anilikos Ως εργαζόμενος στον επισιτισμό, έχει περάσει η αφεντιά μου από κατάστημα που ανήκει στη “γρήγορη εστίαση”. Η εμπειρία υπήρξε έντονη, δυναμική, οξυτενής και διαφωτιστική για την εργασιακή πραγματικότητα που υπήρχε (τότε) εκεί έξω, στα τελειώματα της όξυνσης της οικονομικής κρίσης, αλλά και συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και σήμερα για διαφορετικούς λόγους που βάση έχουν την πανδημία.
Κάθε ευλογημένο πρωινό, 6 ημέρες από τις 7 που διαθέτει η εβδομάδα, σε γιορτές και “αργίες” σε οποιαδήποτε μέρα ο “υπόλοιπος κόσμος” χαλαρώνει, είμασταν εκεί να εξυπηρετούμε και να εργαζόμαστε σε σχετικά ανθρώπινο ωράριο, τυπικά, δηλωμένο μειωμένο στα χαρτιά. Αυτό σημαίνει πως τα χρήματα που έμπαιναν στο τέλος του μήνα στο προσωπικό ταμείο κάθε εργαζομένου ήταν φανερά στην τράπεζα αλλά και κρυφά στην τσέπη. Δεν χρειαζόταν κάποιος σάκος βέβαια για να μπουν καθώς ήταν λιγοστά και λιγόστευαν ακόμα περισσότερο αν χρειαζόταν για τον οποιονδήποτε λόγο να λείψεις έστω και μία μέρα παραπάνω από την εργασία από το προβλεπόμενο 1 ρεπό την εβδομάδα.
Μεροκάματο. Ασχέτως αν φαινόσουν στα χαρτιά ως 6ωρος υπάλληλος. Με απίθανες συμπεριφορές από πελάτες που ζητούσαν να μάθουν μέχρι και από πού ψαρεύαμε τα μύδια για το μυδοπίλαφο. Φυσικά καμία άδεια δεν προβλεπόταν και κανένα έκτακτο περιστατικό δεν είχε κάλυψη σε επίπεδο μισθού από πουθενά. Επιδόματα Χριστουγέννων, Κυριακής, Αδείας κλπ ήταν άγνωστοι συμψηφισμοί που μαγικώ τω τρόπω προσθαφαιρούνταν από τα μαύρα χρήματα που παίρναμε στο χέρι.
Ναι, μέναμε και εργαζόμασταν εκεί γιατί υπήρχε ανάγκη. Ο θάνατός σου, η ζωή μου και η ανεργία σου, εργασία μου. Γιατί το ενοίκιο έτρεχε και γιατί θέλαμε να έχουμε μια οροφή πάνω από το κεφάλι μας ανθρώπινη. Μέναμε γιατί οι περισσότεροι ήταν νέοι, δίχως ενόραση για το μέλλον και το ασφαλιστικό τους μέλλον όσο αφορά το συνταξιοδοτικό κομμάτι του.
Η πραγματικότητα παρουσιαζόταν και αντιμετωπιζόταν “ως έχει”. Στους συναδέλφους δεν υπήρξε ποτέ κουλτούρα αντίστασης, αντίδρασης, αντιμετώπισης προβλημάτων. Οι διανομείς, χαρούμενα και ευγενικά παιδιά με οικογένειες, προβλήματα υγείας και μύρια όσα, αγωνίζονταν άγριες ώρες, υπό αντίξοες συνθήκες να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις.
Σήμερα η εστίαση απεργεί, αγαθά, απαιτητικά, με όποια ενόραση μπόρεσε να συγκροτηθεί. Το “ως έχει” μετατοπίζεται στο “ως πότε” και το “ως εκεί”.
Μην ξεχνάς ποτέ πως όταν εσύ κάθεσαι, κάποιος άλλος που σε εξυπηρετεί, εργάζεται. Και πίστεψέ με δεν τρομάζουν όλοι από τις “Δευτερούλες” που έρχονται αμείλικτα κάθε 7ήμερο.
Ορισμένοι τρομάζουν από τις Παρασκευές, τα Σάββατα και τις Κυριακές.
*Το άρθρο ίσως αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Ίσως.