ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ζώντας στην σκοτεινή εποχή του κοροναϊού, η κυρίαρχη “εικόνα” είναι ο φόβος και ο εγκλεισμός. Ο ορθολογισμός και το ένστικτο επιβίωσης απέναντι στον “αόρατο εχθρό” οδηγεί τα πάντα στον επιστήμονα, τον επιδημιολόγο, τον Τσιόδρα. Το “σήμα κατατεθέν” είναι το “παγωμένο” τηλεοπτικό πλάνο στην ενημέρωση των 6.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Ο υγειονομικός λόγος νικά κατά κράτος τον πολιτικό.
Φοβάσαι (και δικαίως); Η αντίληψή σου για τα πράγματα υποστέλλεται. Μπαίνει κι αυτή σε περιορισμό. Μαζί με την απαγόρευση κυκλοφορίας διολισθαίνουμε και στην απαγόρευση της ευρείας σκέψης, εκείνης που αγκομαχά να υπερβεί τον σημερινό ζόφο και να ιχνηλατήσει –όχι την πορεία των κρουσμάτων- αλλά την επόμενη μέρα.
Στην Ουγγαρία, ένας “θεσμικός” δικτάτορας αξιοποιεί ως εφαλτήριο την ανοχή που έχουν επιδείξει απέναντί του οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και εδραιώνει μια “δημοκρατία (μόνιμης) έκτακτης ανάγκης”. Ο φόβος αιτιολογεί και νομιμοποιεί τις υπερεξουσίες και την καταστολή των ελευθεριών- εξαιρετικά ενδιαφέρον, επ΄ αυτού, το ρεπορτάζ του Νίκου Παπαδημητρίου στο Libre.gr.
Όταν οι ευρωπαίοι ηγέτες μιλούν για “πόλεμο”, η άρση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων μετατρέπεται σε ένα (λογικό;) έκτακτο μέτρο σε πολεμικές συνθήκες. Από τον “Patriot Act” των Δίδυμων Πύργων σε έναν “enabling act” ( a statute empowering a person or body to take certain action, especially to make regulations, rules, or orders) με τον Covid 19 να εξαπλώνεται και να σκοτώνει. Σε έναν “Covid Act”.
Η έννοια του εκτάκτου διαστέλλεται εύκολα, άνευ σπουδαίας αντίστασης, και το προσωρινό για λόγους επιβίωσης μπορεί να μετατραπεί σε μια νέα “μονιμότητα” που μπορεί να ενδυθεί το μανδύα μιας μετά-κοροναϊό “κανονικότητας”.
Οι αντιπολίτευσεις υποτάσσονται –έως ένα βαθμό λογικά- στην ανάγκη της ομοφωνίας έναντι της ασύμμετρης απειλής.Οι επεμβάσεις στην αγορά, την εργασία, την πραγματική οικονομία, την κοινωνική ζωή, την ανθρώπινη συμπεριφορά αναγορεύονται σε “υπευθυνότητα” και “επιχείρηση σωτηρίας”. Οι θεσμοί και τα δικαιώματα γίνονται “αιχμάλωτοι πολέμου” και επαφίενται σε μελλοντικές συμφωνίες κορυφής πότε και σε ποιο βαθμό θα απελευθερωθούν.
Το είπε εύστοχα, αν και αμήχανα υπό τις ακραίες συνθήκες, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελαροπούλου: «…Η Ελλάδα (σ.σ ως ευρωπαϊκό κράτος, άρα η ίδια η Ευρώπη) είναι κράτος δικαίου και τα περιθώρια περιορισμού των ατομικών ελευθεριών ορίζονται στο Σύνταγμα και στον χάρτη θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης…»
Ο Βίκτορ Ορμπάν είναι το πιο κραυγαλέο και αποτρόπαιο παράδειγμα της κοροναϊκής δυστοπίας. Μικρότερα και λιγότερο προκλητικά δείγματα τέτοιας συμπεριφοράς έχουμε παντού.
Η ανοησία της ανυπακοής –καταδικαστέα– μπροστά στον κίνδυνο για την ανθρώπινη ζωή (οι απείθαρχοι που βλακωδώς γεμίζουν παραλίες και πλατείες) υπονομεύει την μελλοντική αντίδραση των πολιτών σε μια πιθανή προσπάθεια να επεκταθεί το “καθεστώς του εκτάκτου”. Να “βαφτιστεί” λογικό ό,τι θα έχουμε συνηθίσει στις συνθήκες του πολέμου.
Ο υγειονομικός λόγος, όμως, δεν πρέπει να καθυποτάξει τον πολιτικό λόγο. Τώρα, προέχει, αναμφίβολα, η ανάγκη να σωθούν ζωές, να μην διαλυθούν τα συστήματα υγείας, να μην αποσαρθρωθούν οι κοινωνίες. Όμως, μαζί με αυτά, πρέπει να φροντίσουμε να σωθούν και οι δημοκρατίες. Αυτή θα είναι η αυριανή μάχη για τον ανθρωπισμό. Ο “πόλεμος” είναι για τη ζωή αλλά πρέπει να είναι και για ότι ΔΕΝ πρέπει να οικοδομηθεί αυθαίρετα και διαβρωτικά την επόμενη μέρα.
Και ο πραγματικός “ευρωπαϊσμός” των “πολεμάρχωνν” της εποχής του Covid 19 –ημεδαπούς και αλλοδαπούς, φιελελεύθερους, αριστερούς, δημοκράτες– θα κριθεί το αμέσως επόμενο διάστημα…
Ανταποκριτής του Euronews από την στρατοκρατούμενη Βουδαπέστη: «Ακόμη και οι πιο έμπειροι συνταγματολόγοι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει αυτή η ειδική έννομη τάξη, όλοι όμως συμφωνούν ότι χωρίς ένα ισχυρό Συνταγματικό Δικαστήριο εναπόκειται στη συνείδηση της κυβέρνησης το κατά πόσο θα σεβαστεί τους δημοκρατικούς θεσμούς. Γιατί στην πιο ακραία κατάσταση η κυβέρνηση μπορεί να διαλύσει το Κοινοβούλιο».
Ματέο Ρέντσι για τον Ορμπάν (και όχι μόνο): «Επί χρόνια ονειρευόμουν τις ‘Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης’. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο, έχω το δικαίωμα, και την υποχρέωση, να πω ότι μετά από αυτό που έκανε σήμερα ο Ορμπάν, η Ευρωπαϊκή Ένωση ΠΡΕΠΕΙ να δράσει. Και να τον κάνει να αλλάξει στάση. Ή απλά, να διώξει την Ουγγαρία από την Ένωση».
Σεργκέϊ Στανίσεφ, επικεφαλής PES: «Τώρα πέτυχε αυτό που για καιρό ονειρευόταν (ο Ορμπάν), να συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό εξουσιών και να μην υπόκειται σε έλεγχο. Δεν είναι να τον εμπιστεύεται κανείς. Έχει ήδη καταφερθεί κατά των ΜΜΕ, της δικαιοσύνης και των εργαζομένων, τώρα στόχος του είναι οι θεμελιώδεις δημοκρατικές αρχές».