Newsroom Team Επιτρέψτε μου να βγω κόντρα στο ρεύμα και να προβλέψω ότι ο Μισέλ Μπαρνιέ, που προσπαθεί να αναθερμάνει την εν πολλοίς ξεχασμένη πολιτική του σταδιοδρομία εκμεταλλευόμενος τη θητεία του ως διαπραγματευτή της ΕΕ για το Brexit, δεν πρόκειται να είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας.
του Jonathan Miller (*)
Ο Μπαρνιέ είναι αυτή τη στιγμή διάσημος (αλλά, υποπτεύομαι, μόνο για 15 λεπτά) για την πρότασή του να ανασταλεί για τρία ως πέντε χρόνια η μετανάστευση προς τη Γαλλία. Κακά νέα για τους Σουηδούς, που ήλπιζαν να περάσουν τη σύνταξή τους σε κάποιο κάστρο της Δορδόνης. Σοβαρά, όμως, μόνο αυτό έχει να πει; Οι επιθέσεις εναντίον της αστυνομίας στη Γαλλία, που προκαλούν ήδη συζητήσεις περί εμφυλίου πολέμου, μοιάζει να γίνονται από ανθρώπους που βρίσκονται ήδη στη χώρα. Και πώς σκοπεύει να κρατήσει έξω τους μετανάστες;
Ένα από τα παράδοξα της προεκλογικής εκστρατείας της Γαλλίας είναι ότι η υποψηφιότητα του Μπαρνιέ αντιμετωπίζεται πιο σοβαρά στη Βρετανία απ’ό,τι στη Γαλλία. Στη χώρα του, όπου κατοικώ, δεν καταγράφεται η υποψηφιότητά του στις μεγάλες δημοσκοπήσεις. Οι γείτονές μου σχεδόν δεν τον έχουν ακούσει. Κόμμα δεν έχει. Και στον κατάλογο των υποψηφίων παρατηρείται ήδη συνωστισμός.
Η τελευταία φορά που ο 70χρονος Μπαρνιέ έπαιξε κάποιο ρόλο στο Παρίσι ήταν πριν από 15 χρόνια. Ακριβώς επειδή η σταδιοδρομία του δεν προχωρούσε, αναγκάστηκε να μετακομίσει στις Βρυξέλλες. Δεν έχει ιδέα πώς θα λύσει το πρόβλημα της αναταραχής. Φαντάζεται πως πρέπει με κάποιον τρόπο να αλλάξει το Σύνταγμα.
Παρά το συνεχιζόμενο ενδιαφέρον γι’αυτόν στη Βρετανία, δεν βλέπω να σπεύδουν τα πλήθη να υποστηρίξουν τον βαρετό Μπαρνιέ. Οι ψηφοφόροι έχουν πολλά άλλα πράγματα στο μυαλό τους. Η Γαλλία μπορεί να μη βρίσκεται μπροστά σε έναν εμφύλιο πόλεμο – αν και υπάρχουν εκατοντάδες περιοχές όπου η αστυνομία φοβάται να εμφανιστεί -, βρίσκεται όμως στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Και κανείς από τους υποψηφίους δεν έχει κάτι να πει γι’αυτό.
Ο πρόεδρος Μακρόν μιλά για την Ευρώπη την ώρα που οι ψηφοφόροι μιλούν για την ασφάλεια. Οι νέοι ψηφοφόροι δεν ενδιαφέρονται για τα όνειρά του για την Ευρώπη. Θέλουν να πηγαίνουν στο σπίτι τους χωρίς να κινδυνεύουν να τους μαχαιρώσουν. Η εκστρατεία του εμβολιασμού πηγαίνει καλύτερα, αλλά ο Μακρόν δεν μπορεί να εμβολιάσει τον πληθυσμό κατά της κατάλυσης του νόμου και της τάξης. Τα μέτρα που λαμβάνει κατά του ισλαμικού τρόμου είναι αναποτελεσματικά. Πολλές χριστιανικές εκκλησίες γίνονται αντικείμενα εμπρησμών.
Η Αριστερά είναι κομματιασμένη, η Δεξιά κάνει συμφωνίες με τον Μακρόν και μερικές φορές με τη Λεπέν. Ο Ερίκ Ζεμούρ, ο λαμπρός προβοκάτορας του CNews και της Figaro, δεν αποκαλύπτει τις προθέσεις του. Ο Εντουάρ Φιλίπ, ο πρώην πρωθυπουργός που απολύθηκε από τον Μακρόν, δείχνει να φοβάται να τα βάλει με το παλιό του αφεντικό. Ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, η πιο δημοφιλής προσωπικότητα της Αριστεράς, είναι ένας κλόουν, ένας Τζέρεμι Κόρμπιν της Γαλλίας.
Και η Μαρίν Λεπέν, που θεωρητικά μπορεί να νικήσει τον Μακρόν, είναι πάντα ακατάλληλη. Από οικονομία δεν έχει ιδέα. Στην τηλεόραση είναι άχρωμη. Αδυνατεί να αντιμετωπίσει τον Μακρόν ξανά και ξανά. Οι θέσεις της για την Covid-19 είναι ομιχλώδεις. Δεν είναι ρατσίστρια ή φασίστρια, είναι απλώς εντελώς άχρηστη. Πιο άχρηστη από τον Μακρόν; Θα το αποφασίσουν οι ψηφοφόροι.
Εδώ είμαστε λοιπόν. Ενας πρόεδρος χαμένος στο ευρωπαϊκό νέφος. Η Δεξιά στα χέρια της τρομακτικής Λεπέν, εκτός αν την ανατρέψει ο Ζεμούρ. Απόστρατοι και εν ενεργεία στρατιωτικοί να υπογράφουν επιστολές διαμαρτυρίας. Αρκετοί δευτερεύοντες υποψήφιοι, που μπορεί να δημιουργήσουν χάος στον πρώτο γύρο, στις 10 Απριλίου. Και ίσως ένας δεύτερος γύρος στις 24 Απριλίου με αντιπάλους ξανά τον Μακρόν και τη Λεπέν. Ισως και όχι.
Από όλη αυτή τη φλύαρη βαβέλ, προκύπτει κάποιο όραμα για τη Γαλλία; Απ’ ό,τι φαίνεται όχι. Και σίγουρα δεν το εκπροσωπεί ο Μπαρνιέ, ένας άνθρωπος του χθες.
(*) Ο Τζόναθαν Μίλερ είναι συγγραφέας του βιβλίου «Γαλλία, μια χώρα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης»
(Πηγή: The Spectator)