NewsEdit Δεν έχω ακουμπήσει ποτέ μου άνθρωπο και έχω παίξει χρόνια μπάλα, έχω φάει πολλές, δεν έχω ανταποδώσει ποτέ (φλώρος εκ γενετής). Και στην προσωπική μου ζωή έχω – όπως πάρα πολλοί και πολλές – βρεθεί σε καταστάσεις που θα μπορούσα να απλώσω το χέρι για να αμυνθώ, ούτε τότε το άπλωσα.
Του Ανδρέα Καρίτζη*
Με τις γυναίκες δε, δεν το διανοήθηκα ποτέ. Και έχω μεγαλώσει σε τυπικό οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο όπου η λεκτική και σωματική βία σε γυναίκες (αλλά και άνδρες που δεν είναι «νταραβερτζήδες και μάγκες») θεωρούνταν φυσιολογικά πράγματα.
Πέρα από τη φυσική μου τάση (είπαμε φλωρακι εκ γενετής) υπήρξε και μια μάνα που με λατρεύει αλλά μου είπε μια φορά (δεν χρειάστηκε δεύτερη) «αν ακουμπήσεις γυναίκα θα σε καταραστώ για πάντα».
Δεν ήταν φυσικά ο μεταφυσικός φόβος της κατάρας που με έκανε να θεωρώ ό,τι πιο αποτρόπαιο κάτι τέτοιο. Ήταν το βλέμμα της μητέρας μου. Ένα έντονο βλέμμα που πετούσε σπίθες, το βλέμμα που χαράσσει η βία χιλιετιών. Ένα βλέμμα που ξαφνικά με πάγωσε. Δεν ήμουν το παιδί της για μερικά δευτερόλεπτα, αλλά κάποιος που το αν είναι ένα σιχαμενο σκουπίδι ή ένας άνθρωπος παίζεται.
Ήταν τόσο σκληρό αλλά και γεματο πόνο το βλέμμα που ακόμη και αυτή τη στιγμή, πολλά πολλά χρόνια μετά, όταν το φέρνω στο νου με κάνει να τρέμω. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να ασκείς βία, όποιας μορφής, πόσο μάλλον σωματική. Και τίποτα χειρότερο από το να παίζει να σε κοιτάξει η μητέρα σου σα να μην είσαι το παιδί της αλλά ένα τέρας.
Ωστόσο, παρά τη φλώρικη φύση μου (την οποία και γυναίκες έχουν χλευάσει μιας και η πατριαρχία είναι σύστημα ιδεών και πρακτικών που μας διαμορφώνει όλους και όλες) αν τύχει και βρεθώ μπροστά σε καταστάσεις άσκησης βίας σε γυναίκες, το χέρι και το πόδι μου θα ανήκουν στο βλέμμα της μητέρας μου. Μιλημένα ξηγημένα που λένε. Το νου σας εκεί έξω.
(*) Ο Ανδρέας Καρίτζης είναι διπλωματούχος μηχανικός του ΕΜΠ και Διδάκτωρ Φιλοσοφίας