Παρά τρία χρόνια μισός αιώνας για την Γ’ Ελληνική Δημοκρατία συμπληρώνονται σήμερα.
47 χρόνια Δημοκρατίας, με 18 εκλογικές αναμετρήσεις, 17 Πρωθυπουργούς, εκλεγμένους, υπηρεσιακούς ή από συνασπισμούς, με 24 κυβερνήσεις, από τις οποίες 4 υπηρεσιακές και μια εθνικής ενότητας το 1974, ενώ σε κυβερνήσεις συμμετείχαν 9 κόμματα, Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, ΚΚΕ, Δημοκρατική Ανανέωση, ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Αν μη τι άλλο, πλουραλισμός σε πρόσωπα και σε κόμματα, θα έλεγε ένας ξένος παρατηρητής. Ακόμα και ιδεολογικά, θα μπορούσε να πει κάποιος άλλος υπήρξε πλουραλισμός, καθώς στο Ελληνικό Κοινοβούλιο εκπροσωπήθηκε η νεοναζιστική-φασιστική Χρυσή Αυγή, διάφορα άλλα ακροδεξιά κόμματα, νεοφιλελεύθερα, παραδοσιακά δεξιά, κεντρώα, κεντροαριστερά, αριστερά και κομμουνιστικά.
Απ’ όλα είχε ο μπαξές και σύμφωνα με έρευνα της “aboutpeople” για το news24/7 που δημοσιεύθηκε σήμερα το 85,6% των ερωτώμενων θεωρεί ότι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία παρά τα προβλήματά της είναι το καλύτερο πολίτευμα. Διαφωνεί με αυτή την άποψη το 11,1%.
Ωστόσο πάνω από τους μισούς (53,1%) δηλώνουν δυσαρεστημένοι από τον τρόπο που λειτουργεί η Δημοκρατία στην Ελλάδα, Το 26,5% των ερωτώμενων δηλώνει ικανοποιημένο και το 20,2% ούτε ικανοποιημένο/ούτε δυσαρεστημένο.
Και πως να μην είναι δυσαρεστημένοι, όταν από το 2010 οι Έλληνες βιώνουν μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση που συνεχίζεται ελέω Covid-19 ως υγειονομική κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες σε πολλούς τομείς.
Βέβαια δεν είμαι σίγουρος για τις ευθύνες της Δημοκρατίας, όσο σίγουρος είμαι για τις ευθύνες των πολιτών πρώτιστα και των πολιτικών εν συνεχεία.
Η Δημοκρατία της πλειοψηφίας, γίνεται με τις επιλογές των πολιτών, εξουσία της μειοψηφίας.
Όταν το 42% (εκλογές 2019) απέχει από τις εκλογικές διαδικασίες και δίνει την εξουσία στο σχεδόν 40% του 58% απ’ όσους ψήφισαν, καταλαβαίνει κανείς για ποια Δημοκρατία πλειοψηφίας μιλάμε.
Οι δε επιλογές των κομμάτων για τους υποψήφιους που θα καταλάβουν τα έδρανα της Βουλής, μόνο στις ικανότητες, στη γνώση και στη διάθεση για ανιδιοτελή προσφορά δεν βασίζονται.
Επιπλέον και οι πολίτες, είτε ως κομματικοί, είτε ως φίλα προσκείμενοι σε κόμματα, παρέχουν την ψήφο τους συνήθως σε πρόσωπα τηλεοπτικά, αναγνωρίσιμα, συμμέτοχους σε καβγάδες τηλεοπτικούς και ρητορική λαϊκισμού.
Δυστυχώς εμείς επιλέγουμε τους ταγούς και εκπροσώπους μας. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τα φαινόμενα ρατσισμού, μισαλλοδοξίας και αυταρχισμού στο Εθνικό Κοινοβούλιο, καθώς εμείς με την ψήφο ή την ανοχή μας τους στείλαμε εκεί να μας εκπροσωπούν.
Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι ας συνειδητοποιήσουμε ότι τον διασώστη των προσφύγων Ιάσωνα Αποστολόπουλο εμείς του στερήσαμε την παρασημοφόρηση του, εμείς ανεχτήκαμε τους «άπιαστους» ή υποθάλψαμε εγκληματικές συμπεριφορές και πράξεις τους, εμείς και μόνο εμείς έχουμε την ευθύνη.
Εμείς και μόνο εμείς μπορούμε να τ’ αλλάξουμε όλα αυτά και να δώσουμε στη Δημοκρατία ζωτικό χώρο ν’ αναπνεύσει και μαζί της κι εμείς.
Η Δημοκρατία δεν είναι δεδομένη. Είναι καθημερινός αγώνας και μάλιστα δύσκολος.