ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ To Politico το περιγράφει ως «συντριπτική ήττα» Μακρόν. Η «αβυσσαλέα», όπως χαρακτηρίζεται από τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης, αποχή που άγγιξε το 68%, ωθεί την DeutscheWelle ένα βήμα παραπέρα – κάνει λόγο ακόμη και για ήττα της δημοκρατίας.
Οι Financial Times βλέπουν δυνάμει ανατροπή στο γαλλικό πολιτικό σκηνικό – γράφουν πως το γήπεδο των προεδρικών εκλογών του 2022 είναι πλέον διάπλατα ανοιχτό, το Bloombergδείχνει ήττα του «αντισυστημισμού» και επισημαίνει πως οι πραγματικοί κερδισμένοι είναι μόνον η παραδοσιακή κεντροδεξιά και η εξίσου παραδοσιακή αριστερά, και ο Φρεντερίκ Ντεμπί, αναπληρωτής διευθυντής του Ifop, του κορυφαίου ινστιτούτου δημοσκοπήσεων και πολιτικών αναλύσεων της Γαλλίας το θέτει κάπως διαφορετικά: Λέει ότι η αποχή μπορεί να εξελίσσεται στην νέα μορφή πολιτικής έκφρασης και αντισυστημισμού – αντί να ψηφίσουν την άκρα δεξιά ή το γαλλικό «Ποτάμι» του Μακρόν, οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι απλώς μένουν σπίτι τους. ‘Η πάνε για μπάνιο στις παραλίες της Βρετάνης.
Το βέβαιο είναι πως ο πρώτος γύρος των περιφερειακών εκλογών στην Γαλλία έβγαλε ήττα Μακρόν, ήττα Λεπέν, ήττα των δημοσκόπων και ήττα όλων όσοι είχαν σπεύσει να κηρύξουν τον οριστικό πολιτικό θάνατο των mainstreamκομμάτων –τόσο της κεντροδεξιάς όσο και της κεντροαριστεράς.
Η μία άποψη σήμερα στον γαλλικό Τύπο λέει ότι, με δεδομένη την αποχή-ρεκόρ, όλα αυτά μπορεί να μην σημαίνουν σχεδόν τίποτα – ότι η χαλαρή ψήφος των περιφερειακών εκλογών δεν συνιστά πρόκριμα για τις προεδρικές και, πολύ περισσότερο, για την αναδιάταξη του πολιτικού χάρτη.
Η άλλη άποψη λέει πως η Γαλλία, με καθαρό αποτύπωμα και στις πανευρωπαϊκές τάσεις, επιστρέφει στην παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές της πολιτικής και στο δίπολο δεξιάς και αριστεράς-κεντροαριστεράς. Συντηρικοποιείται αλλά δεν ριζοσπαστικοποιείται πλέον, εκφράζει δια της αποχής την απογοήτευση από τα σχήματα και τις ηγεσίες που γεννήθηκαν ως πολιτικά τέκνα της διπλής δεκαετούς κρίσης (οικονομικής και υγειονομικής), και αναζητά αφήγημα νέας ευημερίας με στροφή στο παρελθόν και τις παλαιές πολιτικές δυνάμεις.
Είναι μια άποψη που, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να έχει αντίκρυσμα, και σε έναν βαθμό να εξηγεί, και τα καθ’ ημάς – τις ελληνικές δημοσκοπικές, πολιτικές και κοινωνικές τάσεις.
Εναρχή, είναι οι αριθμοί και τα ποσοστά: Στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία και σε πανεθνικό επίπεδο, τα κόμματα της κεντροαριστεράς και της αριστεράς συγκέντρωσαν ποσοστό 34%, έναντι 29% της δεξιάς και 19% του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου της Μαρίν Λεπέν. Η «Δημοκρατία Εμπρός» του Εμμανουέλ Μακρόν έφθασε μετά βίας στο 11% (10,8% για την ακρίβεια) και σε πολλές μεγάλες περιφέρειες οι υποψήφιοί της απέτυχαν ακόμη και να μπουν στον δεύτερο γύρο.
Στις αντίστοιχες εκλογές του 2015, η κεντροαριστερά είχε πάρει το 36% των ψήφων, οι συντηρητικοί το 32%, και το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν το 27%. Η «Δημοκρατία Εμπρός» και το πολιτικό άστρο του Μακρόν τότε δεν υπήρχαν ακόμη.
Σε δεύτερο επίπεδο, την δική τους σημασία έχουν και τα πρόσωπα των νικητών – ή, έστω, των διασωθέντων της αποχής.
Ο πρώτος, καθαρός νικητής είναι ο κεντροδεξιός Χαβιέ Μπερτράν. Κατήγαγε νίκη με ποσοστό θριάμβου (41%) στην Ω ντε Φρανς, κατέκτησε ταυτόχρονα την…poleposition στην κούρσα για τον υποψήφιο των συντηρητικών στις προεδρικές εκλογές του επόμενου χρόνου και ο ίδιος πλασάρει πλέον εαυτόν ως «φυσικό ηγέτη» της γαλλικής δεξιάς και τον μοναδικό αντίπαλο που μπορεί να κερδίσει το Εθνικό Μέτωπο και την Λεπέν.
Το δεύτερο πρόσωπο που ξεχωρίζει στο κάδρο των δυνάμει κερδισμένων είναι ο Ζυλιέν Μπαγιού. Ετών 41, επικεφαλής του πράσινου κόμματος «Ευρώπη – Οικολογία», πήρε 13% στην περιφέρεια του Παρισιού (στο Ιλ-ντε-Φρανς) και εν μία νυκτί κέρδισε την υποστήριξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος και της γαλλικής αριστεράς εν όψει του δεύτερου γύρου.
Κατά το Politicoη συμμαχία αυτή, που αθροιστικά στον πρώτο γύρο συγκέντρωσε ποσοστό 36%, είναι μια υπενθύμιση ότι η γαλλική αριστερά «δεν έχει ακόμη πεθάνει, ούτε ενταφιαστεί», παρ’ ότι τραυματίστηκε βαριά μετά την θριαμβευτική ανάδυση του «σταρ» Μακρόν το 2017.
Ένα πρώτο ενδιαφέρον ερώτημα εδώ, στην προβολή στα καθ΄ημάς, είναι εάν υπάρχει, ή ένα μπορεί να υπάρξει, ο έλληνας Μπαγιού. Και, κυρίως, εάν και σε ποιες πολιτικές υπερβάσεις μπορεί να φθάσει η εγχώρια αριστερά και κεντροαριστερά. Ένα δεύτερο ενδιαφέρον ερώτημα είναι εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο έλληνας Μπερτράν ή ο έλληνας Μακρόν…