ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Όσοι αφελώς έσπευσαν να ερμηνεύσουν την “καθαίρεση” του Ανδρέα Λοβέρδου από τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΙΝ.ΑΛ ως κίνηση προσέγγισης της Φώφης Γεννηματά προς τον Αλέξη Τσίπρα, επιχειρούν μάλλον αναγνώσεις που πόρρω απέχουν από την πασοκική παράδοση. Πιθανότερη εκδοχή των ραγδαίων εξελίξεων στο κόμμα-σκιά του πανίσχυρου μεταπολιτευτικού ανδρεϊκού μοντέλου είναι πως η πρόεδρος του ΚΙΝ.ΑΛ καταστεί, μέσω αυτής της αποφασιστικής κίνησης, σαφές πως εκείνη και κανείς άλλος θα αποφασίσει στην ώρα που πρέπει ποια θα είναι η επιλογή μιας πιθανής μελλοντικής συγκυβέρνησης.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Μέχρι τότε, η επιλογή της αυτονομίας και της σκληρής αντιπολιτευτικής στάσης δεν πρέπει να διαταραχθεί και είναι προφανές πως ο “καθαιρεθείς” δεν μπορεί να υπηρετήσει κοινοβουλευτικά αυτόν τον ρόλο. Φανατικός οπαδός του αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, πολιτικός φίλος του Άδωνι Γεωργιάδη και μετριοπαθής μέχρις παρεξηγήσεως προς την κυβέρνηση, ο Ανδρέας Λοβέρδος κατέστησε ο ίδιος τον εαυτό του περιττό. Το γεγονός, δε, πως περίπου ένα χρόνο πριν το προγραμματισμένο συνέδριο του ΚΙΝ.ΑΛ διακήρυξε πως θα διεκδικήσει την ηγεσία επιβάρυνε την κατάσταση.
Μια πρόσφατη δημοσκόπηση (Opinion Poll) εμφανίζει το 36% των ψηφοφόρων του ΚΙΝ.ΑΛ να τάσσονται υπέρ της συγκυβέρνησης με τη Ν.Δ και μόνο το 10% να επιθυμούν συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπό αυτό το πρίσμα η αποπομπή Λοβέρδου εμπεριέχει ρίσκο δυσαρέσκειας του εκλογικού ακροατηρίου. Για την ακρίβεια, εκείνου του ακροατηρίου που απέμεινε υπό τη στέγη του διαδόχου σχήματος του ΠΑΣΟΚ μετά την αυτοκαταστροφική περίοδο των μνημονίων και, κυρίως, την εμπειρία της συγκυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά με τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Η Φώφη Γεννηματά, όμως, ως σαρξ εκ της σαρκός του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, γνωρίζει πως παρότι στο κόμμα της υπάρχει ένα τέτοιο τμήμα ψηφοφόρων στο γονιδίωμά του είναι αποτυπωμένη η αντιδεξιά ταυτότητα. Εάν, δε, υπάρχουν έστω και μικρές πιθανότητες να προσελκύσει παλαιούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που μετοίκησαν μετά το 2012 στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό θα γίνει μόνο δια της επιμονής στο αντιδεξιό προφίλ.
Η επανάληψη του μοντέλου συγκυβέρνησης 2012-14, εφόσον καταγραφεί ως πρόθεση της ηγεσίας του ΚΙΝ.ΑΛ, θα προκαλέσει σταδιακά τον αφανισμό του και τη λειτουργία του μόνο ως παρακολούθημα της Ν.Δ. Το δις εξαμαρτείν δεν φαίνεται να είναι στις προθέσεις της κ. Γεννηματά, ή, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι κάτι που μπορεί να το αφήσει να διακινείται. Ο Ανδρέας Λοβέρδος, σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αφενός είναι “βαρίδι”, αφετέρου, δε, σε μια τέτοια πιθανότητα μάλλον μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα τη συγκεκριμένη δεξια στροφή απ΄ ότι η ίδια.
Η ιστορία, άλλωστε, διδάσκει, όσο κι αν ορισμένοι θεωρούν πως δεν πρέπει να συνδέεται με την “κοσμογονία” των τελευταίων δέκα ετών. Στην δεκαετία του ‘ 80 και του ’90, για παράδειγμα, ήταν η ανανεωτική αριστερά που κατηγορούσε, τότε, τον Κώστα Λαλιώτη ως την “μακρά χειρ” του σχεδίου του Ανδρέα Παπανδρέου να υπεξαιρέσει πολιτικά και εκλογικά εδάφη. Για “λαθροχειρία” τον κατηγορούσαν, αρνούμενοι, τότε, πολλοί να αντιληφθούν πως το “Θείο βρέφος” εισέβαλε ουσιαστικά σε περιοχές της ανανεωτικής αριστεράς που ήταν έτοιμες να του παραδοθούν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Εισήγηση στον Τσίπρα για ταχεία σύγκλιση με το ΚΙΝ.ΑΛ- Ποιοι κατέθεσαν την πρόταση
Τα τελευταία χρόνια συμβαίνει το αντίστροφο. Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε με ένα κόμμα του στο όριο του 3% και έφθασε το 36% όχι επειδή ανακάλυψε κάποια “Νέα Γη” της πολιτικής μας γεωγραφίας αλλά επειδή ευφυώς υπηρέτησε μια πολιτική στρατηγική από την οποία είχε αποστεί το ΠΑΣΟΚ. Η υπογραφή του πρώτου μνημονίου ήταν μόνο η αφορμή και η ευκαιρία, κι αυτό φάνηκε όταν το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ εισήλθε αναγκαστικά στον μνημονιακό αστερισμό δίχως, όμως, να χάσει ούτε εναν από τους ψηφοφόρους που είχε προσελκύσει από το παλαιό ΠΑΣΟΚ.
Τους τελευταίους μήνες μπερδεύεται κανείς εάν παρατηρήσει τα αντιπολιτευτικά αντακλαστικά της Κουμουνδούρου και της Χαριλάου Τρικούπη. Παρά τις “πλάτες” που έβαλε σε κάποιες περιπτώσεις στην κυβέρνηση, το ΚΙΝ.ΑΛ αποδεικνύεται αντιπολιτευτικά μαχητικό και συχνά πιο γρήγορο και πιο δηκτικό απ΄ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝ.ΑΛ είναι όμοροι χώροι, εφόσον, βεβαίως, το δεύτερο εξακολουθεί να θεωρεί εαυτόν ως ιστορική συνέχεια του ΠΑΣΟΚ. Με μια ηγεσία υπό τον Ανδρέα Λοβέρδο -στη σκιά του Βενιζέλου και του Κώστα Σημίτη– κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να ισχύσει καθώς ο πρώην κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να συνομιλήσει με όρους εμπιστοσύνης και αμοιβαίου σεβασμού με έναν πολιτικό που …σχεδίαζε να δείρει.
Η Φώφη Γεννηματά, όμως, μπορεί να το πράξει. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα το κάνει. Η αλήθεια είναι πως η κίνησή της να “καθαιρέσει” τον υπερφιλόδοξο διεκδικητή της ηγεσίας του κόμματός της διαμορφώνει καλύτερες συνθήκες επικοινωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Η πρωτοβουλία ανήκει, όμως, στον Αλέξη Τσίπρα που κι εκείνος πρέπει να περιορίσει ή να περιθωριοποιήσει εκείνα τα στελέχη που διατηρούν τοξική σχέση με το ΚΙΝ.ΑΛ.
Πολλά πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά εάν κατά το παρελθόν είχε χειριστεί διαφορετικά το σκάνδαλο της Novartis, ή εάν ήταν προσεκτικότερος στις διατυπώσεις του για τον Γιώργο Παπανδρέου (με τον οποίο άρχισε να συνομιλεί) και λιγότερο αλλαζονικός απέναντι στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, τον οποίο για μια ολόκληρη περίοδο δεν αναγνώριζε πως ανήκει στον προοδευτικό χώρο. Οι ευκαιρίες, όμως, είναι μπροστά και η απλή αναλογική είναι εκ των πραγμάτων μια ενδιαφέρουσα μεταβλητή…
Το γεγονός, δε, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκη δηλώνει εναγωνίως (στη συνέντευξή του στον Ant1 και το Νίκο Χατζηνικολάου) πως η Ν.Δ είναι η κυρίαρχη δύναμη στο πολιτικό κέντρο, επιβεβαιώνει όσους επιμένουν πως οι επόμενες πολιτικές μάχες σε αυτό ακριβώς το πεδίο θα διεξαχθούν. Και θα είναι “αιματηρές”.