ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Προσωπικά, και χωρίς δεύτερες σκέψεις και πολλές αναλύσεις, η σηματοδότηση του 2021 με τους “χορούς” του Διονύση Σαββόπουλου δεν μου προκάλεσε τα ρίγη που νιώθω πως θα επιθυμούσε η εθνική μας ραχοκοκαλιά. Ίσως κάνω λάθος.
Μπορεί να φταίει η προκατάληψη για την ισορροπία του δημιουργού, εδώ και χρόνια, στο τεντωμένο σχοινί μεταξύ της φθοράς του οίστρου του, και ενός λόγου επί παντός επιστητού που παραπέμπει σε δημόσιες σχέσεις και απέχει από την υπεράσπιση της σπουδαίας διαδρομής του. Μπορεί να με καταβάλλει η κόπωση από το γεγονός ότι έχουμε ακούσει τον μικρό ύμνο για την “ιστορία που γράφουν οι παρέες” ως μοτίβο συναισθηματικής έγερσης πίσω από εντελώς διαφορετικές –και ενίοτε αντιφατικές– στιγμές του δημόσιου βίου μας.
Μπορεί να επιδρά και η σύγκρουση ανάμεσα στον εξωραϊσμό των “χορών” από τη μια και στους ” Κωλοέλληνες” από την άλλη. Τι να πρωτοπιστέψει κανείς;
Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη
που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό
στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη
απ’ ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό…
Δεν θα σταθώ σε άλλου είδους κρίσεις και επικρίσεις. Δεν πρέπει. Δεν με πειράζει που το βιντεοκλιπ για για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση παραπέμπει στα 15 χρόνια από την Ανάταση (του 2004).
Ούτε το γεγονός πως την ώρα που μετρούμε μία μία τις ΜΕΘ στα νοσοκομεία και τρέμουμε για το επερχόμενο πανδημικό κύμα η θετική μας μνήμη τρέχει χαρούμενα κάτω από τις αψίδες του Καλατράβα. Τα καλά μας θέλουμε να φορέσουμε, το σπίτι στολίζουμε για να υποδεχθούμε τις σκιές του ένδοξου παρελθόντος μας, λογικό είναι να δείχνουμε τις προσόψεις και όχι τις μουχλιασμένες αποθήκες μας.
Ό,τι καλό μπορούμε να δείξουμε το δείχνουμε σ’ αυτούς τους καιρούς του ζόφου. Και ως προς τούτο, αλλά και με βάση την εντολή που έλαβε, η Επιτροπή κάνει καλά τη δουλειά της και θα κριθεί στο αποτέλεσμα.
Ομολογώ πως θα προτιμούσα αντί του Σαββόπουλου τον Ελύτη και το Άξιον Εστί, θα προτιμούσα τον Γκάτσο, τον Μητρόπουλο, τον Μάνο, τον Μίκη, την Κάλας, τον Σεφέρη, τον Ξυλούρη κι άλλους πολλούς που άντεξαν τη φθορά. Αλλά πάλι, ούτε εκεί είναι η μεγάλη αντίρρηση.
Εκείνο που περισσότερο σφίγγει το στομάχι είναι που, εν τέλει, είναι ελάχιστα αυτά που μπορούν να σηματοδοτήσουν την επέτειο, όχι ως προς την ιστορική της διάσταση (στο πεδίο αυτό θα επιτύχουν, ή θα αποτύχουν, οι ειδικοί και εκείνοι που τους επέλεξαν). Γιατί οι κυκλωτικοί χοροί του “μηνύματος” απαιτούν παρέες που έχουν ορμή και πάθος για να γράψουν ιστορία. Και τέτοιες παρέες δεν βλέπω.
Πως θα γιορτάσουμε το 2021; Ως Έθνος που ομονοεί και εμπνέεται ή ως διχασμένο σκορποχώρι με μνήμη χρεοκοπημένη; Ως ένα κράτος και μια κοινωνία που ξεχάσαμε τα βήματα των χορών και τρεκλίζουμε πότε προς την κατάκριση και πότε προς το ψεύτικο μεγαλείο μας;
Επανεκκίνηση χωρίς απολογισμό και Ενότητα δεν γίνεται. Και τον απολογισμό τον θάψαμε. Την, δε, ενότητα την βασανίζουμε. Την περιφέρουμε ως Άρμα Θέσπιδος για άλλοθι στο κακόγουστο και διαβρωτικό θέατρο του διχασμού που παίζουμε…
Σ.Κ