ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Το επιμύθιο σε αυτή την φαιδρή αλλά εξόχως αποκαλυπτική –της λειτουργίας του πολιτικού μας οικοσυστήματος– “ποδοσφαιρική” ιστορία των τελευταίων ημερών ήταν η ανακοίνωση του πρωθυπουργού για το περίφημο “μνημόνιο” με την UEFA και την FIFA. Το ότι το είχε προτείνει, μια ημέρα πριν την εξαγγελία Μητσοτάκη, η “Καθημερινή” είναι μια ακόμα ένδειξη του πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι μια πρόταση δια του Τύπου, όταν στο πρωθυπουργικό επιτελείο έχουν μαζευτεί καμια εικοσαριά άνθρωποι του Τύπου…
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Για ποιον λόγο, λοιπόν, έχουμε ανάγκη ένα νέο “μνημόνιο”; Παρακολουθήστε την αλληλουχία των επιχειρημάτων: Η εισήγηση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού για υποβιβασμό ΠΑΟΚ και Ξάνθης προκάλεσε διατάρραξη της “κοινωνικής συνοχής”!
Για να ανατάξει αυτόν τον κίνδυνο, η κυβέρνηση έφερε άρον-άρον μια τροπολογία ελάφρυνσης των σχετικών ποινών, διέγραψε έναν ευρωβουλευτή (πρώην ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, τον οποίο η Ν.Δ είχε εκ νέου υποψήφιο στις τελευταίες ευρωεκλογές για να “αλιεύσει” ψήφους μεταξύ των οπαδών της ομάδας), έβαλε στον “πάγο” –μέχρι να φθάσει η στιγμή της οριστικής απόλυσης– τον αρμόδιο υφυπουργό, κατάργησε το “αυτοδιοίκητο” στο οποίο ορκιζόταν, και έκανε “εχθρούς” ταυτόχρονα και στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη. Δεν το λες και επιτυχία…
Όλα αυτά, στο όνομα της “κοινωνικής συνοχής”, και επειδή δεν έχουμε την πολυτέλεια του κλονισμού της τέτοιες ώρες που το “Oruc Reis” κόβει βόλτες εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ένας στους δύο συμπολίτες μας -σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- πιστεύει πως μπορεί να φτάσουμε σε “θερμό επεισόδιο” ή και πολεμική συμπλοκή με την Τουρκία. Ήγουν, δεν μας παίρνει να μας απειλεί ο Ερντογάν και να έχουμε Παοκτζήδες και Ολυμπιακούς στα κάγκελα, με τα Τέμπη και το Λιμάνι σε ταυτόχρονο αναβρασμό.
Και, ως κατακλείδα, αυτής της “φωτισμένης” κυβερνητικής διαχείρισης, θα καλέσουμε τον Τζάνι Ινφαντίνο ως μια ποδοσφαιρική εκδοχή του Πολ Τόμσεν. Μνημόνιο με ΔΝΤ, μνημόνιο με FIFA, για να μην πάθουμε και κανένα στερητικό σύνδρομο…
Ένθερμοι υποστηρικτές των “μαγικών” κινήσεων του πρωθυπουργού τον προτρέπουν να γίνει…νέα Θάτσερ. Τι είχε κάνει η “Σιδηρά Κυρία” της Γηραιάς Αλβιόνας (που μας αφήνει χρόνους από την Ε.Ε), το οποίο καλείται να μιμηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Απέπεμψε τις αγγλικές ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Γιατί το έκανε; Επειδή ο αγγλικός χουλιγκανισμός είχε φθάσει –το 1985– στην πιο ακραία και φονική εκδοχή του, με την τραγωδία του Χέϊζελ των Βρυξελλών.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ, όμως, τιμώρησε τις αγγλικές ομάδες επειδή δεν κατόρθωναν, τότε, να ελέγξουν τους χούλιγκανς των γηπέδων τους. Τώρα, το πρόβλημά μας δεν είναι οι χούλιγκανς. Είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες ιδιοκτήτες των ΠΑΕ. Ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, κάποιοι εξ αυτών.
Θα προσκαλέσουμε λοιπόν τον Τόμσεν της FIFA να επιβάλλει μνημόνιο μήπως και βάλουν μυαλό οι Ιβάν Σαββίδης, Βαγγέλης Μαρινάκης και οι υπόλοιποι του Big4;
Υπάρχει μεγαλύτερη ομολογία αποτυχίας ενός ευνομούμενου (;) κράτους από το γεγονός πως δεν μπορεί να επιβάλλει κανόνες σε έναν χώρο όπως το ποδόσφαιρο; Και πως μπορεί να εγγυηθεί σταθερότητα και ισοτιμία ένα τέτοιο κράτος; Εύλογα προκύπτουν τα ερωτηματικά. Όταν δεν μπορείς να πείσεις δύο ιδιοκτήτες ΠΑΕ, πως μπορείς να πείσεις τη διεθνή κοινότητα και τους πολίτες σου πως είσαι σοβαρό κράτος…
Πάμε, όμως, πάλι στην “κοινωνική συνοχή”. Από πότε τα μνημόνια μπορούν να την αποκαταστήσουν; Διότι αυτό που μάθαμε στα 10 χρόνια της οικονομικής κρίσης είναι ότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ένα, δύο, τρία μνημόνια όχι μόνο την διατάρραξαν αλλά την διέλυσαν. Τι κάνει ορισμένους να πιστεύουν πως ενώ δεν μπορεί η κυβέρνηση και το πολιτικό μας σύστημα να εγγυηθούν την “κοινωνική συνοχή” θα την αποκαταστήσει ο Τζάνι Ινφαντίνο; Και γιατί, εν τέλει, εάν όντως η κυβέρνηση πιστεύει πως η απειλή αποκλεισμού των ομάδων από τις διεθνείς διοργανώσεις μπορεί να δράσει καταλυτικά, δεν την υλοποιεί η ίδια αλλά αξιολογεί πως πρέπει να φέρει μια νέα τρόϊκα να το πράξει;
Ίσως, θα μου πείτε, εκτιμά πως και μόνο στο άκουσμα πως τα “γκρίζα κοστούμια” της UEFA και της FIFA θα εγκατασταθούν στην Αθήνα (κατά προτίμηση στο Hilton για να μην “σπάσουμε την παράδοση) και θα πηγαινοέρχονται στην ΕΠΟ, όπως οι προηγούμενοι στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, οι κύριοι Μαρινάκης και Σαββίδης και οι οργανωμένες “θύρες” θα σκιαχτούν. Κι έτσι θα αποκατασταθεί η “κοινωνική συνοχή”. Ή, απλώς, θα πετάξει την μπάλα στην εξέδρα, αφήνοντας σε άλλους να επιβάλλουν αποφάσεις, το πολιτικό κόστος των οποίων η ίδια φοβάται να αναλάβει;
Το γεγονός πως αυτή τη “συνοχή” την έκαναν σμπαράλια τα άλλα μνημόνια ή, ακόμα περισσότερο, το γεγονός ότι αυτή τη “συνοχή” την κατακρεούργησαν κάποιοι χωρίζοντας ένα λαό σε “πατριώτες” και “προδότες” με τις Πρέσπες, τα λαμβάνουμε υπόψη μας;
Προφανώς όχι.
Διότι, εν κατακλείδι, την συνοχή της κοινωνίας μόνο η ίδια η κοινωνία μπορεί να την εγγυηθεί. Όταν πεισθεί πως το πολιτικό σύστημα και η εκάστοτε κυβέρνηση που εκλέγει λειτουργούν υπέρ της ιδίας. Όταν η κυβέρνηση τηρεί τους νόμους που νομοθετεί, και όταν μπορεί να σηκώνει το κεφάλι απέναντι στα συστήματα συμφερόντων, όπως πρέπει να το πράττει και έναντι οιουδήποτε στο εσωτερικό ή το εξωτερικό επιβουλεύεται την αξιοπρέπειά της…