ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Την ώρα που καλά κρατεί η πολιτική αντιπαράθεση της πόλωσης και της διχαστικής ρητορικής μεταξύ των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων –η επίρριψη ευθυνών ποικίλλει από την κομματική οπτική γωνία από την οποία παρακολουθεί κανείς τις εξελίξεις και από τις προφανείς σκοπιμότητες ενός εκάστου– ελάχιστοι φαίνεται να εστιάζουν την προσοχή τους στην ιδιότυπη “ζώνη του λυκόφωτος” που αναδεικνύουν όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Το επικοινωνιακό επιτελείο της Ν.Δ επιχαίρει κραυγάζοντας για κάθε μέτρηση κοινής γνώμης που φέρνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κοντά στην περιοχή της αυτοδυναμίας, το δε “αντίπαλο”, του Μεγάρου Μαξίμου, επιδεικνύει ιώβεια υπομονή εκτιμώντας πως η αύξηση της συσπείρωσης σε συνδυασμό με τα θετικά μέτρα για την κοινωνία που θα προωθηθούν το επόμενο διάστημα μπορούν να ανατρέψουν αυτό το κλίμα.
Η αλήθεια είναι πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει μία μόνο σφαίρα στην θαλάμη του εκλογικού “περιστρόφου”. Επιδιώκει, είτε την αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αναμφίβολα θα είναι μία μεγάλη νίκη για τον ίδιο), είτε μία σημαντική διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ που θα του επιτρέψει να εξαναγκάσει το ΚΙΝ.ΑΛ να συνεργαστεί μαζί του. Οτιδήποτε άλλο θα τον δυσκολέψει πολύ και ίσως προκαλέσει εσωτερικές αναταράξεις.
Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας θα επιδιώξει την πλήρη ανατροπή του νεοδημοκρατικού δημοσκοπικού προβαδίσματος, ή, έστω, μία ήττα με την μικρότερη δυνατή διαφορά που θα δυσχεράνει πολύ τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με κορμό τη Ν.Δ, και θα δρομολογήσει εξελίξεις ενόψει της Προεδρικής εκλογής που θα γίνει το αργότερο μέχρι τον Φεβρουάριο του 2020.
Εκεί, όλα είναι ανοιχτά, καθώς η αδυναμία της Βουλής να εκλέξει ανώτατο άρχοντα ( η Συνταγματική Αναθεώρηση που θα καταργήσει αυτή τη “δυσλειτουργία” δεν θα έχει ακόμα ολοκληρωθεί λόγω πιθανότατης αδυναμίας συγκέντρωσης 180 βουλευτών που θα μπορούσε να καταργήσει τον υφιστάμενο νόμο περί απλής αναλογικής) θα οδηγήσει αυτόματα σε νέες κάλπες και σε μία πολυκομματική Βουλή. Οι πιθανές συνεργασίες για τον σχηματισμό κυβέρνηση, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είναι πολλές και οι διεργασίες θα είναι έντονες με υψηλό βαθμό εκπλήξεων.
Πριν φτάσουμε, όμως, σε αυτή την πολιτική συγκυρία, υπάρχουν οι επόμενες εθνικές εκλογές, είτε με την εκδοχή της “τριπλής κάλπης”, τον Μάϊο, είτε αυτόνομα, το φθινόπωρο του 2019.
Ποια είναι, τώρα, η “ζώνη του λυκόφωτος”. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις εμφανίζονται με περίπου ισοδύναμα ποσοστά τρία κόμματα. Το ΚΙΝ.ΑΛ, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Στην Πρόθεση ψήφου επί των εγκύρων που παρουσιάζει η τελευταία μέτρηση της Marc (Πρώτο Θέμα), η κατάταξη των κομμάτων είναι η εξής:
ΝΔ 31, 2%
ΣΥΡΙΖΑ 20%
ΚΙΝΑΛ 7,1%
Χρυσή Αυγή 6,5%
ΚΚΕ 6,2%
Ένωση Κεντρώων 2,4%
Ποτάμι 2%
Ελληνική Λύση 1,9%
ΑΝΕΛ 1,3%
ΛΑΕ 1,3%
Το διάδοχο σχήμα του ΠΑΣΟΚ (ΚΙΝ.ΑΛ) εμφανίζεται ως τρίτο κόμμα με μικρή διαφορά από τα άλλα δύο. Σε άλλες μετρήσεις αυτή η σειρά είναι διαφορετική.
Η διστακτική “αριστερή στροφή” που φαίνεται να κάνει εσχάτως η Φώφη Γεννηματά –την οποία, όμως, δεν ακολουθούν ισχυρά στελέχη του χώρου- αποβλέπει, προφανώς, στην αποφυγή απώλειας ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αφενός, και προς τη Ν.Δ αφετέρου. Όμως, και διστακτική είναι, και ανεπαρκής, αυτή η στροφή. Η αντι-Σύριζα τακτική της ηγεσίας του ΚΙΝ.ΑΛ εξακολουθεί να δίνει το βασικό στίγμα των προθέσεων της και να αφήνει πολλές υποψίες για ένα σχέδιο συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ.
Η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ επιμένει πως θα είναι το κόμμα της που θα λάβει την τρίτη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και δι’ αυτής θα επιδιώξει τον σχηματισμό μίας κυβέρνησης ευρείας πλειοψηφίας με τη συμμετοχή και των δύο μεγαλύτερων κομμάτων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης (από τη ΔΕΘ) και τα κυβερνητικά στελέχη, από την άλλη, έχουν, ωστόσο, αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο και θα το ξορκίζουν μέχρι και τις εκλογές, καθώς χαλάει τις συνθήκες πόλωσης που αμφότερα τα μεγαλύτερα κόμματα επιδιώκουν.
Διερωτάται κανείς: πως θα μπορούσαν να συνυπάρξουν ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Παύλος Πολάκης, ο Μάκης Βορίδης που μιλάει για “κλείσιμο της ΕΡΤ” με το Νίκο Παππά, ο Λευτέρης Αυγενάκης που αποκαλεί την κυβέρνηση “πολιτική συμμορία” με τον Δημήτρη Τζανακόπουλο που κάνει λόγο για “ακροδεξιά σταγονίδια” στη Ν.Δ; Μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ή, στην καλύτερη περίπτωση με μία εξαιρετικά μακρινή πιθανότητα που απαιτεί πολύ χρόνο και τεκτονικές αλλαγές στη δομή και τη νοοτροπία του πολιτικού συστήματος.
Ωστόσο, με τη γνωστή έμφυτη υποκρισία του το πολιτικό και μιντιακό σύστημα βλέπει μόνο το σενάριο Ν.Δ, Σύριζα και ΚΙΝ.ΑΛ να είναι στο “final 3” μετά τις επόμενες εκλογές. Ο ασθενέστερος κρίκος σε αυτή την αλυσίδα είναι, αναμφίβολα, το κόμμα της κας Γεννηματά. Είτε θέλουν να το πιστέψουν κάποιοι, είτε δεν θέλουν.
Πρόκειται για ένα κόμμα που βασανίζεται ανάμεσα σε ένα παρελθόν για το οποίο άλλοτε επαίρεται και άλλοτε θέλει να το κρύψει βαθιά στην άμμο. Από τη μία τα “επιτεύγματα” της περιόδου Σημίτη, από την άλλη ο εσμός των σκανδάλων και οι “επιφανείς” σηματωροί της διαφθοράς και της σήψης Τσοχατζόπουλος, Παπαντωνίου, Μαντέλης, Τσουκάτος και πολλοί άλλοι. Από τη μία η αναζήτηση της σοσιαλδημοκρατίας με αριστερό πρόσημο και από την άλλη μια σειρά στελεχών που δείχνουν να ικετεύουν τη συγκατοίκηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Αυτή η έλλειψη καθαρής ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας και η σύγχυση προθέσεων προκαλεί μείζονα αμφισβήτηση σχετικά με το εκλογικό ποσοστό που μπορεί να συγκεντρώσει. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, η ΔΗ.ΣΥ είχε λάβει 6,29% ( εδώ ) και σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις το ποσοστό κυμαίνεται περίπου στα ίδια επίπεδα (στην καλύτερη περίπτωση μέχρι 7,5%), αν και πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως το κόμμα της κας Γεννηματά δέχεται πανταχόθεν επικοινωνιακή υποστήριξη – ιδιαίτερα όσο εκπροσωπεί την αντι-Σύριζα γραμμή που ηγεμονεύει σε μια μεγάλη μερίδα των μίντια.
Στις εκλογικές προβολές που γίνονται, ωστόσο, απουσιάζει η πλέον ζοφερή και φρικώδης προοπτική. Να αναδειχθεί, δηλαδή, τρίτο κόμμα από τις επόμενες εθνικές κάλπες το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής! Το απευχόμαστε; Το τρέμουμε; Θέλουμε να πιστεύουμε πως ο “σοφός λαός” σκέπτεται και ψηφίζει, εν τέλει,…σοφά;
Δεν είναι, όμως, επιστημονικά ορθό και πολιτικά αξιόπιστο να αποκλείεται ένα τέτοιο ερεβώδες ενδεχόμενο. Οι γενικότερες εξελίξεις στην Ευρώπη με την εκρηκτική άνοδο της ακροδεξιάς, ακόμα και σε χώρες που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τόσο μεγάλα ποσοστά στήριξης των φασιστικών αντιλήψεων, δεν προοιωνίζεται κάτι αισιόδοξο και για τα καθ’΄ ημάς. Πόθεν προκύπτει πως οι Αυστριακοί, οι Φινλανδοί, οι Ούγγροι, οι Πολωνοί, αλλά ακόμα και οι Γάλλοι και οι Ιταλοί έλκονται περισσότερα από την κρυφοναζιστική ακροδεξιά με τα κοστούμια απ΄ ότι κάποιοι Έλληνες;
Τα σημεία των καιρών είναι δυστυχώς παρόντα αρκεί να κάνει τον κόπο κανείς -και να έχει τη γενναιότητα- να τα διαβάσει. Η ¨βαθιά” Θεσσαλονίκη του προπηλακισμού του Μπουτάρη, οι “παρελάσεις” στη Λέσβο, οι τοπικές αντιδράσεις γονέων για τη φοίτηση προσφυγόπουλων σε δημόσια σχολεία, τα τάγματα εφόδου που εξακολουθούν να περιπολούν στις γειτονιές της Αθήνας και άλλα πολλά συμβάντα προδιαθέτουν αρνητικά.
Η παραλυτική συνέχιση της δίκης για τη Χρυσή Αυγή και η κατά πάσα πιθανότητα (για τους νομικούς που την παρακολουθούν πρόκειται για βεβαιότητα) μη έκδοση αποφάσεως μέχρι τις επόμενες εκλογές, είναι μία ακόμα παράμετρος που δρα επιβαρυντικά και πρέπει να υπολογισθεί. Το ίδιο και η εξέλιξη του προσφυγικού σε συνδυασμό με την εκτεταμένη ευρωπαϊκή υποκρισία και αβελτηρία στο θέμα αυτό. Ακόμα, δεν πρέπει να αποκλείεται και η εκδήλωση τυχαίων συμβάντων που εύκολα θα επιβαρύνουν έτι περαιτέρω την ατμόσφαιρα.
Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η “μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας” στην ρητορική μερίδας του πολιτικού προσωπικού ως προς την τραγωδία που συνεπάγεται για τον δημόσιο βίο η ύπαρξη του νεοναζιστικού μορφώματος. Ο ακραίος διχαστικός και εμπρηστικός λόγος, με εγκώμια στους…Σαλβίνι και τους…Κουρτς, η διαρκής πολιτική επένδυση σε μια εικόνα περί γενικευμένης ανομίας στη χώρα και το εγκώμιο στους “αναγκαίους κανόνες” επιβολής του νόμου και της τάξεως, αποτελούν λάδι στη φωτιά που έχει ανάψει η Χρυσή Αυγή στο ξέφωτο που έχει δημιουργήσει η απουσία σωφροσύνης του πολιτικού συστήματος.
Η ανοχή αυτής της μερίδας του πολιτικού προσωπικού στο φαινόμενο της πιο απάνθρωπης εκδοχής της αυτοδικίας στην περίπτωση του θανάτου του Ζακ Κωστόπουλου δεν είναι τίποτε λιγότερο από μία έμμεση νομιμοποίηση στο συλλογικό υποσυνείδητο της χρυσαυγίτικης θεωρίας περί εθνικής “καθαρότητας”. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, το πολιτικό σύστημα δεν έδειξε να εντυπωσιάζεται από το πόσοι πολλοί συμπολίτες μας είτε επικρότησαν, είτε ανέχθηκαν παθητικά και αδιάφορα το λιντσάρισμα του 32χρονου στο κέντρο της Αθήνας.
Το υπόστρωμα, λοιπόν, υπάρχει. Οι δημοσκόποι, στις κατ΄ ιδίαν συζητήσεις, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι το εκλογικό σώμα που πιθανότατα θα ψηφίσει την Χρυσή Αυγή υποεκπροσωπείται στις μετρήσεις κοινής γνώμης. Είτε ψεύδεται σχετικά με το ποιο κόμμα θα επιλέξει, ή συνηθέστερα κρύβεται και δεν απαντά.
Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι δεν πρέπει να αποκλείεται μια εκρηκτική καταγραφή του φασιστικού μορφώματος στις επόμενες εκλογές. Όπως, άλλωστε, θεωρείται βέβαιο πως θα συμβεί σε πολλές χώρες στις ευρωεκλογές.
Εάν, δε, συνυπολογίσει κανείς την παράμετρο του Μακεδονικού, το οποίο θα αποτελέσει εκ των πραγμάτων –εξαιτίας της τακτικής της Ν.Δ και μικρών κομμάτων της πέραν αυτής ακραίας δεξιάς– στοιχείο της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης, το κλίμα βαραίνει ακόμα περισσότερο. Ας μη γελιόμαστε, κάθε κραυγή περί “εθνικής μειοδοσίας” δεν ενισχύει μόνο, όπως πιστεύουν αρκετοί, τους όψιμους “Μακεδονομάχους” των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου. Ενισχύει και εκείνους που θεωρούν προδότες του πολιτικούς και αναζητούν έκφραση μέσα από τις εθνικιστικές ιαχές στις παρυφές των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία. Η Χρυσή Αυγή τρίβει τα χέρια της από χαρά και απλώς περιμένει να δρέψει καρπούς από τη “δουλειά” που κάνουν άλλη γι αυτούς.
Κασιδιάρης από Θεσσαλονίκη: Το 1940 υπερασπιστήκαμε τη Μακεδονία που τώρα απειλείται από τους ανάξιους πολιτικούς – Όλοι οι Έλληνες ενωμένοι έχουμε καθήκον να υπερασπιστούμε τη Μακεδονία
— BankingNews.gr (@bankingnewsgr) October 28, 2018
Το κοινοβουλευτικό δημοκρατικό τόξο δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μία θολή έκφραση καλών προθέσεων. Οφείλει να αποδείξει πόσο δημοκρατικό είναι. Ο κίνδυνος της Χρυσής Αυγής δεν έσβησε στις μαχαιριές του Ρουπακιά που δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα. Εξακολουθεί να είναι υπαρκτός. Ας σκεφτούν, λοιπόν, όλοι τι θα σημάνει να λάβουν οι φασίστες εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, ως τρίτο κόμμα στις επόμενες εκλογές. Όχι, φυσικά, γιατί μπορεί κάτι τέτοιο να τελεσφορήσει αλλά διότι θα εκπέμψει ένα ανατριχιαστικό συμβολικό μήνυμα.
Αντιλαμβάνομαι πως μια τέτοια σκέψη ξεπερνά τα όρια της φρίκης. Η πρώτη αντίδραση είναι να την αποτινάξουμε και να επιστρέψουμε στα “λογικά” σενάρια που απασχολούν τις εφημερίδες και τον δημόσιο λόγο. Πόσο λογικό, όμως, είναι να εθελοτυφλούμε;