ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΦΕΝΔΥΛΑΚΗΣ Είναι αυτές οι τρείς λεξούλες που ακούω,από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να εργάζομαι σε επαγγελματική κουζίνα. Ξεκινώντας ως απλός βοηθός, μέχρι και τώρα σχεδόν, είκοσι χρόνια μετά, το ρητό παραμένει ίδιο.
Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε, οι επαγγελματικές κουζίνες δεν είναι σαν τα στούντιο των εκπομπών μαγειρικής ή των τηλεριάλιτι διαγωνισμών. Υπάρχει ένταση, ορθοστασία, κούραση και φυσικά άγχος, σε όλες του τις εκφάνσεις. Από δημιουργικό άγχος (ναι, για κάποιο λόγο η δημιουργία γίνεται αγχωτική) μέχρι οικονομικό.
Η λουστραρισμένη εκδοχή της δουλειάς μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποτυπώνει μόλις, ένα πέντε με δέκα τις εκατό της εργασίας, τόσο πνευματικής όσο και χειρωνακτικής. Όσο χρειάστηκε δηλαδή, για μια καρδούλα στο Instagram ή, το αγαπημένο μου επιφώνημα “Μμμμμμ” από τον πελάτη.
Οι ώρες εργασίες που επενδύει ένας Chef είναι αρκετές (itcomeswiththeterritoryπου λένε στο χωριό του πατέρα μου), μέχρι να φτιάξει μια ομάδα, η οποία θα παραδίδει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Προσωπικά, τους συνεργάτες μου δεν τους ¨καίω¨- καθότι έχω καεί κι εγώ ο ίδιος – γιατί γνωρίζω πως, ο δρόμος προς την κορυφή θέλει χρόνο και κάθε βήμα θα πρέπει να διασφαλίζεται. Ωστόσο υπάρχει κι ένας βασικότερος λόγος∙ με ενδιαφέρει, οι συνεργάτες μου, να έχουν μια ποιότητα στη καθημερινότητα τους, ώστε να μου δώσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα στις οκτώ ώρες εργασίας τους,.
Σε ένα forum του εξωτερικού πριν από μερικά χρόνια, το οποίο αφορούσε την γαστρονομία, άκουσα με χαρά, τους βραβευμένους chef να απαρνούνται τις παλιές μεθόδους εργασίας στην κουζίνα, γιατί διαπίστωσαν πως, όταν το προσωπικό δουλεύει τέσσερις μέρες την εβδομάδα και οκτώ ώρες την ημέρα, χωρίς να υπάρχει κάποια αναπροσαρμογή στον μισθό τους οι εργαζόμενοι – συνεργάτες απέδιδαν το μέγιστο στον χώρο εργασίας τους. Είναι μια πολιτική που την εφαρμόζουν κυρίως εστιατόρια στον βορρά, η οποία κατά τα λεγόμενα των Chef, αποδίδει.
Ας έρθουμε όμως στην Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα στη βουλή.
Και τί δεν ακούσαμε από την Νέα Δημοκρατία ως επιχείρημα, για να δείξει πόσο καλό είναι το εργασιακό νομοσχέδιο. Για το μάζεμα της ελιάς, της χαρούμενες μανούλες, που θα βλέπουν τα παιδιά τους μόνο το τριήμερο με την σύμφωνη γνώμη του εργοδότη τους, για τους καρκινοπαθείς ή για τις μειωμένες μετακινήσεις.
Προφανώς, τέτοιου είδους επιχειρήματα, θα περίμενε κανείς να τα ακούσει σε μια καλοκαιρινή επιθεώρηση, για να γελάσει με την υπερβολή της σάτιρας.Όχι στη βουλή.
Ως πολίτης, αλλά κι εργοδότης κάθε κυβέρνησης αυτής της χώρας,¨αγαπητέ¨ κ. Κωστή Χατζηδάκη, το ρητό με το οποίο πορεύονται οι επαγγελματίες κάθε κλάδου είναι ένα:
“Σκάσε και δούλευε για τους ανθρώπους, όχι για τις ελιές!”
Σκιά Ελιάς – Καντήλι, Χρήστος Μπόκορος, 1994