ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Τέτοια ενέργεια σε συναυλία, όσο χθες βράδυ στο Γαλάτσι, είχα να νιώσω πολύ καιρό. Λες κι ένα είδος ηλεκτρισμού να διαπερνούσε τον κόσμο…
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Τάσος Παπαϊωάννου
Ήταν 7-8 χιλιάδες κόσμου, πραγματικά σε έκσταση, να παρακολουθούν μία παθιασμένη τραγουδίστρια που στη σκηνή έχει την τέλεια κίνηση. Πως πατάει, πως σηκώνεται στις μύτες των ποδιών, πως τρέχει πάνω κάτω. Δεν ήταν δύσκολο να τους παρασύρει όλους στήνοντας ένα live για το οποίοι θα μιλούν, όλοι, για χρόνια.
Και όσο θυμάμαι την πρώτη φορά που έπαιξε στο Synch Festival και ήμασταν 200-300 άτομα όλα κι όλα. Και όχι μόνο αυτό αλλά οι περισσότεροι από το κοινό προτίμησαν να πάνε στη δεύτερη σκηνή του φεστιβάλ όπου έπαιζαν οι Fujiya & Miyagi. Γελούσαμε με τον κόσμο λοιπόν, ήμασταν μαζί με τον Γιάννη Πετρίδη, την είχαμε δει και στο Λονδίνο λίγους μήνες πριν στο Brixton Academy και ξέραμε περί τίνος πρόκειται. «Σε μερικά χρόνια δεν θα τη θυμάται κανένας τη Florence» μας είπε τότε ένας ραδιοφωνικός παραγωγός. Ακόμα το θυμόμαστε με τον Γιάννη και το αναφέρουμε κατά καιρούς σε συζητήσεις.
Florence + the Machine λοιπόν, στο Γαλάτσι, σε έναν γεμάτο χώρο με ένα παλλόμενο κοινό, ωραίος ήχος, ωραίες παρουσίες, μία σούπερ βραδιά. Μας τράβηξε μαζί της και η ίδια η Florence που την έχει καταβρεί στην Ελλάδα. Συγκινημένη φουλ με ακατάσχετη φλυαρία, ήθελε οπωσδήποτε νια βγάλει τα συναισθήματά της και μας μιλούσε ακατάπαυστα. Από τραγούδια επιλέγω ένα, το Dog Days Are Over. Αντε και άλλο ένα: What Kind of Man. Ισως και το Ship to Wreck. Σταματώ εδώ, εντάξει…
Πηγή: loaded.gr