ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Τέλη κυκλοφορίας με το μήνα και χωρίς πρόστιμο, ο φόρος εισοδήματος σε οκτώ δόσεις, ο ΕΝΦΙΑ σε έξι, άνθρωποι που ζουν-δεν ζουν ακόμα με το πρώτο 800άρι της πανδημίας, περίπου μισό εκατομμύριο εποχικά εργαζόμενοι στον τουρισμό και εφαπτόμενες δραστηριότητες χωρίς δουλειά, εκατοντάδες χιλιάδες σε αναστολή σύμβασης ή εργαζόμενοι με τετράωρα, αύξηση στις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, πολλαπλασιασμός των “κόκκινων” δανείων στις τράπεζες, “λουκέτα”, “λουκέτα” και…”λουκέτα”.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Η πανδημία διέλυσε τον κοινωνικό ιστό και την μικρομεσαία πραγματική οικονομία, αλλά είναι μόνο η πανδημία; Οι οικονομικές επιπτώσεις που καταγράφονται στην Ελλάδα είναι άνισες σε σύγκριση με τις συνέπειες του Covid 19 σε άλλες χώρες. Ναι, υπάρχουν σοβαρές συνέπειες. Ναι, οι οικονομίες βυθίζονται σε ύφεση. Ναι, οι κυβερνήσεις σπεύδουν να στηρίξουν ακόμα και μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αυτό, ωστόσο, που συμβαίνει γύρω μας είναι πολύ χειρότερο και όλα δείχνουν πως θα γίνει ζοφερό από το φθινόπωρο.
Οι μετρήσεις δείχνουν πως πολλαπλασιάζονται καθημερινά οι πολίτες που θεωρούν πως ήταν ελάχιστα, αναιμικά και ατελέσφορα τα μέτρα της κυβέρνησης για την στήριξη της οικονομίας. Ο αρχικός εξωραϊσμός μιας οικονομίας που θα άντεχε, του τουρισμού που θα κατέγραφε μικρές μόνο απώλειες, των επενδύσεων που θα κατέφθαναν υπηρετώντας το δόγμα “η κρίση…ευκαιρία”, αποδείχθηκαν φρούδες ελπίδες- αν δεν ήταν μια επιχείρηση εφησυχασμού και χειραγώγησης.
Το επικοινωνιακό “πάρτι” της Ελλάδας που “τσακίζει” υγειονομικά τον ιό έλαβε τέλος και έδωσε τη θέση του στο άλλο “πάρτι” με τα χαρούμενα ΜΜΕ, τα εγκώμια, την χαλαρότητα και, τώρα, με τις υδάτινες αψίδες που υποδέχονται πτήσεις εξωτερικού και με τον υπουργό Τουρισμού να στέκεται με άνθη στα χέρια στις σκάλες των αεροπλάνων. Προδίδοντας, ουσιαστικά, πόσο ισχνό και αποπροσανατολιστικό είναι το παραγωγικό μας υπόδειγμα που χρόνια τώρα στηρίζει την εξασφάλιση του 20-25% του ΑΕΠ στον τουρισμό.
Η πανδημία διέλυσε μαζί με την κοινωνία και τους πολιτικούς μύθους για τον τεχνητό επενδυτικό μας παράδεισο και για το μαγικό ραβδάκι που μπορεί να αλλάξει σχεδόν τα πάντα σε μια στιγμή, αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση.
Τώρα, σιώπησαν οι ειδικοί που χτυπούσαν συναγερμό για τους συνωστισμούς στις παραλίες και κάνουν τα στραβά μάτια μπροστά στο άτακτο άνοιγμα της οικονομίας, παρότι πάνω από το 20% των νέων κρουσμάτων είναι εισαγόμενα. Πριν καλά καλά, μάλιστα, προσγειωθούν οι πρώτες πτήσεις. Μακάρι να μας σώσει ο αλγόριθμος και το bar code, όμως πως θα σωθούν όλοι οι άνθρωποι που θα βρεθούν οσονούπω αντιμέτωποι με ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και οι άλλοι, οι περισσότεροι, που θα κληθούν να αρχίσουν πάλι να πληρώνουν εφορία και τράπεζες χωρίς να έχει αλλάξει κάτι στη ζωή τους;
Τι θα συμβεί από τον Σεπτέμβριο, όταν λήξει η θερινή ανοχή; Πως θα ξαναζήσουν οι οικογένειες και πως θα ανοίξουν ξανά οι επιχειρήσεις που έχουν αναστείλει την λειτουργία τους. Οι κοινωνικοί και παραγωγικοί φορείς φωνάζουν για την αδιαφορά των τραπεζών μπροστά στο τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας αλλά εκείνοι οι υπουργοί που κουνούν δημοσίως το δάχτυλο προς τις διοικήσεις των τραπεζών, ζητώντας περισσότερα δάνεια, σιωπούν μπροστά στην παταγώδη αποτυχία τους. Όπως και μπροστά στην κατάρρευση του ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ.
Η μεγάλη προσδοκία εστιάζεται στα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης, αν και ουδείς μπορεί να εγγυηθεί πως θα έρθουν γρήγορα και θα διοχετευθούν στην καθημερινότητα της οικονομίας και όχι σε “πρότζεκτ” για λίγους.
Όσα Ειδικά Δικαστήρια κι αν στηθούν, όσοι πρώην υπουργοί και πρώην πρωθυπουργοί κι αν καθίσουν στο εδώλιο, ή έστω τεθούν σε μακρά πολιτική ομηρεία, η ζωή είναι πολύ πιθανό να γίνει ακόμα πιο δύσκολη και οι άνθρωποι να επαναφέρουν στις μνήμες τους τις πρώτες μνημονιακές εποχές.
Οι πρόωρες εκλογές είναι…μια κάποια λύσις, μια επιχείρηση παραπλάνησης και εξόντωσης του αντιπάλου. Δυστυχώς, δεν εξοντώνουν το πρόβλημα επιβίωσης που θα ενσκήψει δριμύτατο για πολλούς συμπολίτες μας…
Η κοινωνία μπορεί να διστάζει, μπορεί να στέκει τρομαγμένη, όμως σύντομα θα ζητήσει λύσεις και λογοδοσία. Η συνεννόηση θα ήταν μια διέξοδος προς μια συμφωνία να αλλάξουν πολλά και να οικοδομηθεί το νέο μοντέλο που έχει ανάγκη η χώρα. Την διαλύουμε, όμως, κι αυτή καθημερινά με μικρές νίκες του μίσους έναντι της λογικής…