θάνατο: ‘Δεν τον φοβάμαι καθόλου, απλώς όταν έρθει δεν θέλω να είμαι εκεί’».
Έχετε άλλωστε πει ότι ο μεγάλος σας αντίπαλος είναι ο χρόνος…
«Με τη λογική ότι ο χρόνος μετατρέπεται σε θάνατο στην τελευταία πράξη του δράματος. Αν πούμε ότι ο άνθρωπος και ο θάνατος είναι δύο πυγμάχοι, τότε ξέρουμε ότι ο αντίπαλος είναι πάρα πολύ ψηλός και δυνατός, ότι στον 15ο γύρο θα μας βγάλει νοκ-αουτ. Το στοίχημα το προσωπικό μου είναι να τον νικάω στο τέλος κάθε γύρου στα σημεία. Έτσι θέλω να δει κάποιος τη στάση μου, και όχι ως ψευτοηρωική».
Μπήκατε καθόλου στη διαδικασία να κλείσετε τους ανοιχτούς λογαριασμούς; Να πείτε ό,τι νιώθετε στους κοντινούς σας ανθρώπους;
«Αυτά τα είχα κάνει σε ανύποπτο χρόνο. Μερικές φορές, έχω δει ανθρώπους με τους οποίους συνδέθηκα στη ζωή μου να μην μπορούν να το κάνουν όταν χρειάστηκε, γιατί δεν μπορούσαν καν να σκεφτούν τη ζωή χωρίς αυτούς. Εγώ τη σκεφτόμουν. Για καθίστε, βρε παιδιά, αθάνατοι είμαστε; Πολύ προτού αρρωστήσω τα είχα ξεκαθαρίσει όλα».