“Τιμώ το ΚΚΕ αλλά…”. Η αποστροφή της συνέντευξης του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη στον Σκάϊ και τη Σία Κοσιώνη, λίγες μόνο ώρες μετά τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και τις καταγγελίες για αστυνομική βία, δηλώνει πιθανώς μια διάθεση έμμεσης απολογίας για τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη. Η χθεσινή μέρα και η 47η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου θα αποτελέσουν, αναμφίβολα, μια στιγμή που θα καταγραφεί ιστορικά. Κέρδισε, ή έχασε το ΚΚΕ όπως ισχυρίζονται οι πλέον “θερμοί” κυβερνητικοί ψηφοφόροι; Κέρδισε ή έχασε η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρώην ΠΑΣΟΚ και τώρα στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη υπουργός Προστασίας του Πολίτη;
Εάν κανείς λάβει υπόψη του τους τίτλους των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ ή, ακόμα περισσότερο, τις “ιαχές” του Κωνσταντίνου Μπογδάνου που χαρακτήρισε “επίδοξους δολοφόνους” τους διαδηλωτές του ΚΚΕ, είναι προφανές πως το δόγμα “νόμος και τάξη” επιβλήθηκε και η κυβέρνηση νίκησε. Είναι, όμως, αυτή η πραγματικότητα;
Το ΚΚΕ απέδειξε χθες πως μπορεί πάντοτε να δρα συντεταγμένα και με …φαντασία. Είναι αλήθεια πως αιφνιδίασε πλήρως τις αστυνομικές δυνάμεις με την πρώτη συγκέντρωση έξω από την Αμερικανική πρεσβεία και αναγκάστηκαν να αντιδράσουν με βία και καταστολή στη δεύτερη συγκέντρωση, στα Προπύλαια, για να εξισορροπήσουν τις πρώτες αρνητικές εντυπώσεις. Ο Μιχ. Χρυσοχοϊδης αναγκάστηκε να πει στον Σκάϊ πως η απαγόρευση με διαταγή του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ (τα μεσάνυχτα του Σαββάτου) δεν αφορούσε τις εκδηλώσεις μνήμης αλλά τις πορείες. Και πως με δική του εντολή δεν διαλύθηκε η συγκέντρωση στην Αμερικανική πρεσβεία επειδή εκλήφθηκε ως “εκδήλωση μνήμης”. Μόνο που η διαταγή Καραμαλάκη που εκδόθηκε με δική του εντολή αφορούσε τις συναθροίσεις άνω των τεσσάρων ατόμων και δεν προχωρούσε σε καμία εξειδίκευση σχετικά με το τι συνιστά συνάθροιση, εκδήλωσης μνήμης και πορείας.
Αλλά, ακόμα κι έτσι, γιατί οι αστυνομικές δυνάμεις δεν αντέδρασαν στην πρώτη συγκέντρωση του ΚΚΕ και αντέδρασαν με αύρες και ρίψη χημικών στην δεύτερη συγκέντρωση στα Προπύλαια; Ανεξήγητο, ή, μάλλον, εξηγήσιμο.
Η κρατούσα (φιλοκυβερνητική) άποψη εμφανίζει το ΚΚΕ αντιμέτωπο με την κοινωνία, λόγω παραβίασης υγειονομικών κανόνων, και ως εκ τούτου ζημιωμένο απ΄ όσα συνέβησαν στο κέντρο της Αθήνας. Εάν οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν φροντίσει να διαλύσουν την συγκέντρωση-εστία υπερμετάδοσης του κοροναϊου στη δοξολογία του Αγίου Δημητρίου (ένας μητροπολίτης έχασε τη ζωή του και αρκετοί ακόμα ασθενούν, ενώ άγνωστο είναι πόσο επιβάρυνε το επιδημιολογικό φορτίο στη Θεσσαλονίκη) και αλλού, τότε ο κ. Χρυσοχοϊδης θα είχε ίσως περισσότερα και ισχυρότερα επιχειρήματα έναντι του ΚΚΕ.
Αλλά, όταν ο ίδιος ο Γκίκας Μαγιορκίνης είπε -και δεν έτυχε σπουδαίας αναμετάδοσης- πως δεν είναι η επιτροπή επιδημιολόγων που ζήτησε να μην γίνει συγκέντρωση για το Πολυτεχνείο αλλά ήταν πολιτική απόφαση, κάθε ουδέτερος παρατηρητής αντιλαμβάνεται τι ακριβώς έχει συμβεί.
Αίφνης, μάλιστα, είδε το φως της δημοσιότητας ακόμα και δημοσκόπηση (…) που φέρει περίπου τους μισούς ψηφοφόρους του ΚΚΕ να αντιτίθενται με την απόφαση της ηγεσίας να κάνει πορεία. Το ότι το κοινό κείμενο ΣΥΡΙΖΑ,ΚΚΕ,Μερα 25 κάνει λόγο για αγωνιστικούς συμβολικούς εορτασμούς και όχι πορεία από το Πολυτεχνείο προς την Αμερικανική πρεσβεία ήταν κάτι που δεν έλαβε υπόψη της η συγκεκριμένη δημοσκόπηση.
Είναι αλήθεια πως ο Περισσός αντιμετωπιζόταν πάντοτε με σεβασμό, ακόμα και με δέος, από τη Ν.Δ. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, το ΚΚΕ ήταν μια ιδιαίτερα χρήσιμη…παραπομπή για την ενίσχυση και “νομιμοποίηση” της αντι-ΣΥΡΙΖΑ ρητορικής. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας και τα στελέχη του κόμματος ήταν πολύ πιο επιθετικοί στα τηλεοπτικά πάνελ προς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, απ΄ ότι πολλά στελέχη της Ν.Δ. Και στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν απέφευγε φιλοφρονήσεις προς την πτέρυγα του ΚΚΕ όταν χρειαζόταν πρόσθετα επιχειρήματα κατά του Αλέξη Τσίπρα.
Αίφνης, το ΚΚΕ από ένα κόμμα “εντός-εκτός”, έναν “μοναχικό λύκο” του πολιτικού συστήματος, βρέθηκε στο επίκεντρο της σύμπηξης ενός αντι-δεξιού μετώπου για θέματα Δημοκρατίας. Οι γνωρίζοντες λένε -και μάλλον έχουν δίκιο- πως χάρη στην οργάνωση του ΚΚΕ κατέστη εφικτή η συνεννόηση και η σύμπραξη των τριών κομμάτων της αριστεράς. Το κοινό κείμενο για τη συλλογή υπογραφών διακινήθηκε από τον Περισσό και τα στελέχη του ΚΚΕ ήταν αυτά που ανέλαβαν όλα τα…logistics. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ με διάθεση αυτοκριτικής “εάν τα άφηναν σε εμάς μάλλον ακόμα θα συζητούσαμε”.
Από την οικειοθελή ιδεολογική μοναξιά του το ΚΚΕ μετατράπηκε σε κοινό τόπο της αριστεράς. Προκάλεσε την συσπείρωση όλων εκείνων που επιδιώκουν μια ισχυρότερη αντίδραση στην εν γένει κυβερνητική πολιτική. Δεν ήταν μόνο ο εορτασμός του Πολυτεχνείου αλλά όλα τα σημεία κριτικής και αντίδρασης που στεγάστηκαν κάτω από το κοινό κείμενο και συμπυκνώθηκαν στην αφορμή της απαγόρευσης των συναθροίσεων.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχασε μόνο ένα αντι-ΣΥΡΙΖΑ “χαρτί” (όπως αξιοποιούσε συχνά το ΚΚΕ) αλλά βρήκε για πρώτη φορά απέναντί του ένα μέτωπο. Στη συζήτηση στη Βουλή για την πανδημία είχε απέναντί του όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αυτή τη φορά κατόρθωσε να περισώσει την αμήχανη ουδετερότητα του ΚΙΝ.ΑΛ που μάλλον παρέδωσε τμήμα των ψηφοφόρων του παλαιού ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ για να συγκρατήσει την αντίδραση εκείνων των στελεχών που προωθούν την βελτίωση της σχέσης του με την Ν.Δ.
Η Φώφη Γεννηματά είναι αναμφίβολα η μεγάλη χαμένη επειδή επέλεξε αναγκαστικά να είναι απούσα από την πολιτική κρίση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, ακροβάτησε μεταξύ συστημικής και ριζοσπαστικής στάσης, επιλέγοντας μια αυστηρή στάση ως προς τα μέτρα για την πανδημία, με μια μικρή και υποδειγματική συγκέντρωση στο κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Εκ των πραγμάτων η εκφανση της “κυβερνώσας αριστεράς” δεν μπορούσε να κάνει κάτι ριζοσπαστικότερο. Κέρδισε το γεγονός της σύμπραξης στα αριστερά, παραδίδοντας εν γνώση του την πρωτοκαθεδρία των κινήσεων στον Δημήτρη Κουτσούμπα.
Οι δύο ιστορικοί χώροι -της ανανεωτικής και της κομμουνιστικής αριστεράς- απέκτησαν δίαυλο επικοινωνίας που δεν είχαν. Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως αυτό θα συνεχιστεί και είναι μάλλον απίθανο να αποτελέσει πρόβα για άλλες πιο φιλόδοξες συγκλίσεις. Ήταν, όμως, μια σημαντική πολιτική στιγμή που ίσως κρύψει στα ντουλάπια τους σκελετούς του παρελθόντος.
Σ.Κ