j manakas Σε μία οργισμένη ανάρτηση, ο ηθοποιός Αντώνης Καφετζόπουλος κάνει λόγο για “πλυντήρια” και καλεί τα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης και βιασμού να μη φοβούνται και να βγούν να μιλήσουν! Μεταξύ άλλων αναφέρει: «Τίποτα δεν συγχωρεί και τίποτα δε σβήνει την ασχήμια αυτών που πολιτεύτηκαν με την ψευδαίσθηση ότι είχαν το Προνόμιο και την Αυταπάτη ότι ο κόσμος τους ανήκει, μαζί με όποιο ανθρώπινο ή άλλο ον έτυχε να βρεθεί στο δρόμο τους».
Αναλυτικά η ανάρτηση του Α. Καφετζόπουλου:
“Το πλυντήριο ξαναχτυπά με δύναμη, η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται.
Ο Γεωργουσόπουλος αναπολεί τις ρομαντικές εποχές που οι μπουλουκτσήδες πέρναγαν από το λεπίδι της ταπείνωσης τους ψάρακλες ηθοποιούς, τις ωραίες εποχές που ο βιασμός δεν ήταν και κάτι ακατονόμαστο δα…
Ο Χρήστος Α. Χωμενίδης ανησυχεί τώρα μήπως – άξαφνα – γίνουμε ζούγκλα επειδή κάποιοι καταγγέλλουν τις ύβρεις που διέπραξαν ταλαντούχοι [και μη ταλαντούχοι]. Συγχέει το κουτσομπολιό με την αδικοπραξία. Θα έλεγα ότι πλανάται πλάνην οικτράν αν δεν γνώριζα ότι τόσο [δα] νιονιό το διαθέτει.
Οι πάνω όροφοι των καναλιών επιχειρούν έφοδο για να καταλάβουν το χώρο που κάλυπταν μέχρι προχτές τα υπόγεια [τους] της φτηνής ψυχαγωγίας. [Σε κάποιες περιπτώσεις με αξιοθαύμαστη ανθρωπιά, τα υπόγεια]
Μη φοβάστε, μιλάτε
Μιλάτε εκεί που νομίζετε ότι θα βρείτε ανοιχτά αυτιά και ψυχική υποστήριξη.
Μιλάτε στα μέσα που σας είναι διαθέσιμα
Μιλάτε τώρα ή αύριο ή όποτε νομίσετε ότι μπορείτε και αντέχετε να μιλήσετε
Μιλάτε στα σωματεία σας και τις ενώσεις σας, ξυπνήστε τους [το ΣΕΗ φαίνεται σα να βγήκε επιτέλους από το λήθαργο δεκαετιών]
Θα υπάρξει και θόρυβος και κακοφωνία και σαχλαμάρες και κουτσομπολιό και άσχημες στιγμές.
Θα υπάρξει και η γάγγραινα της πολιτικής εκμετάλλευσης, η ασχήμια της κατάποσης της καμήλου όταν θίγεται κάποιος »δικός μας».
Τίποτα δεν είναι πιο άσχημο από αυτά που σε κάποιες περιπτώσεις έγιναν σε βάρος ανθρώπων που ήταν ευάλωτοι.
Τίποτα δεν συγχωρεί και τίποτα δε σβήνει την ασχήμια αυτών που πολιτεύτηκαν με την ψευδαίσθηση ότι είχαν Το Προνόμιο και την Αυταπάτη ότι ο κόσμος τους ανήκει μαζί με όποιο ανθρώπινο ή άλλο ον έτυχε να βρεθεί στο δρόμο τους.
Ο νόμος είναι νόμος και η κοινωνία είναι κοινωνία. Ο πρώτος υπάρχει για να παρακολουθεί και να ρυθμίζει τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της δεύτερης.
Η παραγραφή είναι δίκαιο μέτρο αλλά υπάρχει η ηθική απαξίωση που επιφυλάσσει η κοινωνία σε αυτούς που από τύχη ή χειρισμό ή το φόβο των θυμάτων γλύτωσαν την τιμωρία.
Ακούστε κι εμένα, υπήρχε και υπάρχει πάντα ο άλλος δρόμος που ακολούθησαν οι πολλοί.”
