ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Το να προσπαθήσει κανείς να ερμηνεύσει μπουρδολογίες και φληναφήματα που ακούγονται συχνά στα τηλεοπτικά πλατώ είναι χάσιμο χρόνου. Εκτός εάν είναι πιθανό να υποκρύπτουν σκοπιμότητες.
Το πραγματικό ερώτημα, λοιπόν, είναι εάν υπάρχουν κάποιοι που επιχειρούν να διαδώσουν την ιδέα (;) ότι μπορεί να υπάρξει «σοβαρή» εκδοχή της Χρυσής Αυγής. Τόσο «σοβαρή», μάλιστα, που να αποενοχοποιεί το νεοναζιστικό μόρφωμα με τον (δήθεν) αντισυστημικό μανδύα και να το εγκαθιστά στο κέντρο της πολιτικής σκηνής ώστε να συνομιλεί με τα άλλα πολιτικά κόμματα με σκοπό τη συγκρότηση κυβερνήσεων συνεργασίας.
Δυστυχώς, τα πράγματα είναι απλά. Εδώ και καιρό μιντιακά κέντρα και παράκεντρα έχουν αναλάβει εργολαβικά την «κάθαρση» της Χρυσής Αυγής από το ναζιστικό παρελθόν και παρόν της μέσω ενός ιδιόρυθμου πολιτικού λαϊφ στάϊλ και θεωριών περί «αναγκαίου κακού» και «συνεργασίας ακόμα και με τον διάβολο». Στόχος, η διάσωση των καθεστωτικών δομών με οποιοδήποτε πολιτικό και κοινωνικό κόστος.
Η ΝΔ, όμως, δια στόματος του πρωθυπουργού, έχει προσχωρήσει εδώ και καιρό στη θεωρία των δύο άκρων. Υποστηρίζει πως το ένα άκρο είναι η Χρυσή Αυγή –νεοναζί τους αποκάλεσε πρόσφατα- και το άλλο άκρο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί, άραγε, λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς να συνεργαστεί με το ένα άκρο και όχι με το άλλο; Γιατί, δηλαδή, μια δήθεν σοβαρή εκδοχή της Χρυσής Αυγής είναι προτιμότερη –προς συνεργασία- από έναν ΣΥΡΙΖΑ που έχει βάλει αρκετό νερό στο κρασί του;
Κι αφού ο πρωθυπουργός έχει τόσο έντονα απορρίψει και διαψεύσει κάθε τέτοια πιθανότητα, γιατί ορισμένοι επιμένουν να την επαναφέρουν;
Συμπέρασμα; Όπως «η περιέργεια σκοτώνει τη γάτα», έτσι, συχνά, οι …αρλούμπες είναι πολύ πιο επικίνδυνες και διαβρωτικές απ΄ όσο ακούγονται ή φαίνονται.