ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Το πέρασμα στη 2η χιλιετία βρήκε έναν κόσμο μονοπολικό, με τις ΗΠΑ απόλυτα κυρίαρχες. Ο ψυχρός πόλεμος, το Ανατολικό και Δυτικό μπλοκ ήταν πλέον Ιστορία. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός είχε καταρρεύσει μια δεκαετία πριν, σχεδόν σε μια νύχτα μέσα, με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Η Κίνα σιωπηλά έχτιζε το παραγωγικό της προφίλ καπιταλιστικά υπό το άγρυπνο βλέμμα του ΚΚΚ. Εξαρτώμενη από την τεχνογνωσία της Δύσης, δούλευε φασόν δουλειές για τους γίγαντες της παγκόσμιας αγοράς. Ακίνδυνη και σιωπηλή αγόραζε το χρέος των ΗΠΑ, που διογκώνονταν
Η Ρωσία είχε αφήσει πίσω της τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό του Γιέλτσιν και ο νέος ηγέτης της, ο Πούτιν, προσπαθούσε να βρει τον βηματισμό του στην ανεξέλεγκτη Ρωσική Ομοσπονδία των ολιγαρχών. Τα προβλήματα τεράστια για τον Βλαδίμηρο της KGB, ο οποίος μην έχοντας άλλη τρόπο επιβολής εστίασε στο εσωτερικό της χώρας αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους Αμερικανούς.
Η ΕΕ από την δική της μεριά, ουρά της μόνης στην ουσία υπερδύναμης, μπαίνει σε μια νέα φάση με την ολοκλήρωση του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, αναζητώντας τον ρόλο της στην παγκόσμια σκηνή.
Όλα μοιάζουν αγγελικά πλασμένα, παρότι η Αλ-Κάιντα του Οσάμα Μπιν Λάντεν έχει χτυπήσει αμερικανικών συμφερόντων στόχους σε χώρες της ανατολικής Αφρικής. Όπως φάνηκε εκ των υστέρων οι υπηρεσίες ασφαλείας των ΗΠΑ, δεν είχαν καταφέρει να προβλέψουν ότι οι τρομοκράτες θα χτυπούσαν εντός της χώρας, μ’ έναν τόσο «εντυπωσιακό» τρόπο σε παγκόσμια ζωντανή μετάδοση.
Ένα γεγονός που επαναλήφθηκε 20 χρόνια μετά στο Αφγανιστάν αυτή τη φορά με την «παράδοση» της χώρας από τους Αμερικανούς στους Ταλιμπάν, καθώς και πάλι οι υπηρεσίες ασφαλείας δεν είχαν αναλύσει σωστά τις πληροφορίες.
Έχουν γραφτεί πολλά για την 11 Σεπτεμβρίου. Πραγματικά στοιχεία και συνομωσίες. Η αλήθεια ίσως να μην μαθευτεί ποτέ, όμως το αποτέλεσμα εκείνου του τρομοκρατικού χτυπήματος έφερε στην επιφάνεια έναν νέο διχασμό. Της Δύσης με τον Ισλαμικό κόσμο.
Ένας διχασμός που έγινε μίσος και από τις δυο πλευρές, μέσα από τη συνέχιση των τρομοκρατικών ενεργειών, από τις ομάδες της Αλ-Κάιντα σε Μαδρίτη, Λονδίνο, Παρίσι και αλλού, αλλά και από τα αντίποινα της Δύσης, απέναντι όχι μόνο στους τρομοκράτες, αλλά πολλές φορές και σε απλούς πολίτες.
Σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Γης στοχοποιήθηκαν ως τρομοκράτες. Το ρόλο των κακών κομμουνιστών ανέλαβαν για την δύση οι μουσουλμάνοι, διαιωνίζοντας ένα δίπολο που προκαλεί μόνο θάνατο και πόνο.
Οι εικόνες της 8ης Ιουλίου του 2005 στο Λονδίνο, μια μέρα μετά τις βομβιστικές επιθέσεις, παραμένουν βαθιά χαραγμένες μέσα μου, καθώς κάθε σκουρόχρωμος συνεπιβάτης στο μετρό ή στο λεωφορείο, γινόταν στα μάτια μου τρομοκράτης.
Μια εφιαλτική αίσθηση, όχι λόγω του φόβου μου, αλλά γιατί στοχοποιούσα αθώους ανθρώπους που έχριζα αυθαίρετα στο μυαλό μου τρομοκράτες.
Ο τρόμος και οι αντιδράσεις που προκαλεί η τρομοκρατία, είναι το όχημα τις περισσότερες φορές της εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων, χειραγώγησης και καταδυνάστευσης της ζωής μας.
Χάθηκαν πολλοί την περίοδο του ψυχρού πολέμου, άδικα. Κάτι αντίστοιχο και πιο σκληρό συμβαίνει και τώρα με τις εκατόμβες νεκρών απλά και μόνο γιατί πρέπει να υπάρχει ένας εχθρός. Ένας εχθρός που ο αγώνας εναντίον του, θα κρατάει τους κυβερνώντες στην εξουσία.